Het lichaam als instrument

Afgelopen zaterdag zat ik even in de schoolbankjes van een conservatorium, voor mijn gevoel vlak bij Antwerpen. Niet voor mezelf, dat hoef ik jullie niet uit te leggen, maar als ouder.

In het bankje voor mij een man die ik al wat ouder schatte, hetgeen overigens best mee zou kunnen vallen, want ik heb zijn gezicht niet gezien. Ik ging af op zijn vleespet. Een term die ik vrijdagavond hoorde in ’t Vrije Schaap en waar iemand met een brede middenscheiding mee wordt bedoeld. Sindsdien zie ik ze overal.

Maar goed, we hadden met z’n allen zitten luisteren naar een aansprekend verhaal over de opleiding muziektheater en mochten nu vragen stellen. Iemand schuin achter mij vroeg of de leerlingen tijdens de auditie ook een instrument moesten kunnen bespelen. Dat was niet het geval, want zo legde de ‘voorganger’ uit; “het lichaam is zelf het instrument”.

Juist op dat moment begonnen de ingewanden van de heer met de vleespet voor mij enorm te borrelen. Niet het even het mild knorren van de maag, nee; alsof er werd doorgetrokken. Het klonk als de draaikolk in een beerput die wordt leeggezogen door een vacuümwagen. Maar hij vertrok geen spier, best knap. Zijn vrouw reageerde ook niet. Alleen zijn buurman zag ik vanuit zijn ooghoeken stiekem kijken of de kust weer veilig was.

Die vleespet heeft het helemaal begrepen, dacht ik tevreden.

Het lichaam is zelf het instrument.