Het spijt me, sorry hoor

Vandaag met mijn klasje naar het technisch onderwijs centrum geweest.
Voor de kids even snuffelen aan allerlei stoere zaken zoals motorblokken en draaibanken.

Ergens op de gang van A naar B word ik flink hard omver gelopen door de normaal vrij schuchtere Wimmie. Die had mij tijdens de wilde achtervolging van Barry niet eens gezien.

“Oh, sorry meneer Ramirezi !”, zeg ik tegen Wimmie.
Rood haar, rode konen en twee flappies draaien mijn kant op, maar géén reactie.

“Ik had u niet gezien, hopelijk heb ik u niet bezeerd…”, vervolg ik.
Twee blauwe ogen kijken mij niet begrijpend aan.

Volgens zijn moeder is Wimmie een nieuwetijds kind.
Wat dat precies is, daarover verschillen de meningen, maar Wimmie is wel anders dan de rest.

“Geeft niet hoor Wimmie, dat kan gebeuren”, ga ik nu door.
“Nee, maar ik wil u toch echt even mijn excuses aanbieden, hoor meneer.”, probeer ik als laatste.

Wimmie hoort het glimlachend aan.
Maar nog altijd geen geluid.
“Hoor je me wel, Wimmie ?”
“Ja, hoor.”
“Waarom zeg je niet even sorry dan ?”
“Dat had ik al gedaan hoor.”
“Ik hoorde toch echt niks….”
“Nee, het was sorry in mijn hoofd.”

“Oh…., dat had ik even niet gehoord Wimmie, sorry hoor !”