Attentie, attentie de heer Bussenmaker !

Schijnbaar is de heer Bussenmaker hard nodig, want mijn locatiedirectrice roept hem om.

Eerst met haar neutrale vliegveldstem; “Attentie, wil de heer Bussenmaker zich even melden in het Atrium?”

Geen Bussenmaker, want vijf minuten later klinkt het toch wat dringender; “Attentie, attentie wil de heer Bussenmaker zich met spoed melden in het Atrium?”

Verdorie, geef die man voortaan een mobieltje mee.

Er volgt nog een derde keer, iets hoger van toon en wat meer vibrato; “Aaaattennnnntie, aaaatttteeenntie, de héér BUSSENMAKER NU MELDEN IN HET ATRIUM!!!!”

Het galmt nog lang door in het gebouw.

Dan hoor ik een leerling het gangetje voor mijn kamer inlopen, maar daar blijft het bij, er komt niemand naar binnen. Ik hoor een meisje met gedempte stem praten, waarschijnlijk in haar mobieltje.
 
“Hoi pap, met mij – waar ben je?”
“Kun je snel naar school komen, je wordt steeds omgeroepen.”
“Ja, maar het klinkt heel streng….”
“Nou, dan ga ik dat wel even zeggen, doei.”

Jullie kennen me, nieuwsgierig type, dus even kijken wie er stiekum in mijn gangetje staat te bellen. Het is Monique Kurkenmaker.

“Hoi Monique, waarom was je aan het bellen?”
“Nou mijn vader werd steeds omgeroepen.”
“Ik dacht te verstaan meneer Bussenmaker, niet Kurkenmaker…”
“Oh, mijn vader zei al, had de school hem niet even van te voren kunnen waarschuwen.”
“En nu dan?”
“Hij kon niet komen, want hij zat in een sollicitatiegesprek.”

We zijn samen nog even langs de locatiedirectrice geweest.
Of ze de volgende keer nóg duidelijker wil articuleren.