Steenhommel verwarming

Aan het einde van de middag was het ondanks het zonnetje toch behoorlijk fris in de wind, maar achter in de tuin een kopje koffie, met een dikke trui aan, dat ging nog net. Onder me kroop tussen mijn voeten een dikke Steenhommel (Bombus lapidarius) over het terras. Het zag er niet erg energiek uit. “Jij bent zeker een steenkoudhommel ?”, vroeg ik hem.

Misschien helpt het als ik hem even op mijn hand laat kruipen, dan kan hij een beetje opwarmen, dacht ik. Laat het steenkoudhommeltje nu precies hetzelfde denken. Hij kroop gretig mijn hand op. Het harige zespootje drukte zich helemaal plat op mijn huid. Als extra blies ik voorzichtig nog wat warme adem over hem heen, het begon bijna op reanimeren te lijken.

Zowaar; het bleek te helpen. Na een minuut of wat ging het beestje op een aparte manier staan. De twee achterpoten werden tegen elkaar aan gewreven en gestrekt; een hommel met een hoge rug – ik zou bijna zeggen, daar hebben we de kromme kakstand weer. 

Het hele lijfje werd zorgvuldig van alle zandkorreltjes ontdaan en ook de ogen kregen een uitgebreide wasbeurt.

Uiteindelijk was alles weer helemaal spik en span. Ook de vliegtemperatuur was dankzij een laatste zonnestraal weer bereikt.

Met luid gezoem koos hij weer het luchtruim.