De onmogelijke inhaalrace van mijn dochter

Mijn dochter fietste vandaag over de kanoroute naar huis. 

Nog niet zo lang onderweg zag ze een eind voor haar een bekende gestalte door het polderlandschap glijden. Een man met een middellange jas, grote fiets, vrij snel pedalend, dat moest pa wel zijn. Wonderlijk hoe je iemand aan zijn rijstijl op afstand kunt herkennen.

"Gezellig, die ga ik even inhalen", dacht ze; "kunnen we richting huis mooi even bijkleppen."

Maar pa gaat altijd nogal hard in vergelijking tot de fietssnelheid van de gemiddelde puber. Hoe hard ze ook trapte, ze kwam maar nauwelijks dichterbij. Het is een meisje dat niet snel opgeeft, maar na een paar kilometer zwoegen moest ze toch de handdoek in de ring gooien. 

Ze besloot tot een noodoplossing; nog nahijgend werd de mobiel getrokken.

Seconden later ging mijn telefoontje.
"Hoi, met mij, je fietst een stuk voor mij op de kanoroute, kun je even wachten ?"

"Nou, dat is nogal moeilijk want ik ben op bezoek geweest bij een andere school, we rijden net Almere uit…"