Duinengraf ontdekt

Terwijl ik dit tik hoor ik een oorverdovend vogelgezang.
Dat wordt veroorzaakt door de site van de natuurbegraafplaats.

Mij mogen ze opstoken, maar een sfeervol plekje in het bos is best verleidelijk.

Voor Karel hiernaast was dat niet nodig.
Die heeft een nóg mooier plekkie.
Lekker in het Noord-Hollandse duin.

Ennuh, ik wil trouwens niet in een urn.
Mij te benauwd.

Snel ingrijpen voorkomt graffiti

Vorige week hadden we dus die klassenavond.
Met een paar collega’s stond ik in de hal, bij de toiletten.
Eerlijk gezegd stonden we een beetje de muziek te ontduiken.
Maar we waren wel scherp natuurlijk.

Tijdens het feestgedruis liep één van de leerlingen naar de kapstok.
Na wat gerommel had hij zijn jas gevonden.
Uit de jaszak kwam een spuitbus.
Druk schuddend met die spuitbus liep hij vervolgens het toilet in.
Je hoorde het kogeltje op en neer kletteren.

“Dat dacht ik toch niet Abdul !”, bulderde ineens de collega die naast mij stond.
Natuurlijk; een spuitbus met verf – om de w.c.-deur even lekker onder handen te nemen. Graffiti !
Stom dat ik dat zelf niet had opgemerkt.
Niks voor Abdul eigenlijk…

Abdul kwam snel het toilet uit.
“Het is geen verf hoor, meneer Ramirezi !”
“Er zit glittergel in….”

“Dat hadden we dan mooi even verkeerd ingeschat Abdul, ga maar staan.”
Abdul gaf mij de spuitbus en begon in de rondte te draaien.
Ondertussen gaf ik hem de volle laag glittergel.

Als een ware glimwurm ging hij trots weer de dansvloer op.
Tuttende jongens, ik moet er nog steeds een beetje aan wennen….

_{Foto’s; genomen in de duinen vlak bij ons in de buurt – duidelijk niet met glittergel behandeld….}

Niet geschikt voor bloggers met een zwakke maag

Vandaag was een leuke dag.
Anders dan anders.
Het ging natuurlijk over biologie.
Maar er werd niks voorgekauwd.
Je moest uiteindelijk zelf kauwen.

Eerst was het even euuuuuwwww.
Maar al snel werd de uitdaging aangegaan.
Wilde iedereen zelf ontdekken hoe het zit.
Met kieuwdeksels en kieuwbogen.
Met ingewanden, zoals zwemblazen.

Wat zo’n Rode poon (Chelidonichthys lucernusnu) eigenlijk eet.
Gewoon even in zijn maag kijken.
Zit vol met garnalen.
En het is een fijnproever.
Het zijn allemaal Hollandse…

Die hebben we uiteindelijk niet opgegeten.
De Poontjes wel.

Weggooien is natuurlijk zonde.
En ze smaakten heerlijk…

Kitesurfing Huisduinen

Geen idee wie dit is, maar hij gaf vanmiddag een verdomd mooi showtje weg aan het strand van Huisduinen.

De foto’s zijn voor de middelste Ramirezi-koter (13 jaar). Hij wil ook heel graag iets gaan doen met surfen. De afgelopen zomer was hij al voortdurend in de weer met zijn skimboard.

Gisteren wilde hij even mijn hulp.
“Pap, wil je even kijken of ik dit goed doe ?”
“Oh, je wilt een nieuw skimboard bestellen op het internet ?”
“Ja, deze is een veel mooier en een stuk groter, mag ik ‘m kopen ?”
“Waar komt dat ding vandaan dan ?”
“Euh, Hawaii….”
“En hoe komt het dan hier ?”
“Weet ik veel, via het vliegtuig ?”
“Zullen we even kijken hoeveel geld er dan extra bijkomt voor het vervoer ?”

De transportkosten, per boot, bleken nog eens zeventig dollar extra te bedragen.
Dus het project werd ter plekke opgeheven.
En nu wil hij alleen nog maar kitesurfen.
Dat kost natuurlijk niets.

Maar mijn vrouw zegt; “ik heb liever dat hij surft op zee dan op het internet….”

