De musical Ciske de Rat – het avontuur gaat door !

Hoe het afgelopen is met onze Tom op de Ciske school ? Eigenlijk had ik jullie de afgelopen weken regelmatig op de hoogte willen houden, alleen dat zou niet leuk zijn voor de makers van het bijbehorende programma; “Krijg toch allemaal de kolere“. De voorlopig laatste uitzendig was vandaag – dus nu het mag weer van Sipke-Jan.

Het waren voor Tom de weken van zijn leven – hij vond het heerlijk op de Ciske school ! Zingen, dansen, acteren; er werd twee keer in de week druk aan gewerkt. Dat had ook duidelijk effect. Kwam hij  de eerste keren schor thuis, na verloop van een paar weken verdween dat. Blijkbaar ging het zingen hem steeds makkelijker af.

De sfeer onder de Ciske’s op school was prima. Er werd af en toe driftig op los gekeet, dat moest toch ?
Die goede sfeer bleef ook zo tot het bittere eind; de laatste auditie voor de echte rollen in de musical. Iedereen gunde elkaar een rol en niemand vond het leuk om een ander af te zien vallen.

Hiernaast en hierboven twee foto’s van de open les op de Ciske school. Ook de meisjes waren er ondertussen bijgekomen.

Eindelijk was het dan zo ver; de allerlaatste en allerspannendste auditie – die voor een rol in de musical, een plaats in het ensemble of – keihard na al die weken werken op de Ciske school – helemaal niets. Welke rollen er waren ? Voor de meisjes waren er Betjes nodig en voor de jongens Ciskes, Jantjes en Dorusjes.

Hier zie je een groot gedeelte van het rattenspul.

Deze trap is heel bijzonder, je gaat er vol hoop op naar boven en komt heel gelukkig óf heel verdrietig weer naar beneden.

Kay laat Tom zien hoe ratten samen op de foto gaan.

De auditie duurde en duurde, maar een uitkomst kwam er maar niet. Uiteindelijk gingen de laatste zestien jongens op pad; door de grachten in een bootje; luid zingend over Ciske en Amsterdam, lang nagekeken door de toeristen. De ouders zaten te wachten in een kroeg naast Carré; daar kwam het bootje voorbij. Ze hadden niets in de gaten.

Op de sluizen voor Carré stond Danny de Munk. Die kon de eerste vier Ciskes noemen. Verder was er nog niets bekend.

Het leek bijna een rottig einde te worden voor de overige kinderen – na al die spanning naar huis zonder zelfs maar te weten of je in de musical terecht zou komen.

Gelukkig bracht Simone uitkomst; “Iedereen die nu in de boot zit mag meedoen aan de musical !”

Het feest barstte los.

Tom met zijn grote voorbeeld Danny de Munk.

De twee “juffen” van de Ciske school; Simone en Herma hadden het er zichtbaar niet makkelijk mee om de laatste kinderen af te laten vallen. Dan heb je volgens mij het juiste vak gekozen. Tom is helemaal gek van ze, wat een kanjers !

Uiteindelijk moesten bij Rami-moeder alle emoties er toch uit. Gelukkig waren het tranen van blijdschap.

Het duurde toch nog tot woensdag voordat Tom meer wist. Tot die tijd werd er druk gemaild tussen alle ouders om iets te weten te komen. Het telefoontje dat we kregen was kort en krachtig; “Wij denken dat Tom een fantastische Jantje kan spelen.”
Jantje is de grote pestkop in het stuk.

Dus denken wij het ook.

Rapportenvergadering

Rapportenvergadering, ergens op een school in de kop van Noord-Holland. We bespreken een tweede klas van het beroepsonderwijs. Het gaat over Hendrik, want die heeft nogal wat onvoldoendes staan.

"Welke richting heeft Hendrik voor volgend jaar gekozen ?"
"Even kijken, ik zie hier dat hij naar bouw-timmeren gaat."

"Dat lijkt me niet zo verstandig, want hij kan nog geen hamer vasthouden", reageert de docent techniek.
"Hij heeft bij mij een tafeltje gemaakt, maar dat leek meer op een stoeltje, nouja een scheef stoeltje."

"Misschien kan hij beter bouw-schilderen gaan doen, want hij heeft dat zogenaamde stoel-tafeltje wel in allerlei vreemde kleuren geschilderd."

"Bouw-schilderen lijkt me ook niet zo’n goed idee, want hij is hartstikke kleurenblind", mengt de docente tekenen zich in de strijd. "Is verzorging niet iets voor hem ?"

