Ontmoeting met een black brother
23 maart 2007 15 reacties
Even een frisse neus halen dacht ik en even later stond ik lekker in het zonnetje voor de ingang van het hotel in de binnenstad. We waren gisteren namelijk een dagje op workshop met wat collega’s.
Vanuit het niets kwam er een "black brother" op me af.
"Hee, hallo", zei hij, balde zijn vuist, waarop we met de knokkels tegen elkaar aanstompten bij wijze van begroeting.
Normaal geef ik een hand, maar dit ging eigenlijk helemaal automatisch. Het was een lange jonge vent, niet echt slecht gekleed, met onder zijn arm een grote kartonnen doos.
"Logeer je in het hotel ?"
"Nee hoor, ik ben er alleen aan het vergaderen."
Hij knikte begrijpend en kwam naast me staan in het zonnetje.
"Weet je, eigenlijk heb ik een klein probleempje.."
"Oh ?"
"Ik heb net boodschappen gedaan, maarrrr…"
In de stilte die nu even viel deed hij de kartonnen doos open en liet een halfje wit en wat in doorzichtig plastic verpakte ham zien. Het zag er nogal leeg uit, twee van die kleine dingetjes in een hoekje van een grote doos.
"Maar ik heb te weinig geld voor melk."
Hij graaide nu langdurig in zijn zakken en haalde er uiteindelijk een muntstuk van 20 eurocent uit te voorschijn.
"Eigenlijk heb ik nog 50 eurocent nodig om melk te kunnen kopen."
Ik keek hem vriendelijk aan.
"Anders moet ik weer helemaal terug naar huis om extra geld te halen."
Ik keek hem nog steeds vriendelijk aan.
"Heb jij misschien nog 50 eurocent voor mij ?"
Het hoge woord was er uit.
"Nee, dat is nou vervelend, ik ga altijd zonder geld op zak naar mijn werk."
Nu keek hij mij begrijpend aan.
"Nou ja, dan moet ik het maar aan iemand anders vragen hè ?"
"Ja, succes hoor."
Nog één keer deden we de brother groet met onze knuistjes tegen elkaar en hij ging blijmoedig op zoek naar een andere financier van zijn "melk"-probleem.
Terwijl hij wegliep zag ik een andere "black brother" licht wankelend mijn kant op komen. Waarschijnlijk dacht deze dat er wat te halen was, want hij versnelde. Deze meneer zag er op afstand al een stuk minder fris uit en had wel vijf jassen over elkaar aan. En van bijna alle vijf de jassen de capuchon op.
Ik besloot dat mijn frisse neus nu wel gehaald was en vluchtte naar binnen.
Ramirezi 
schijterd!
Je verhaal zal ongetwijfeld kloppen.
Maar die foto?
Haha.
Dit maak ik nou nooit mee!
soortgelijke dingen maak je in Antwerpen wel elke avond mee als je in de juiste buurt rondhangt, maar dan wel met ‘witte broeders’, die dan meestal net niet genoeg hebben voor hun treinticketje naar huis …
Ik geef zelden geld, maar ooit heb ik er eentje een hamburger gekocht, voor mezelf ook meteen, die we samen hebben opgegeten op een drempel, terwijl hij me een stukje levensverhaal vertelde. Het was een waanzinnig apart verhaal, dat me meteen een bioscoopticket uitspaarde die avond … 🙂
Je hebt black brothers en black-out brothers.
Leuk verhaal, ik graai altijd in mijn zak, dan komt er nog wel wat klein geld uit. En ik geloof elk verhaal.
het zal aan mij liggen
maar ik vindt het eigenlijk een beetje triest
liefs Moon
@Momeho; mooi niet !
@Bert; mooi…
@Moonfairy; is ’t ook, ik hoorde later dat de betreffende man toch dagelijks tussen de dertig en veertig eurootjes aan melkgeld vangt…
Het is een mooi verhaal, maar vaak geef ik wel, ook al weet ik dat het in de neus wordt gestopt, of keihard op de longen knalt, als ik heb dan deel ik en weet je waarom? Het leven is zo triest, vele van ons hebben kracht genoeg om het te redden, maar velen ook niet en het leven op straat of in een huis voor mensen zonder huis, zwaar, loodzwaar, dan wil je af en toe wel eens even "Melkhalen".
Zo heb ik een half jaar geleden dus ineens wel geld gegeven, in eenzelfde situatie, terwijl een vriendin aan me stond te trekken: "Starry kijk uit, Starry kijk uit." Ik verbaas me nog steeds over mijn reactie, want die had namelijk ook exact zo uit kunnen vallen als de jouwe. Volgens mij is dat een kwestie van een momentopname. Een seconde waarin je een beslissing neemt die met het zelfde gemak de andere kant uit kan vallen. Daarom spreekt dit verhaal me erg aan;-).
@All: Meestal kom ik zelf niet makkelijk over de brug tenzij hij/zij een verhaal te vertellen heeft wat te fantastisch is om waar te zijn.
Voor straatmuzikanten heb ik wel een zwak: vaak geef ik ze iets om door te spelen, of juist om te stoppen als het echt niet om aan te horen is 😉
(Pas)
Melkpoeder zeker ? : )
@Zilver, Starry Night, Pas; moet je wat geven of niet ? Voor allebei is wat te zeggen natuurlijk – als je wat geeft help je iemand eventjes uit de ellende, maar je betaald ook mee aan een (drugs of drank)verslaving. En dat is bepaald geen gezonde gewoonte…
@Woudje; ha, ik moest even diep nadenken, maar nu snap ik ‘m…
Dat dilemma dus, ja. Niemand schiet hier wat mee op, rationeel gezien, maar wat zijn die paar centen nou voor mij…? Ik kan geen bevredigend antwoord op dat dilemma vinden en vertrouw dan maar even op de impuls van het moment, die heel vaak ook precies de jouwe is.