Na 26 jaar de Papegaaiduiker close up

Vaste lezers hebben mij er al vaker over gehoord, de wens om een Papegaaiduiker (Fratercula arctica) van dichtbij te kunnen zien. De eerste poging om naar Staffa in Schotland te gaan om (onder andere) dat beestje te kunnen zien was maar liefst 26 jaar geleden. Alleen stormde het toen zo hard dat we niet zijn gegaan. In 2008 schreef ik erover in mijn dagboek. In 2010 kwamen we dichtbij, we zagen ze toen in de verte op een klif in Ierland. Voor het mooie nog te ver weg. Mijn dochter schilderde twee knuffelende Papegaaiduikers en wist ze uiteindelijk op Lundy Island zelf te fotograferen.

Hartstikke leuk allemaal, maar het mooiste is natuurlijk om het zelf mee te maken. Dat lukte vorige week op Staffa alsnog. Ondanks dat het nog wat vroeg in het seizoen was en we maar een uurtje verblijftijd op het eiland hadden. We zaten met zoon Tom op de rand van een klif de beestjes te bewonderen die af en aan vlogen naar hun holen onder ons. Op zich al een genot om te volgen. Dichterbij wilde maar niet lukken, dus we waren net van plan om ook nog even een blik te gaan werpen in de Fingal’s cave toen er één van de fotogenieke beestjes praktisch tussen ons in landde. Dat was na al die tijd nog best even schrikken. Voor ons dan, want het vogeltje zelf bekeek ons alsof we echt dagelijkse kost voor hem waren.

Ik hou niet van lijstjes met dingen die je nog moet doen, maar stel dat ik er ééntje had gehad…  precies.