De Toverhazelaar staat in bloei

Overleven, wie wil dat niet ? Ieder organisme heeft daar uiteindelijk zijn eigen strategie voor gevonden. Die van de Chinese Toverhazelaar (Hamamelis mollis) is weer net even anders dan de gemiddelde struik. Deze foto’s zijn net genomen, hij bloeit vanaf begin januari. Onze Chinees vertrouwt op de wind voor de bestuiving, insecten zijn er in januari nu eenmaal nog niet zo veel.

Wel kan het stuifmeel zich makkelijk verspreiden in de wind, want bijna alles is nog bladloos.

Klein maar dapper weerstaat hij de kou, dit gele sliertjes bloemetje.

Het raadsel van de goedkope pizza's

De opdracht die we van mijn echtgenote mee hadden gekregen was duidelijk; er mag nog wel even iets gegeten worden voor de voorstelling, maar het mag niet te veel kosten. Mij leek een broodje ergens in een snackbar dan ook wel prima, maar dochter had al besloten dat het pizza moest worden.

Ergens bij het Rembrandtplein vonden we een pizzeria die bijna helemaal vol zat. Een goed teken leek mij. De menukaart achter het raam liet schappelijke prijzen zien, een euro of 8 á 9 voor een pizza, niets mis mee. Sterker nog; dat ze daar nog winst op kunnen maken was me een raadsel. Wel was duidelijk dat aan de opdracht van vrouwlief voldaan kon worden. Dus wij naar binnen.

Een wat sikkeneurig heerschap bracht ons naar een tafeltje. Met enige verbazing bekeek ik de werkwijze van onze "gastheer". Hij liep de tafeltjes waar de gasten hun eten op hadden af en riep dan keihard; "KLAAR ?" Waarna hij zonder op antwoord te wachten er met hun borden vandoor ging.

Wonder boven wonder kregen we onze pizza wel lekker snel, samen met de drankjes; een cola en een seven-up. Maar wat zat die frisdrank in debiel grote glazen ? Ze deden me denken aan die duitse bierpullen waar ook wel mosterd in verkocht wordt. Volgens dochter hadden ze small, medium en large frisdrank. Die laatste moest maar liefst 6,50 euro kosten, zag ze op de kaart.

Dat dacht ik toch wel niet. "Ober, deze glazen zijn echt te groot hoor, die kunnen we niet op; doe ons maar de kleinste glazen die je hebt." ‘Sikkeneurig’ ruilde ze met zichtbare tegenzin om.

De pizza zelf was niets bijzonders, maar het vulde. Volgens dochter was de tomatensaus gewoon ketchup. Maar goed; mogen we de rekening ?

Nu ben ik niet zo wantrouwend, maar ja hoor, d’r stonden gewoon twee grote frisdrankjes op.

Het raadsel van de goedkope pizza’s was ontrafeld.

Andy Warhol meets Ramirezi in Carré

Kunstliefhebbers vanuit de gehele wereld reageren verbijsterd na het opduiken van een nieuwe Andy Warhol. De betrokken pop-art artiest, ook wel bekend onder de naam Ramirezi op het Volkskrantblog liet desgevraagd weten; “ik had toch zo’n crea-bea-bui vanavond”.

Dodensprong

Het heeft me nogal wat moeite gekost om deze video op mijn blog te krijgen in verband met de privacy van de betrokkenen. Niet dat Tom er moeite mee had, die vindt publiciteit alleen maar mooi. Nee, het was mijn dochter die op kwam voor de privacy van haar rat Noortje. De beelden zouden te pijnlijk zijn. Kortom; we kwamen er niet uit.

Uiteindelijk heb ik Noortje zelf gevraagd of ik de video mocht plaatsen.

En wie zwijgt stemt toe.

Koopavond Alkmaar

Goedkoop was anders, maar dat kon niet bommen, want de schoenen die ik een paar maanden terug kocht waren liefde op het eerste gezicht. Alleen vond ik de rechter wel steeds ruimer gaan zitten. Zeker ongelijke voeten.

Toen kwam het poetsmoment. Op de zijkant van de linker hak stond 43. Bekend getal. Je raadt het al, de rechter was 44. Vreemd, want op de bon zaten nog twee plakkertjes; echt allebei 43. Om een lang verhaal kort te maken; ik mocht een nieuw paar komen halen.

Daar moest ik wel even voor naar Alkmaar. 

Over oude moeders en jonge kinderen

We hebben het om een onduidelijke reden over zwangerschappen, mijn lievelingsklasje en ik. Een geliefd onderwerp voor deze brugpieppers.

Ze hebben iets op de televisie gezien, waarschijnlijk op één van de vele kwaliteitszenders waar ze naar kijken onder het MSN’nen.

Het betreft een mevrouw van 117 jaar oud die dertig kinderen had, de laatste kreeg zij op haar zeventigste. Vertelt Milan. Proberen te nuanceren heeft geen zin, de televisie weet het bij Milan altijd beter.

De biologie docent in mij kan het toch niet laten. Hij vertelt iets over de overgang bij vrouwen en over eitjes die niet meer willen springen na die tijd. Gevolgd door iets over artsen die met hormonen behandelingen en andere truuks oudere dames toch weer "babytechnisch" op gang weten te krijgen.

Dan zeg ik voor de grap tegen Milan dat hij al opa had kunnen zijn, hij had gewoon wat eerder moeten beginnen met ‘het’ te doen. Dat vindt Milan wel een leuke gedachte, hij begint direct door te filosoferen:

"Ja dat zou grappig zijn, dan zou ik een kind hebben dat ouder is dan ik !"

