Lugubere strandvondst; de staart van een Bruinvis

Het was gisteren niet alleen zilver dat we vonden.
Het leek er even op dat de visser uit het blog van Sjoukje ons strand met een bezoekje had vereerd.

Er lag een stukje zeezoogdier op het strand.
Het achterste stukje.
De staart.

Het was niet bijster groot, dus misschien een jonkie dachten we.
Een klein Bruinvisje (Phocoena phocoena).

De foto’s heb ik vervolgens opgestuurd naar de Coördinator Walvisstrandingen Hein van Grouw. Die liet weten dat het gezien het formaat en de vorm inderdaad gaat om de staart en wervelkolom van een Bruinvis. Een Bruinvis heeft in verhouding niet zo’n grote/brede staart, dus het hoeft niet persee een jong dier te zijn. De wervels lijken hem zelfs van een vrijwel volwassen dier.

Binnenkort komt de melding te staan op de website walvisstrandingen, die het bekijken meer dan waard is, zeker als je wel eens op het strand komt.

De kop hebben we niet gevonden.
Die ligt in het Winschoterdiep…

Vrij op een zee van zilver

Vorige week kreeg hij zijn nieuwe skimboard binnen. Zelf besteld in Engeland. Vandaag lukte het echt niet meer om nog langer op de zomer te wachten…

Met je hoofd in de magnetron

Vanochtend las ik met belangstelling het bètacanon artikel van Huib Mansvelder over de werking van het brein. Vooral het stukje over de manier waarop de hersencellen vierentwintig uur per dag met elkaar praten. Dat gebeurt zowel met chemische als elektrische signalen. Wij kunnen zo snel met elkaar bloggen omdat onze hersenen elektrische impulsen gebruiken. Zonder die elektriciteit zouden we het IQ van een plant hebben. Die gebruiken alleen trage chemische signalen en scoren dus slecht voor de CITO. Dat is dan ook de reden waarom er zo weinig bloggende planten zijn.

Maar zojuist las ik het blog van Maria-Dolores over depressie en ergens in mijn brein begon een hersencel angstig elektrische signaaltjes af te geven over een behandeling daarvoor. En dat hersencelletje had het niet over een chemische behandeling met lekkere "onschuldige" prozac-snoepjes.

Nee, hij was bang voor electroshock therapie; one flew over the cuckoo’s nest heeft dit hersencelletje nu al zeker 25 jaar onthouden. Die zogenaamde ECT (elektroconvulsie therapie) wordt trouwens in Nederland sinds 1980 weer gebruikt voor mensen met een ernstige depressie.

Verder vergeten die sukkeltjes in mijn dakpan veel te veel, vooral namen vinden ze moeilijk. Maar zoiets triviaals blijft dan weer wél hangen.

Puur eigen belang natuurlijk.

_{afbeelding van psychiatrie.nu}

De rode dubbeldekker

Afgelopen zomer zag ik in Frankrijk de groene dubbeldekker rijden.
Broer Jan kwam een paar dagen geleden de rode dubbeldekker tegen in Zuid-Afrika.

Hetzelfde model, maar dan in een ander kleurtje gespoten…

Nieuw middel om tienerzwangerschappen te voorkomen

Een aantal weken terug zag ik op het journaal een nieuw middel tegen de tienerzwangerschappen. De meiden kregen een babypop mee, die midden in de nacht begon te huilen. Door de pop met een speciaal armbandje over de rug te aaien werd hij weer stil. Ook moest je de pop om de zoveel tijd verschonen. Daarvan moesten ze leren; begin er niet aan !

Dat kan effectiever, ontdekte ik vandaag.

Er zat het derde uur namelijk een klas met vrijwel alleen maar meiden voor me.
Ze keken naar een best wel flitsende video over voortplanting. Ze waren vooral geïnteresseerd in “het” moment. Dat merkte ik omdat er regelmatig opmerkingen werden geplaatst, maar toen het steeds intiemer werd (zonder dat er echt iets wereldschokkends te zien was, overigens), was het muisstil in de klas. Dus stelde ik voor om dit stukje maar even door te spoelen, hetgeen tot luide protesten leidde.