NIEUWE Peutertest voor bloggers

De peutertest voor bloggers was misschien toch wel iets te moeilijk.
Daarom een nieuwe peutertest voor bloggers.
Aangepast aan het niveau.

De vraag; waar rijdt deze bus ?

Aanwijzing: let op de aanwijzingen.

We wish you a lot of success !

Peutertest voor bloggers

De eerste toets in je leven zal de APGAR-score zijn.
Daarna ga je volgens sommigen, vaak mensen die zelf een jaartje of tien over hun vierjarige opleiding hebben gedaan, véél te lang ongetoetst door het leven.
De gevolgen zie je pas op latere leeftijd, als je naar de PABO gaat.

De hoogste tijd voor een peutertest dus.

De opgave is (graag mondeling, lezen kunnen de peuters nog niet):

Welke kant gaat deze bus op ?

Volgens een deskundige zien peuters dat in één oogopslag.
Benieuwd wat jullie er van maken, volwassenen…

Oud en dom; opa met looprekje

Vanochtend vroeg reed ik op de fiets bijna het dorp uit.
Altijd spannend, want eenmaal tussen de bebouwing vandaan weet je pas zeker of je de wind mee of tegen hebt die dag.

Rechts van het fietspad was een oude fragiele man met looprek bezig de weg over te steken. Gangetje schildpad. Waarschijnlijk was het oude baasje op weg naar de apotheek aan mijn kant van de weg. Uit de zijstraat aan de linkerkant zag ik twee scholieren, meiden uit het voortgezet onderwijs, aan komen fietsen.

Nu is het wel relevant om te weten dat het oude baasje op een zebrapad liep. Bovendien had hij de tegenwoordigheid van geest gehad om met een druk op de knop het voetgangerslicht op groen en het verkeerslicht op rood te zetten.
Zou dat helpen ?

Wat ik al verwachtte gebeurde, de twee meiden negeerden het rode stoplicht en reden de oude man bijna over zijn tenen. Nou ja, bijna, er zat zeker nog een meter tussen. Alleen was het oude fragiele mannetje bij toverslag veranderd in een agressieve scheldende kerel. Die missende meter probeerde hij te overbruggen door zijn looprek richting de meiden te smijten.

Mis.

Jong en Oud.
Normen en Waarden.

Tja, die oude man was dus écht oud.
Die wist nog niet dat tegenwoordig geen fietser zich meer aan de verkeersregels houdt.
Bovendien had hij natuurlijke een hele foute reactie.
Iedereen weet dat je scholieren geen groter plezier kan doen dan helemaal uit je dak te gaan.
Want dan hebben ze weer een keigaaf verhaal voor op school.
Dat was ook te merken, want de meiden reden proestend van het lachen verder.

Oud en dom.
Toen moest ik denken aan vorige week.
Op hetzelfde fietspad, een paar kilometer verder, stonden twee tieners.
Die gooiden de grote plastic blokken waarmee de weg was afgezet in het water.
Dus moest ik er weer iets van zeggen.
Daar schijnen docenten voor betaald te worden.
Even vragen hoe oud of dat ze waren.
“Vier, meneer !”
“Dat dacht ik al te merken aan je gedrag, ja.”

Misschien ben ik dus zelf ook wel oud en dom.
Wie heeft er nog een looprekje over ?

Boormachines; een blog voor mannen

Hoge capaciteit 3.0 Ah.
NI-MH accu.
Hoog koppel.
45 min. snellaadsysteem.
Variabele toerentalregeling.
18 momentinstellingen + boorstand.
13 mm Duralumin snelspanboorkop.
Hoog/laag schakelaar.
Elektronische rem.
Nieuw ergonomisch design.
Standaard 2e accu.

De Witte boormossel,  Barnea candida heeft dit dus allemaal niet.
Hij lacht erom.

Toch boort hij ronde gaten in het veen en hout waarin hij leeft.
En dat zonder houtboortje; het gat wordt geboord door met de kleppen afwisselend heen en weer te bewegen. Dit kan omdat deze schelpen geen ligament of slotband hebben. Het weekdiertje moet de twee kleppen dus zelf  “vasthouden”.