"Bij mij weigerde hij consequent dingen te doen die volgens hem voor meisjes waren, dus dat denk ik niet", reageert de docent verzorging.

"En eerlijk gezegd heb ik hem liever niet aan mijn bed staan over een paar jaar", zegt onze senior docent.

"Hij scoort wel niet zo hoog, maar hij is wel erg street-wise", het gesprek gaat een andere kant op.
"Zeker weten, als hij wil dan regelt hij de hele boel."

We zijn het er allemaal over eens.
Hendrik komt er wel.

Alleen hoe, dat moeten we nog even uitzoeken.

Beroepsmogelijkheden voor meisjes

Er is natuurlijk géén beroep, dat meer vrouwelijk kan zijn dan het beroep van moeder en, wel beschouwd, zijn alle jonge meisjes voor dit beroep geschikt en…. voor het grootste deel ook bestemd.

Dit is nu eens niet een beroep, waarvoor een bijzondere keuring nodig is om te weten, of de kandidate er aanleg toe heeft. Ja toch… er vindt een zekere selectie plaats ! De jongeman, die een vrouw zoekt, kiest en keurt en…. is er natuurlijk van overtuigd de beste kandidate te hebben gekozen.

Blijkt hem later, dat hij zich vergist heeft, dan is het des te erger voor hem; het onherstelbare is geschied en hij zal de gevolgen van zijn verkeerde keuze dapper moeten dragen.

Het bovenstaande werd hardop voorgelezen door mijn collega in de docentenkamer. Het staat in het boek "De toekomst tegemoet" van Aimée van Tricht. Uit 1951.

Volgens mijn collega is het ware poëzie.

En een docent Nederlands kan dat weten.

De gewone Oeverlibelle – het is een meisje

Je ziet het; dit is duidelijk een meisje. Geen oud vrouwtje, maar een aantrekkelijk jong ding.
Hoe je dat kunt zien ? Makkelijk. Bij de Gewone Oeverlibelle (Orthetrum cancellatum) zijn de jonge vrouwtjes geel van kleur en worden ze later bruin.

De mannetjes zijn blauw gekleurd met een zwart achterlijf en, jawel; bruine beharing op het borststuk.

Dus; mannetjes zijn altijd blauw het hebben haren op de borst.
Dat moet te onthouden zijn. 

Trouwens; kijk uit dat je het mannetje niet verward met de Zuidelijke Oeverlibel.

Vrouwen zijn net Eksters

Vandaag moest ik ineens aan de buurman een stukje verder op in de straat denken. Die stond drie keer in de week zijn rode sportwagentje te poetsen. Glimmen dat karretje, het deed bijna pijn aan je ogen ! Jammer dat het na zevenhonderd keer poetsen werd gestolen, hij had er nog amper in gereden.

Zouden vrouwen op glimmende dingen afkomen ? Met sieraden werkt het zeker. Auto’s schijnbaar ook, want waarom staan die mannen zich anders zo uit te sloven ? Vrouwen hebben iets van Eksters.

Als mijn dekschild maar glimt, denkt dit metalic glanzende groene Muntgoudhaantje (Chrysolina herbacea) dan ook.

En je ziet het; succes verzekerd mannen…

Probeer dit standje niet thuis; het Paringswiel

Helaas kan ik niet zien in wat voor vreemde bochten jullie je wringen tijdens de daad. Of misschien is dat maar goed ook. Als je de kamasutra echt helemaal uit hebt, dan is hier nog een suggestie. Of juist niet misschien. Laat ik eerst maar proberen om het standje van deze twee waterjuffertjes uit te leggen.

Het bovenste Lantaarntje (Ischnura elegans) is het mannetje. Met zijn tang, die alleen past op vrouwtjes van zijn eigen soort, houdt hij zijn echtgenote in haar nek beet. Hij heeft vooraf zijn zaad vanuit het geslachtsorgaan aan zijn achterlijf overgebracht naar de plek op zijn lichaam waar nu het vrouwtje met haar geslachtsopening tegen aan drukt. Zo wordt het zaadpakketje opgenomen.

Met wat fantasie kun je er een cirkel in ontdekken, vandaar de naam paringswiel of paringsrad.
De vertaling van dit standje naar de mens mogen jullie zelf maken.

Wees creatief.

