Met je hoofd in de magnetron

Vanochtend las ik met belangstelling het bètacanon artikel van Huib Mansvelder over de werking van het brein. Vooral het stukje over de manier waarop de hersencellen vierentwintig uur per dag met elkaar praten. Dat gebeurt zowel met chemische als elektrische signalen. Wij kunnen zo snel met elkaar bloggen omdat onze hersenen elektrische impulsen gebruiken. Zonder die elektriciteit zouden we het IQ van een plant hebben. Die gebruiken alleen trage chemische signalen en scoren dus slecht voor de CITO. Dat is dan ook de reden waarom er zo weinig bloggende planten zijn.

Maar zojuist las ik het blog van Maria-Dolores over depressie en ergens in mijn brein begon een hersencel angstig elektrische signaaltjes af te geven over een behandeling daarvoor. En dat hersencelletje had het niet over een chemische behandeling met lekkere "onschuldige" prozac-snoepjes.

Nee, hij was bang voor electroshock therapie; one flew over the cuckoo’s nest heeft dit hersencelletje nu al zeker 25 jaar onthouden. Die zogenaamde ECT (elektroconvulsie therapie) wordt trouwens in Nederland sinds 1980 weer gebruikt voor mensen met een ernstige depressie.

Verder vergeten die sukkeltjes in mijn dakpan veel te veel, vooral namen vinden ze moeilijk. Maar zoiets triviaals blijft dan weer wél hangen.

Puur eigen belang natuurlijk.

_{afbeelding van psychiatrie.nu}