Voor altijd met je bek open

De titel slaat op de allerlaatste foto. Een slangetje in een potje. Aan zijn lichaam ontstijgen schijnbaar bepaalde oliën want het potje is duidelijk gekleurd en er drijft een grote oliebel boven in zijn glazen woning. Nu zijn slangen geen schoonmoeders – je moet ze dwingen om hun bek in sterk water open te houden.

Vandaar dus de saté-prikker. Kun je mooi zijn giftandjes zien.

Blijft de pleister over voor schoonmoeder.

Een doos vol biologie

De piepschuimen piemels waren snel ingepakt en ook niet zo zwaar voor de verhuizers.
Maar ik had ook wat inwoners in mijn lokaal die zich wat minder makkelijk in een doosje lieten stoppen. Vanochtend is alles de verhuiswagen ingegaan.

Dag harige, gevederde en anorexia maxima vriendjes, tot volgende week.

Op sterk water – niet alleen maar fris

Naar aanleiding van de menselijke foetus op sterk water kreeg ik een mailtje van Stephan. Hij verzamelt antieke preparaten en foto’s er van. Of ik de foto’s nog een keertje wou maken tegen een neutrale achtergrond. Helaas zijn die al op verhuizing Stephan. Dus als goedmakertje heb ik wat foto’s van wat andere organismen op sterk water gemaakt. Ze staan nu nog even in mijn oude kamertje en wat blijkt – voor een verschrikkelijk neutrale achtergrond.

De Boormossel is denk ik een Ruwe boormossel (Zirfaea crispata). Controleer dat even voor mij op Natuurinformatie-boormossels !

Het zou mij echter niet verbazen als deze foetus van een veulentje jullie iets meer aanspreekt.

Slaap maar lekker door.

Geheel volgens de sandwichmethode volgt nu weer iets griezeligers. Deze stekelhuidige, de Slangster demonstreert duidelijk de nadelen van sterk water; de preparaten verbleken na verloop van tijd.

Deze potjes laten zien dat onze collectie niet helemaal in een uitstekende staat verkeert. We hebben ook al wat zaken weg moeten gooien. De potjes moet je goed in de gaten houden. Als de afsluiting niet helemaal goed is dan verdampt het sterke water. Eenmaal boven de vloeistof gaat het preparaat rotten.

Mogen jullie raden hoe beestjes ruiken die al een jaartje of vijftig in een potje hebben gezeten.

Ramirezi steelt een schilderij

Dochterlief wilde wat nieuwe penselen hebben. Wij op pad.

Je kon er niet alleen penselen kopen, in een ruimte naast het winkeltje werd ook geschilderd.
In dit geval door een luidruchtig groepje dames op leeftijd, die ter gelegenheid van een jarige op een schilderij werden getrakteerd. Alleen moesten ze het nog wel even zelf maken. Koffie en cake hadden ze mee.

De artieste deed het voor. Het klonk niet zo moeilijk; hoe meer verf hoe beter.
Vooral niet naar het doek kijken, het plafond was beter. Anders weet je maar waar je mee bezig bent. Geen penselen, maar een grote kwast. Klodders zijn mooi, dat geeft reliëf.

Het leek de dames wel wat. Druk werden er grote tubes leeggespoten, met bijbehorende geluiden.
Een beetje spijtig keek ik toe. Jammer dat ik niet was uitgenodigd.
Maar ja, ik ben dan ook geen luidruchtige dame op leeftijd.
Het betere kliederwerk kon nu gaan beginnen, ik hield mijn adem in.

Helaas kwamen dochter en vrouw toen al weer uit het winkelgedeelte, met drie minuscule penseeltjes. De verkoopster had nog wat beschuldigend gezegd dat er zo weinig haartjes aanzaten. Dan bleef er ook minder verf aan zitten. Maar dat wist dochterlief zelf ook wel.

Eenmaal thuis bleek ik per ongeluk een schilderij gestolen te hebben.
Misschien een stapje te veel naar achteren gedaan.

Mijn jas hangt nu aan de muur.

Menselijke foetus op sterk water

De foto’s die je nu ziet heb ik al weer enige tijd geleden  gemaakt. In de voorbereiding van de verhuizing van onze school kwam ik ineens deze twee foetussen tegen. Door mijn collega ergens ver achterin een kast weg gestopt, op een plek waar de leerlingen ze niet kunnen zien. Helemaal zeker weet ik het niet, maar het schijnt dat er ooit een natuurhistorisch museum(pje) is geweest in Den Helder dat zijn collectie aan onze school heeft geschonken. Daarom zitten we ruim in de opgezette beesten en dieren op sterk water. En deze twee kleintjes dus.

