Deze is voor jullie allemaal

Volgens mij was het een interessant en gezellig jaar hier in ons eigen blogwereldje. Dus jongens en meiden, we plakken er met z’n allen gewoon nog een jaartje aan vast. Voor jullie allemaal het beste, vergeet niet dat er ook nog een echt leven is en…     maak er wat van in 2007 !

Ramirezi

Onduidelijke Top 2000

We rijden een klein stukje met de auto.
Even de zondagskrantjes halen met de kids.
Op de radio; de top 2000; The Bee Gees.

Well, you can tell by the way I use my walk,
I’m a woman’s man, no time to talk.
Music loud and women warm.
I’ve been kicked around since I was born.
And now it’s all right, it’s O.K.
And you may look the other way.
We can try to understand
The New York Times’ effect on man.
Whether you’re a brother
Or whether you’re a mother,
You’re stayin’ alive, stayin’ alive.
Feel the city breakin’
And ev’rybody shakin’
And we’re stayin’ alive, stayin’ alive.
Ah, ha, ha, ha,
Stayin’ alive.
Stayin’ alive.

De jongste zit in groep acht.
Regelmatig Engelse les gehad.
Regelmatig met de familie naar Engeland geweest, altijd met de boot.
Dat alles al vroeg resulterend in een uitzonderlijke begaafdheid voor de Engelse taal.

Vanaf de achterbank wordt het liedje dan ook uit volle borst meegebruld.
Ah, ha, ha, ha,
Stena-line.
Stena-line.

Transcendente meditatie bij 130 kilometer per uur

De terugweg gaat altijd sneller dan de heenweg.
Gek eigenlijk.
Maar vandaag ging het wel héél snel.
Eerst verwonderde ik me een tijdje over het wegdek, dat sneller bewoog naarmate het dichter bij de voorkant van mijn voortzoevende auto kwam.
Dan merkte ik dat alles om mij heen best wel vaag was.
Vooral de verkeersborden.

Misschien had ik toch een glaasje wijn minder moeten nemen gisteravond ?
Ach welnee, dat was al lang uitgewerkt natuurlijk.
Het was de hele setting.
Bij Transcendente meditatie nemen we eerst een gemakkelijk zittende houding aan. Nou, dat gaat vanzelf in mijn Opeltje; prima stoelen.
Alleen yogisch vliegen lukt natuurlijk niet, dan bezeer je je lelijk aan het stuur.
We gaan alleen maar rechtdoor hier op de afsluitdijk.
Toerenteller op 3700, 130 kilometer per uur.
De paaltjes lijken links en rechts voorbij te vliegen.
Steeds maar door.
Het heeft een hypnotiserend effect op me.

Dan moet je steeds hetzelfde woord herhalen, de mantra.
Dat woord was vandaag; brilletje.
Brilletje, brilletje, brilletje.
Mijn gedachten dwalen verder af.
Daarom is alles natuurlijk zo wazig.
Ik ben toe aan een nieuw brilletje.
Vervelend, een nieuw brilletje bekijken als je bijna -4 hebt.
Want de glazen op sterkte zitten bij het uitzoeken nog niet in het montuur.
Je kunt hem alleen aan de omstanders laten zien, zelf zie je niks in de spiegel.
Ja, een wazig figuur, maar het montuur is onzichtbaar.
Misschien ziet het er wel niet uit.
Brilletje, brilletje, brilletje.

Ik neem gewoon weer dezelfde, maar dan iets kleiner.
Dat is ook weer lichter qua gewicht op je neus.
En het valt minder op dat je jampotbodems hebt.
Brilletje, brilletje, brilletje.

Als ik nu eens mijn digitale cameraatje meeneem, dan maak ik een foto van mezelf met het nieuwe montuur op mijn neus. Met mijn oude brilletje weer op kan ik dat dan weer terugzien.
Mooi idee.
Een digitaal filmpje maken kan ook.
Zou daar wat mee te verdienen zijn ?
Ach, zo iets simpels, daar zijn vast al anderen op gekomen.
Maar waarom heeft mijn opticien het dan niet ?
Brilletje, brilletje, brilletje.

“Ah, daar is Den Oever al weer”, hoor ik naast me.
Ik schrik wakker uit mijn trancederen; bijna de afslag Den Oever gemist.
“Waar was jij nou ?” vraagt mijn vrouw ?
“Oh, ik was even bezig met mijn hogere bewustzijn..”

Vliegende Honden

Mijn broertje kwam gisteren down-under een boom vol met vliegende honden tegen. Die beestjes lijken op vleermuizen, alleen hebben ze net zoals sommige mensen een hondenkop. De vliegende poedeltjes hebben ook geen echolocatie, want ze eten geen prooien maar hoofdzakelijk fruit. En ook down-under zie je maar weinig overrijpe papaya’s wegvluchten bij de nadering van een herbivoor.

