Ramirezi gaat op pad

Hersenen zijn niet te begrijpen apparaten.
Zo moet ik voor mijn werk nog het één en ander doen. Niet dat het vandaag al klaar hoeft te zijn, maar het zou me wel een beter gevoel geven als het zo was.

In plaats daarvan zoeken linker- en rechterhelft naarstig naar andere zaken die echt nog gedaan moeten worden. Zoals het uitzoeken hoe het nu precies zit met het lopen van “end to end”.

Wat dat nu weer is ? Simpel; aan de andere kant van het kanaal kun je lopen van het onderste en meest linkse puntje van Engeland naar het bovenste topje van Schotland. Van Land’s End naar John O’Groats. Dat is ongeveer 1400 mijl.

Ik stel mezelf de vragen die je jezelf moet stellen bij zo’n onderneming:
Loop ik vanuit het zuiden naar het noorden of andersom ?
Is het slim om dan rekening te houden met de meest voorkomende windrichting ?
Wanneer heb je het meeste last van de muggen ?

Wat ik al wel zeker weet; ik ga alleen en ik loop ‘m in één keer. Wel is het leuk als er zo af en toe iemand een weekje meeloopt, want tien weken helemaal alleen is best wel lang.

Het liefste zou ik gewoon een rugzak met tent en al dragen, zodat ik helemaal onafhankelijk ben. Ook mijn portemonnee vindt dat een aantrekkelijke optie.  Wild kamperen trekt me ook, straks in de bergen van Schotland. Wie weet wat voor ‘wildlife’ ik nog op de gevoelige plaat kan vastleggen. Maar mijn rug roept dat het misschien toch beter is om steeds in geriefelijk bed- and breakfast huisjes te verblijven.

Maar goed, er ontbreken nog een paar kleine dingetjes.
Tijd en geld om maar iets te noemen.

Maar je weet nooit, als die twee straks langskomen dan heb ik het plan al klaar.
Blijf maar lekker dromen Rami…