Op de één of andere manier doet het toch iets met je. Ik heb rondgekeken op het internet en het staat vol met embryo’s en foetussen. In musea zie je ze ook. Maar als je ze ineens tastbaar tegenkomt in een pot met alcohol en formaline, waarbij het bijna lijkt alsof ze nog in de baarmoeder zweven, dan piep je wel anders.

Ondanks al mijn dubbele gevoelens is het toch ook van een ongekende schoonheid.

Vandaar dat ik ze jullie niet wou onthouden.

Ik ga werken in het oerwoud

De bloemetjes buiten zetten is ook een leuk motto, maar deze Bamboe gaat naar binnen, het Junior College in. De verhuizing is een maandje vertraagd, we gaan nu rond Sinterklaas over.

Gisteren ben ik weer even met wat collega’s gaan kijken en het atrium is bijna klaar. Straks heb ik toch nog een werkplek in het oerwoud, als de leerlingen het ook een beetje liefdevol willen behandelen gaat een wens in vervulling.

De conciërge zag zichzelf al een breuk sjouwen met gieters water, dus daar is toch maar een bewateringssysteem voor aangelegd.

Ook aan de leerlingen is gedacht, ze krijgen geen koude voetjes dankzij de vloerverwarming.

Best wel groen zo die binnenkant. Groene planten, groene muren. Toch maar even aan het schilderen gegaan, zoals je hieronder ziet. Naar aanleiding van de opmerking van Zwollywood heb ik alsnog een leerling gevraagd om te poseren.

Als het weer een beetje mee zit en het bewateringssysteem goed werkt, dan ziet het atrium er over een paar maanden zo uit:

Als jullie me nodig hebben, ik zit hier ergens, met mijn laptopje op m’n schoot.

Schokkend: Ingenieurs NAM aan de Paddo's

Den Helder in drie plaatjes

Mijn kind achter plexiglas

In de post zat een verrassing; de CD van de musical Ciske de Rat. Het originele cast album, opgenomen tijdens de première. Super, echt een top CD, sprak Rami geheel onbevooroordeeld.

"Die wil ik even rippen voor op de laptop Tom !" 
"En ik wil hem even om op de XBOX360 te zetten.."
"Mag hij ook op mijn mobieltje ?"

Liefhebbers genoeg in huis dus, je kunt nu op alle etages dezelfde deuntjes beluisteren, met dank aan Henny Vrienten.

Het grappigste was echter het voorzichtig er uit halen van de CD.

Vanachter dat schijfje keken Jantje en Brammetje (Roman) me met wel heel veel belangstelling aan.

Dit keer zat Jantje achter plexiglas.
Dat is weer eens wat anders dan achter het behang.

De Pestvogel is geen plaaggeest

Mijn vrouw slaakt vanachter haar laptop een kreetje van verrukking; "Rami, snel Pestvogels !"
In de voortuin hebben we een sierappelboompje staan, net zoals de buren. De appeltjes van de buren zijn altijd vuurrood en schijnbaar lekkerder, want alle vogels gaan daar het eerste schaften. Helaas hadden de buren dit jaar een slechte "oogst", dus alles wijkt naar ons uit.

Altijd weer genieten als het koud wordt. Eerst de Kramsvogels en Koperwieken en zowaar, nu ook al Pestvogels. Zou het een "Pestvogelwinter" worden ?

Pestvogels (Bombycilla garrulus) komen uit het hoge noorden en zijn niet gewend aan mensen. Dus zijn ze ook niet schuw. Zo stond ik heel onopvallend met mijn cameraatje te manoeuvreren, terwijl er ineens een knulletje op zijn skelter langs kwam denderen. De Pestvogeltjes werden er niet warm of koud van.

Een appeltje ging d’r wel in bij de beestjes, zo vers van de tak. Ook hele appeltjes in één keer werden naar binnen gewerkt, of zeg maar rustig; gepropt.

Laat ik nu altijd gedacht hebben dat het stukje pest in zijn naam sloeg op pesten in de zin van plagen. Een vervelend vogeltje dus. Dat blijkt echter niet zo te zijn. Omdat de Pestvogels altijd plotseling in grote getalen ons land aandeden, dacht men vroeger dat ze op de vlucht waren voor een ramp; zoals in die tijd de ziekte "de pest" was.

De foto hierboven laat zien hoe stoer ze zijn; regen en wind, zelfs de mens – een pestvogel is nergens bang voor.

Laat de winter maar komen.