Verdwaald in een dodelijke omgeving
28 augustus 2007 32 reacties
Hoe dicht bij de dood ben jij ooit gekomen ? Begon dat ook zo zorgeloos, zo vanzelfsprekend ? Rami-vrouw was nog zo tevreden met haar net aangeschafte wandelkaart. Sterker nog; ze wist een veel mooiere route terug naar de bewoonde wereld dan de gemarkeerde. Ik twijfelde nog, de kinderen volgden moeder echter blindelings, zonder te weten waar ze in terecht zouden komen.
De tocht ging over smalle paadjes, berg op, berg af. Na enkele uren begonnen we toch te twijfelen. Die afslag terug omhoog hadden we toch al tegen moeten komen ? Gemist dus. Een alternatieve route werd uitgestippeld. Dwars door een bos. Eenmaal daar voelde het niet echt goed. Misschien was het de plotselinge overgang vanuit de zon en de ruimte naar een duistere en beklemmende omgeving. Het geluid was ook uitgezet. Een dikke laag dennenaalden dempte alles. En er was toch al geen vogel die zich hier liet horen.
Wat opviel was dat alle bosjes en de lagere takken van de bomen vol hingen met flarden wol. Overal waar je keek in het duister zag je wollen spoken. Alleen de schapen zelf, waar waren die gebleven ? Dat werd al snel duidelijk. Overal skeletten. Schapenschedels in de bomen.
Wie had dat gedaan ? Hoe konden er zoveel schapen hier dood zijn gegaan ? Vol vragen trokken we verder. Opgelucht verlieten we uiteindelijk het bos weer. Vooral de kinderen waren gaande weg toch wat wit weg getrokken.
Terug in het licht zag Rami-zoontje iets op zijn spijkerbroek kruipen. Klein maar onmiskenbaar. “Joepie; een schapenteek !”, riep ik. De andere teek op mijn blog is geleend en je streeft er toch naar om nieuwe dingen op het blog te zetten en geen zaken van anderen.
“We zetten ‘m even op de hand van Rami-dochter voor de foto”, leek mij geen slecht idee. Wij Rami’s pakken alles dat leeft immers beet ? De hele familie keek me doordringend aan.
De blikken gingen weer even terug naar het bos vlak achter ons. Vol schapenbotten.
Schapenbotten – schapenteek.
Schapenschedel – schapenteek.
Dat zal toch niet…
“Weet je wat, ik maak het fotootje wel terwijl hij nog op je broek zit”, zei ik, schaapachtig lachend.
Ramirezi 
Getverderrie zeg, en jij wou je dochter door dat monster laten bespringen?!
Brrr, wat een eng verhaal Rami 🙂 Gut, een schapenteek, nooit van gehoord, dank je wel voor de les!!
Schapenteek? Dat moet ik m’n broer gaan vertellen.
Rami…je laat je veel te veel meeslepen omwille dan dat blog!
Jaren geleden waren wij ook in Engeland (Wales) en ik zal nooit vergeten hoeveel dode dieren we hebben gezien. Dode schapen o.a. langs de weg! Een vos gedrapeerd op een paaltje, een gillende wat overdag bleek das…..vergiftigd dacht ik. Prachtig landschap maar zoveel dood……
oehh…lijkt wel the Blair Witch Project…echte scary story!
dat bos, brrrr…..maar meester -ik steek nu mijn vinger op- ik loop dagelijks (okee, bijna) door bos en land maar ik zie nooit dode beesten! Waarom hier niet en daar wel?
Mooie foto’s….maar als de laatste foto genomen is op een spijkerbroek dan is het wel een heul klein schapen teekje!Reactie is geredigeerd
De bovenste twee foto´s zijn tamelijk intrigerend….Jullie zijn wel erg natuurmensen.
En deze huiveringwekkende bijdrage wordt alsnog verfilmd?:P
Bestaan er grote verschillen tussen teken die je op honden ziet en schapenteken? Zijn er nog meer teeksoorten?
(Griezel) Ik heb er een keer een in mijn been gehad! De huisarts heeft er een speciaal pincet voor. Plus een injectie tegen de ziekte van Lime.
dan kun je alleen maar hopen dat een schapenteek geen mensenbloed lust…
The revenge of the schapenteek.
