Vanavond brand ik een kaarsje

Eigenlijk ben ik nogal een bèta jongetje.
Eigenlijk geloof ik nergens in.
Eerst zien dan geloven.
Toch lees ik Morgaine met plezier en zijn d’r wel eens dingetjes waarvan ik denk; “Hoe kan dat dan ?”

Maar goed.

Dan mijn vrouw.
Gelooft ook nergens in, zegt ze.
En heeft vanavond een belangrijk tentamen.

Tien minuten geleden werd ze opgehaald.
In haar zak uiteraard haar geluksteen, on gepolijst voor extra kracht.
Dan in haar andere zak een gelukspoppetje van een centimeter of tien.
Niet te vergeten het kleine zorgpoppetje, ooit van mij gekregen omdat dit kleine gebreide vrouwtje uit Peru, mits in je portemonnee gestopt, er ook voor zorgt dat je minder geld uitgeeft. Zonder resultaat overigens.

Oh ja, uit haar tas haalde ze ook nog even haar pop van de sneeuwman (naar de tekenfilm van Raymond Briggs). “Wat moet je daar nu mee ?”, vroeg ik.
“Die maakt me rustig”, zei ze zenuwachtig.

Toen ze de deur uitstapte riep ze nog; “Je vergeet toch niet een kaarsje te branden hè ?”

Tuurlijk niet, er branden er nu zelfs twee.
Tot slot probeer haar rustgevende gedachten in te stralen. Hopelijk halen die Alkmaar, helemaal vanuit J’dorp.

Al die hulpjes komen eigenlijk op één ding neer.
Als je echt gelooft dat ze helpen, dan doen ze dat ook.

Zet ‘m op schat !