Overdag zijn het net hangjongeren. Alleen dan niet bij het winkelcentrum, maar in een boom. Eerst maken ze een beetje heibel om de beste plekjes en dan vallen de chiwawas in een diepe slaap. Daarbij vouwen ze de vleugels om hun bij gebrek aan een ladyshave behaarde lijfjes.

Niet dat het eindresultaat er erg charmant uit komt te zien.
Het is net een boom vol mislukte loempia’s…

_{Pictures made by Jan}

Tu Hwnt I’r Bont

Daar zit je dan.
Op de bank, naast je vrouw.
Die ook zit te zitten.

Eerste kerstmaal achter de kiezen.
Nog één te gaan.
“Gaan”.
Aantrekkelijk woord vandaag.

Niet “heen gaan” hoor.
Eerder “weg gaan”.

Maar waarheen ?
Waar wil ik in hemelsnaam heen met kerst ?
Mijn oog valt op een huisje van Lilliput Lane.
Tu Hwnt I’r Bont staat d’r onder op.

Ja, Wales !

Het Zaagje

De zee zit vol met gereedschap. Vooral zagen zijn populair, zoals je weet een stuk gereedschap met een scherp getand metalen blad dat gemaakt is om een hard voorwerp in twee delen te scheiden.

Zo hebben we bijvoorbeeld de Zaaghaaien (Pristiophoriformes), herkenbaar aan hun lange en zaag-achtige snuit. Of de Zagers (Nereis diversicolor), ook wel bekend als Zeeduizendpoten. Deze beestjes zijn geliefd bij zeevissers als aas en met wat fantasie zou je de vele pootjes als zaagtanden kunnen zien.

Maar helaas kwam ik vandaag geen Zaaghaai tegen. Wel het Zaagje (Donax vittatus). Een tweekleppig weekdiertje met een mooi gekarteld randje. Daar kun je zo lekker met je nagel langs raspen. Leeft in wat dieper water, je kunt ze vinden tot een meter of vijfentwintig.

Het leuke van dit diertje is dat hij zich voortbeweegt in de bodem, als een soort van onderwater mol. Hij zaagt zich dus eigenlijk door het zand heen.

Normale zagen worden daar bot van…

Schokkende ervaring

Op het blog woeden vaak verhitte discussies over het huishouden.
Wie doet er nu eigenlijk wat ? Meestal is er een soort van taakverdeling. Bijvoorbeeld, de vrouw doet alles en de man de rest.

De laatste dagen ben ik er achter gekomen dat ik de gevaarlijke zaken op mij neem in ons huishouden. Gisteren deed ik niets vermoedend de stekker van de stofzuiger in het stopcontact. Met een enorme knal en een paar flinke vonken vloog de stekker uit mijn handen. Oepsie, die is niet meer goed. Helaas, geen reserve stekker voorhanden. Dus maar even tijdelijk een paar flinke knopen in de draad gelegd, als herinnering; LEVENSGEVAARLIJK – stop mij niet nog een keer in het stopcontact….

Vanmiddag vraagt mijn vrouw of ik even wil zuigen. Tuurlijk. Zonder ook maar even na te denken sta ik uitgebreid alle knopen weer uit de draad te pulken en stop de stekker in het stopcontact. Met exact hetzelfde resultaat als de dag ervoor.

Hoe onnadenkend kun je zijn ?
Schokkend.

Kerst in het biologie lokaal

Geld tellen

– “We waren in die bejaardenflat. Na een half uur hadden we nog maar één euro en twintig cent. De meesten deden niet eens open. Dat kost veel te veel tijd. Toen zijn we snel naar de rijke buurt gegaan. Daar hadden we in een half uur twintig euro !”

– “Zegt die man, ik zal eens even kijken of ik nog wat kleingeld heb liggen. Toen dacht ik man kijk liever of je nog wat papiergeld hebt liggen !”

– “We hadden ook nog aangebeld bij iemand die zei; ja maar ik heb een NEE – NEE sticker. Oh sorry meneer, dat zagen we even te laat. En toen kregen we toch een euro.”

– “Oh, jullie zijn diegenen die de zondagskrant altijd op zaterdag brengen, jullie zijn heel erg braaf.”

– “Nou, nou, nou, nou, nou, jullie komen zeker niet alleen een kaartje brengen ? Eens even kijken of ik nog iets heb liggen.”

– “Jullie willen zeker vijftig euro ? Nou, dat heb ik niet !”

– “Kijk, dit vind ik nou zó belangrijk, hier heb je 50 cent…”

Train à Grande Vitesse

Op 18 mei 1990 heeft een ingekorte versie van treinstel TGV-Atlantique nr. 325 een snelheid van 515,3 km/h gereden.

Aangezien de TGV-Ramirezí via het internet virtueel bestuurbaar is door meerdere Volkskrantbloggers tegelijk is hij niet vooruit te branden.

Iedereen wil een andere kant op.

_{Zie depeutertest}