Rare sfeer… Doet mij denken aan een andere blogster…
Je maakt het wel spannend! Ademloos uitgelezen. Mooi verteld!
Erg mooie combinatie tussen tekst en beeld!
We hebben problemen met reageren hier, GJB zegt dat de fout niet bij VK ligt maar aan onze firewall-instellingen (lekker gemakkelijk). Als je dit kan lezen Rami, mooi stukje weer! Teken, brrr…
teken aan de wand,
zoveel dode schapen…
Sterkte!
Brrr, teken. Slechts 1 keer zag ik er een op de hand van mijn dochter en hij begon zich net in te graven. Ik sloeg hem weg voordat ik de inhoud van voorgaande zin op mij had laten inwerken: hij zat zich in te graven!!!!!
Voorts wandelen wij veel en begint het angstige vermoeden me te besluipen dat we echt wel eens ten prooi moeten zijn gevallen aan tekenkaakjes, maar het dan kennelijk gemist hebben. Je hoort het namelijk steeds vaker. Zodra iemand van ons vreemde verschijnselen gaat vertonen draaf ik met dit verhaal naar de dokter.
Gisteren werd ik al geraakt door deze, inderdaad huiveringwekkende bijdrage, met de juiste illustraties.
Door de schrijfstijl is het net of het echt gebeurd is of is het ook echt?
In ieder geval moest ik ook even denken aan onze kerngezonde hond Almar,van drie die bijna gestorven is door een teek en nooit meer de oude is geworden.
wat een eng verhaal zeg. Fraaie plaatjes, dat dan weer wel.
Gruwelwekkend mooi…
Jemig, moest denken aan google earth toen ik de foto’s zag. En wat een geweldig begin van je eerste thriller? Hoe dicht heb jij bij de dood gestaan? Zou zomaar een nieuwe sneeuwbal hier op het blog kunnen zijn. Mooi mooi mooi, dit zijn de blogs waar ik van ga glimmen 😉
2 jaar geleden ben ik met mijn kinderen ook eens van de paden afgeweken tijdens een wandelvakantie in de Ardennen. Aan het eind van een tocht door hoog gras had ik meer dan 30 teken op mijn broek en benen zitten. Tot nu toe heeft niemand heeft mij kunnen uitleggen waarom er tegenwoordig zoveel meer teken zijn dan vroeger. Weet jij het antwoord Ramirez?
Zelf heb ik 15 jaren geleden de ziekte van Lyme onder de leden gehad. Veel artsen waren er toen nog niet bekend met deze ziekte. Gelukkig heb ik er niets aan over gehouden omdat ik een bekwame huidarts trof die beaamde wat ik al vermoedde.
@Duval; die andere is d’r beter in…
@Doppie; luid en duidelijk ontvangen kerel…
@Antoine; op honden kunnen ze ook zitten…
@Laila; allemaal echt gebeurd, alleen vonden we de teek pas wat later. Met zo’n leven hoef je niets te verzinnen, gni gni..
@Daan; het kan natuurlijk altijd dichterbij…
@Robert; misschien ligt het aan de niet zo koude winters, dat er meer komen. Lyme blijft toch altijd uitkijken ja…
Nou zeg wat een eng verhaal. Brrr.
Misschien Ramirezi, misschien… want ook jou verhaal is er zo één die je vastgrijpt.
Ben je niet blij dat je weer op the Continent bent?
@Kees; na deze vakantie was ik eigenlijk wel weer aan vakantie toe, en dat is voor ons gevoel toch aan de andere kant van het kanaal, raar maar waar….
Eng! Ik zie jullie voorzichtig door dat enge bos lopen en hopen dat het niet zo’n groot bos is.
Je ziet, Ramirezi, dat ik op schapenvisitie ben geweest. Beloofd is beloofd.
Al heel snel zit ik een een spannend fantasy-verhaal. Jammer dat ik er zo snel weer uit moet, het was net zo spannend. Maar nee hoor, het blijft fantasy, want we kijken nog even achterom. Meeslepend.
Ik houd wel van zinnen als: "Het geluid was ook uitgezet."’
@Ingrid; ha, een geestverwant, ik ook…. 😀
Pingback: EXOTEN « Tsjok's blog