Graven in de mist

Vanochtend was de mist beangstigend. Ik zat nog maar net op de fiets of ze greep me ijskoud bij de keel. Het laatste stukje fietste ik met beslagen brillenglazen langs een dampig klein slootje. Vanaf de andere kant van het water waren flarden van gegrom en geknars hoorbaar. Alsof ze daar in die witte sluier een enorm graf aan het delven waren. 

Boven het stramme wit zie ik de arm van een graafmachine langzaam bewegen, als een priemende magere vinger. Even dacht ik  te zien waar de vinger naar wees; grafzerken, rij na rij.
Wat was mijn sterfdatum ook al weer?

"Ik vind dit een raar en luguber blog", zei mijn vrouw. Geschrokken keek ik achterom, maar zag niets anders dan een dikke mist.

Was dat een laadklep die open ging bij de machinale grafdelvers, of hoorde ik een zeis slijpen?

Doortrappen Rami, op de pedalen.