Ze wilden ook graag de laatste aflevering van tien minuten zien en wie ben ik om dat dan niet in te willigen, want wanneer maak je nu zulke leergierige types mee ? Die ging over zwangerschap en liet ook duidelijk de bevalling zelf zien.
Dat gaf enige consternatie.
“Dat hoofd is véél te groot !”
“OH, ze trekt hem zo aan zijn hoofd naar buiten !”
“Dat lukt bij mij nooit !”

Aan het einde van de video moesten ze gewoon even bijkomen, misschien hadden ze onwillekeurig mee zitten persen ? Daarna kon ik nog uitleggen wat ik wilde over de veranderingen in het lichaam van een vrouw richting de bevalling, de meiden hadden hun beslissing al genomen.

“Ik word dus noooooit zwanger !”

---

Ramirezi adviseert altijd borstvoeding !

gezonder
en
leuk om te zien

Deze meid is op haar toekomst voorbereid

Vandaag hebben we geoefend hoe het ook al weer was om een leerling te zijn. Weten jullie dat nog ? Zet een stel docenten bij elkaar in een klas en je hebt zo weer een hele groep pubers bij elkaar. Ik zelf ook hoor, dat gaat hélemaal vanzelf.

We hadden opdrachten gemaakt voor de leerlingen en gingen die nu zelf doen om te kijken of het wel werkte. Ons klasje moest een waterpomp maken.

De meisjes in mijn klasje waren heel lief bezig hoor. Vooral de drukste hierboven. Alleen hadden ze wat moeite met het maken van een rond zuigertje.

En een eivormig zuigertje past een stuk minder makkelijk in een ronde buis. Knap dat ze hem er toch nog in kregen.

Maar dan er weer uit hè dames…

Een lesje van de grote Goeroe

Het volledige management is aangetreden voor een presentatie van de grote Goeroe. Voor het luttele bedrag van enkele duizenden euro’s zal hij ons vandaag weer iets verder brengen op de ladder van ultieme kennis. Zojuist zag ik zijn dure Jaguar al staan, kennelijk zijn er meerdere organisaties die zijn kennis op prijs stellen.

De Goeroe komt binnen met zijn gevolg, waarvan de functie niet geheel duidelijk is, maar die vast ook betaald moeten worden. Uiteraard zijn ze iets te laat. De grote Goeroe wéét ook dat hij de grote Goeroe is, dat zie je aan zijn onberispelijke pak en zijn keurig onderhouden kapsel met grijze slapen. Vergeet trouwens niet zijn gouden horloge, dat zo mooi combineert met het roze van zijn overhemd.

Routineus zet één van zijn volgelingen een koffertje op de tafel, waarmee gelijk zijn functie in het geheel duidelijk is. Er komt een witte design laptop uit.
“Die beamer kan ik draadloos aanspreken ?”, klinkt het met een aardappel in de keel.
“Ik zou maar een stekkertje gebruiken”, klinkt het boers ergens  achter uit het zaaltje. Blikken van verstandhouding worden onder het publiek uitgewisseld.

Korte tijd later werkt het spul. Altijd leuk om even het bureaublad geprojecteerd te zien van iemand, dat zegt namelijk vaak een hoop over de eigenaar van de computer. In dit geval staan er wat besneeuwde bergen op. Onduidelijk is of onze Goeroe die beklimt of belooft aan organisaties waar hij voor werkt.

Dan spreidt Hij zijn armen breed uit en begint. Het verhaal klinkt zonder meer aannemelijk en komt er bijzonder vlot uit. Misschien zelfs iets te vlot; vast al vaker voor andere clubjes gehouden, denk ik stil.

Toch is het verhaal alleen niet genoeg, nee; er komt een dévédééé (DVD) die er voor zal zorgen dat we een beter bééld bij het verhaal krijgen. Triomfantelijk haalt hij als een ware Hans Kazan het ding uit het zakje van zijn colbert en laat hem alvast zien aan de zaal. Dan drukt hij sierlijk het knopje aan de zijkant van zijn laptop in.
“Ploep, daar gaat het dévédééé-laatje al open”, zegt hij ter ondersteuning.
Met nogmaals een sierlijke boog doet hij het schijfje in het laatje en drukt dit met een forse tik van zijn net iets te dikke vinger weer dicht.