Als je het schelpje in je handen hebt dan snap je helemaal hoe wonderlijk het is dat hij in hout kan boren.

De schelp is namelijk flinterdun en erg breekbaar.

Verschillende reacties op een grote piemel

Mijn dochter verteld mij vast niet alles.
Hoeft ook niet.
Maar over school heeft ze altijd verhalen zat.
Zo hoor je ook nog wel eens wat over collega’s.
Dit keer is het een soort van vergelijkend warenonderzoek.

Eén van haar klasgenootjes heeft iets verzonnen.
Als de docent even wat uitlegt aan iemand, dan zet hij snel een enorme piemel op het bord. Duidelijk wennen al die hormoontjes.
De eerste keer was bij de stoere docent duits.
Die vond het wel lachen en liet hem gewoon op het bord staan.
De tweede keer was tijdens de les van een adjunct.
Die was toch wat preutser, het geval werd snel uitgeveegd.
Tot zo ver de lachende rapportage van mijn dochter.

Vanmiddag zat ik naast mijn vrouwelijke collega wiskunde; vlot type.
“Wat mij nu gebeurde, zet die rare vent van een Nathan ineens samen met Henk een enorme piemel op mijn bord”, vertelde ze.
“Ja, dat hoorde ik al van mijn dochter, dat doen ze op het ogenblik bij al hun docenten.”

Uiteraard wil ik graag weten hoe zij er mee om is gegaan, maar daar hoef ik niet naar te vragen, want dat wil ze graag vertellen; “Dus ik dat ding eens even goed bekijken, zie ik dat die zak niet helemaal symmetrisch is.”
Tja, het blijft toch een docente wiskunde natuurlijk.

“Kom op jongens, hij klopt niet hoor, zeg ik.”
“Op die linkerbal zit veel meer haar dan op de rechter.”
“Weet je wat, vegen jullie even die grafieken en die tabellen weg ?”
“Mooi zo, maar die piemel gewoon laten staan.”

Bij de laatste zin neem ik maar even aan dat ze bedoeld op het bord laten “staan”. Want bij dat woord kun je verschillende associaties hebben.
Piemels staan bij deze blogger trouwens altijd op het bord.
Ze kunnen ook op je bord liggen, alleen lees je dan waarschijnlijk het blog van Marlis en krijg je er een lekker receptje bij.

“Gaan jullie er even bij staan nu, ja draai je maar even om naar de klas”, gaat mijn collega intussen door.

“Mooi zo, en wie staat er nu voor lul ?”

Pikorde in de klas

Vreemd genoeg denk ik bij het woord “pikorde” altijd eerst aan de hiërarchie in een bedrijf of op een afdeling. Of aan hoe collega’s met elkaar omgaan.
Terwijl het toch echt iets te maken heeft met kippen.

De hennen in het kippenhok die bovenaan de pikorde staan krijgen de beste plekjes bij de voer- en drinkbakken. Iedere hen heeft een unieke plaats in de hiërarchie, net zoiets als politici op de kieslijsten van de verschilende partijen.
Kortom, er is geen afdelingschef-hennetje met daaronder 20 kantoor-hennen. Je wordt als hennetje gewoon gepikt door iedereen die boven jou in de pikorde staat. Op je kop natuurlijk, want dat komt het lekkerste aan, maar nooit tot bloedens aan toe.

Waar komt de haan in dit alles te pas, vraag je je natuurlijk af. Dat is een mannetje, dus die zal wel bovenin de pikorde staan ? Dat is grappig vrouwonvriendelijk van je gedacht, want die haan heeft er eigenlijk niets mee te maken. De pikorde geldt puur onder de hennen. Vrouwen onder elkaar.
Als er een haan is, dan zal hij hooguit de hen onderaan de pikorde in bescherming nemen !

In de klas van een collega wordt er gepest.
Hij probeert uit te leggen dat er in iedere groep een bepaalde pikorde heerst.
Raimond reageert enthousiast; “nou dan win ik vast, want die van mij is het grootste !”
En Liesbeth zegt oprecht verbaasd; “dit is een mentorles hoor meneer, voortplanting krijgen we al bij biologie….”

Blijf binnen je eigen vakgebied collega….

_{Afbeelding van:Marit Otto}