Saturday night fever

Gisterenavond had ik een feest. We hielden met 6 klassen tegelijk een discoparty. In een lokale dansschool. Nu had ik gezien eerdere ervaringen niet verwacht dat de halve school direct op de dansvloer zou springen, maar na een uurtje vond ik het wel wat erg lang duren. Wat zou er mis zijn ? De muziek was niet om aan te horen – dus dat zat goed. Ik kreeg pijn in mijn oren – volume dus o.k. Het lichtniveau was wat hoog – iedereen kon elkaar zien; dat was dus wat minder. Gelukkig gaf de rookmachine uitkomst. Zelf kon ik vroeger erg goed dansen. Dacht ik. Zo was ik eens op een avondje in een kelder van een verpleegstersopleiding ergens in Amsterdam. Hoe later het werd hoe beter ik danste. Dat was dus in mijn beleving zo weinig mogelijk de grond raken…. Aan het eind van de avond zei de verpleegster dat ze het wel leuk vond om met me te dansen, maar of ik niet de hele tijd zo wilde springen. Weg zelfvertrouwen. Wat me gisteren ook opviel was de enorme spiegelwand. Die bron van onzekerheid voor de leerlingen deed me denken aan mijn eigen dansopleiding. Omdat we gingen trouwen moest dat er maar eens van komen. Samen met de aanstaande op dansles. Zowaar werd brons met ster gehaald. We gingen door voor zilver. Dat was minder. Zo stond ik regelmatig op de tenen tot en met de middenvoetsbeentjes en eventueel het scheenbeen van mijn vrouw…. Die sloeg al vloekend dapper van zich af. Dansleraar Cor had dat natuurlijk haarscherp in de gaten. Door de microfoon klonk; “en links twee drie…… elkaar niet slaan op de dansvloer …. zij sluit zij…” Om het prille huwelijk te redden hebben we nooit zilver gehaald. Twee paar verse dansschoenen verdwenen in de grijze bak.