“Nu nog even op PLAY drukken….”, vervolgt hij tevreden met zichzelf.
En dan gebeurt er helemaal niets.
De zaal grinnikt.
Uiteindelijk maakt hij het dévédééé-laatje weer open. We zien zijn ogen twee keer zo groot worden onder die borstelwenkbrauwen. Het laatje is helemaal leeg ! Hij heeft het DVD’tje met zijn sierlijke tik schijnbaar het inwendige van de laptop in gewerkt. Die ligt nu waarschijnlijk ergens op het moederbord.

Uiteindelijk krijgt hij hem er wel weer uit hoor.
Maar zeg nu zelf, iemand die voor een zaaltje een kwartier lang met een laptop staat te schudden en te pielen om er een DVD’tje uit te krijgen, is dat nou een échte Goeroe ?

Een héél spannend dansje

“U komt toch ook op de talentenavond meneer ?”, vraagt Gladys bij het verlaten van mijn lokaal. “Ik doe zelf ook mee en we doen héél spannend dansje !”
“Oké dan kom ik, spannende dansjes wil ik natuurlijk niet missen.”
Tegen sommige dingen kun je gewoon geen nee zeggen als docent.

Een paar dagen later zien de meiden er inderdaad heel spannend uit.
Ze hebben afgeknipte spijkerbroekjes aan. Daaronder lage gympies met hoge rode kousen, wit gestippeld. Verder een rood mouwloos hemdje waar een grote rode band omheen is gedaan met een grote strik. Samen met de witte armpjes en beentjes maakt het een frisse indruk op me, maar de meiden hebben het vanavond bij voorbaat al warm.

Tijdens de optredens van de andere leerlingen lopen ze druk heen en weer door de zaal.
Gladys zegt in het voorbijlopen nog snel even dat ze de laatste zijn die het toneel op gaan.
Even later zie ik ze nog met stoelen sjouwen, zeker nodig voor de act.

Dan is het grote moment daar; het doek gaat open en daar staan; vier stoelen. De muziek start.
Eén voor één komen de meiden op om hun spannende dansje te doen. Dat doen ze voor, achter en op de stoelen. Het doet me denken aan een film met Liza Minnelli, maar dan in het rood.
Ze doen het super en het is erg leuk om naar te kijken.
De bewegingen zijn goed.
De kleding is goed.
De blikken zijn zwoel.

Maar spannend ?
Daar moeten de vier dunne sprietjes nog even voor doorgroeien…

De weg naar de top

De weg naar de absolute top is lang en zwaar.

Maar als je eenmaal op het pluche bent geland, blijf dan zitten waar je zit.

Mijn zoon verdiende een flinke straf

In mijn huis heerst een strenge discipline. 

Vooral de oudste Rami-zoon moet zich aan uiterst rigide regels houden. Voor hem zijn de regels ook een stuk strenger dan voor de rest van het gezin.

Zo had hij een paar weken geleden een onvoldoende voor Engels en Frans. Niet omdat hij het niet snapte, maar omdat hij vergeten was om te leren. Dat is natuurlijk een onvergeeflijke fout, wat een oen.
Straf dus.

Harakiri zou een optie zijn geweest, maar we zijn natuurlijk geen Japanners.
Het moest iets zijn dat een moderne jongen van 13 even erg vindt. De straf was dan ook; drie maanden géén televisie meer op zijn kamer. Want hij mag altijd graag al liggend op zijn bed naar science-fiction kijken.

Nu hoor ik jullie denken, wat is die Ramirezi een vreselijke bullebak thuis.
Dat valt wel mee hoor. Want het zijn niet mijn vrouw en ik die zo streng zijn, het is Rami-zoon zelf.

Wij vonden het niet nodig om hem te straffen voor die twee lage cijfers, hij vond het immers zelf al erg genoeg. Maar toen we ’s avonds naar bed gingen stond er ineens een televisie op onze slaapkamer. De verklaring volgde de dag erna; hij had zichzelf als straf drie maanden zonder televisie opgelegd.

Best wel apart.