Waterjuffertjes die eitjes afzetten in tandem

Wonderlijk gedrag van een Langpootmug

Geef maar toe, zij is mooier dan je dacht. Toch is dit meisje een Langpootmug, de Nephrotoma crocata.

De bovenste foto laat zien hoe zij er bij zat toen ik aan kwam lopen. Een beetje aan het rommelen om het blaadje op te klauteren. Als een volwaardig fotomodel hield zij zich even stil. Toch werd het haar waarschijnlijk te veel – al dat poseren. Want ze vloog op en een metertje verder ging ze aan een blaadje hangen. Met één pootje hield zij zich vast, terwijl de rest slap héén en weer wapperde in de wind. Operatie dood vogeltje, zie de foto’s hieronder.

Gaaf gedrag toch van een beestje met zulke kleine hersentjes ?

Uiteraard kon ik het niet laten om even te testen hoe dood. Nou behoorlijk; het beestje liet zich rustig aanraken zonder ook maar een levensteken te geven. Zo veel acteurstalent verdient het om beloond te worden; ik heb ‘r maar laten hangen.

Gelukkig reageert niet alles dat ik fotografeer op deze manier.

Daar zou je maar onzeker van worden.

Hoezo intensieve veehouderij is onnatuurlijk ?

Al die biologische types met hun mooie verhalen dat intensieve veehouderij onnatuurlijk is. Wat een onzin; het is juist hartstikke natuurlijk !

Kijk maar naar de foto’s. De mierboeren hebben de luiskoeien zo dicht mogelijk op elkaar in de stal staan. Ze zuigen de zoete ‘melk’ van de luizen op; ook wel honingdauw genoemd. De Bladluizen geven dat af zodra ze door de Mieren worden geprikkeld middels een liefdevolle aai over het achterlijfje. In ruil voor de honingdauw verdedigen de Mieren hun bladluizenkolonie tegen ongewenste indringers.

Maar even voor de duidelijkheid; dit zijn Bladluizen en Mieren.

Voor wat betreft al die beesten die wij mensen menen te mogen exploiteren, zoals koeien, varkens, kippen, nertsen, en noem maar op; die verdienen gewoon een dierwaardig bestaan.

Maar zo’n mening had je vast al verwacht van mij ?

Stichting wakker dier

Viervlek met schaduw

Vanuit de verte zag ik hem al aankomen; een dikke glazenmaker.
Vlak voor me ging hij zitten, lekker in het zonnetje.

De vier zwarte vlekken op zijn vleugels vertelden zijn naam; het was een Viervlek (Libellula quadrimaculata). Na het uitsluipen legt deze soort soms grote afstanden af. Dus hij werd vroeger ook wel Treklibel genoemd.

Er werd me precies één scherpe foto gegund. Toen deed hij zijn oude naam weer eer aan.
Pas toen ik thuis kwam zag ik de schaduwen op de stengel en het blad onder mijn Viervlekje.

Soms zit alles mee.

Toos krijgt een spieronderzoek

“Trouwens, had ik al verteld dat ik van de week naar het ziekenhuis moest ?”
“Nee, dacht ik niet.”
“Naar het Gemini, voor een spieronderzoek.”
“Oh, hoe is het gegaan ?”
“Werden eerst al mijn vingers met een soort gel ingesmeerd.”
“Toen werden er ringetjes aan gedaan, die weer met stroomdraadjes aan een apparaat zaten.”
“Klinkt best eng.”
“Nou, dat was het ook, ze gaven me gewoon electrische schokken.”
“Ik kreeg me toch een klap, ik zat zowat tegen het plafond.”
“Maar ja, daar kreeg ik dus vreselijk de slappe lach van.”
“Dat had die dokter nog nooit meegemaakt.”
“Hij vroeg nog of ik soms massochistisch was.”
“Dacht het niet toch ?”
“Zeker weten van niet, maar die dokter dacht natuurlijk, ik zal dat maffe mens nog een beetje extra stroom toedienen, dan houdt ze wel op.”
“Dus daar knalde ik weer bijna tegen het plafond aan.”
“Nou dat deed verrekte zeer, maar ik kon echt niet meer stoppen met lachen.”
“En pang, gelijk nog een keer, ik werd d’r behoorlijk opstandig van.”
“Ja, dat is niet vreemd.”
“Het lijkt hier wel een ondervraging in een jappenkamp, zeg ik tegen die kerel.”
“Zegt hij, we krijgen u wel aan het praten mevrouw.”

“En toen kreeg ik zo’n stroomstoot dat ik écht tegen het plafond aan zat.”