"Een zoon die ouder is dan zijn vader ?", vraag ik hem zo onschuldig mogelijk.

"Ja, maar dan moet je ‘het’ natuurlijk wel gedaan hebben als baby", lacht hij.
Volgens mij ziet hij er een plaatje bij. "Misschien als iemand de baby helpt", piekert hij zachtjes.
"Hoe kan dat nou man", zijn buurvrouw Yasmine is ook wakker geworden.

Milan denkt nog even heel diep na, voordat hij het leermoment van de eeuw beleeft.

"Een zoon kan nooit ouder zijn dan zijn vader !"

Hij kijkt erbij alsof hij een geweldige ontdekking heeft gedaan.

De klas zucht.

Op de fiets mis je niets

Ergens tussen vijf en zes vanmiddag, eindelijk weer eens op de fiets terug naar huis. Zweet op de rug, kop in de zuivere frisse wind. Op de kruising van de Langevliet met de Middenvliet zie ik nog net een roze olifant in het water springen.

Galerie Ramirezi

Denk nu niet dat ik deze schilderijen heb gemaakt, ik ben al blij als de deurposten een beetje knap in de verf staan. Deze zijn van mijn dochter Marijke. Zij bezat altijd al de belangrijkste gave die je nodig hebt als schilderes; goed kunnen kijken. Zeker bij het zoeken van fossielen is dat ons altijd van pas gekomen.

Van het oog naar het witte doek vereist enige oefening en het gaat steeds maar beter, zeker na de lessen die dochter kreeg van Jolanda Gerrmann. Die schildert zelf trouwens fantastisch, mijn favoriet van haar is Leda en de Zwaan.

Het abstracte werk is aan dochter duidelijk niet besteed; het moet ergens op lijken. Zo is die witte Wolf in het midden Laska, de hond van mijn zwager. Gisteren heb ik eens wat van haar laatste producten voor me op de grond gelegd. En je had het vast al gezien.

Dochterlief schildert allemaal Ramirezi onderwerpen.

Hihi.

Follow the leader

De architekt van onze school, Bjarne Mastenbroek, vond het prettig om bij de opening ook leerlingen te zien. Tijdens het ontwerpen had hij juist die doelgroep veel te weinig gesproken, zei hij.

Eigenlijk had hij vooral lucht ontworpen. Het gebouw is een holle cilinder, met de lokalen aan de buitenkant en een overdekt rond atrium in het midden. Er is in ons land namelijk niet veel geld beschikbaar voor schoolgebouwen. Door deze manier van ontwerpen kregen we dat atrium eigenlijk kado.

Afgelopen donderdag hadden we het eerste grote feest voor onze leerlingen. Daarbij bleek al snel dat een rond atrium perfect is. Je kunt dan immers nooit in een hoekje staan ? Alle leerlingen voelden zich op een natuurlijke manier betrokken bij het feest en deden volop mee.
Zie de beelden, die spreken eigenlijk voor zich.

Een mooier begin konden we ons niet wensen; het gebouw is eindelijk tot leven gewekt.

Want wat is een school zonder leerlingen ?

Goed voor de Koperen Camera; lekkage

We staan met z’n allen in de docentenkamer een beetje peinzend naar buiten te kijken.
"Die vijver zou toch voor de school komen en niet ernaast ?"
"De aannemer heeft de waterleiding geraakt", antwoord een collega.
"Ha leuk, ga ik even kijken !"
"Hé ja, er gaat wat mis en Ramirezi vindt het natuurlijk weer leuk…"

Het is fris buiten. Voor mij uit rent een werknemer van de aannemer, dat zie je zo. Stevig gebouwd, veiligheidsschoenen en een grote oranje jas met reflecterende strepen er op. De dader, denk ik.
We komen samen bij de graafmachine aan; "valt me een beetje tegen die fontein in de vijver", lijkt me een mooie manier om een babbeltje te beginnen.

De oranje reus ziet er de humor niet echt van in. "Waarom denk je dat ik die happer d’r op heb gezet ? Anders spuit het alle kanten op !"
"Gaaf, zou je ‘m er dan even af willen halen ? Dan zet ik de foto van jou met je fontein op het internet."

Oranje jas hoeft niet lang na te denken; "dat dacht ik toch wel niet, lekkere reclame."
"Ook slecht nieuws geeft naamsbekendheid ?"
Hij wil echt niet.

Tijdens het nemen van een paar foto’s flitst ineens de volkskrant van vanochtend door mijn gedachten; de bijdrage van Bert Wagendorp over de winnaar van de Zilveren Camera. Bert maakt zich kwaad over de net iets te fraaie foto’s uit Afghanistan.

"Be a photojournalist", gaf de oprichter van Magnum, Robert Capa, zijn fotografen als opdracht mee. Betrap de werkelijkheid, las ik bij Bert. Ik schrik. Bijna wou ik de werkelijkheid ook naar mijn hand zetten. Moet ik me schuldig voelen ? Bloggers en de werkelijkheid, past dat sowieso wel bij elkaar ?

Weer binnen mag ik omroepen dat de toiletten bij gebrek aan water niet meer gebruikt mogen worden. Wat een mooie baan heb ik toch. Al snel staat er een vrouwelijke collega bij me die "wel twintig keer per dag naar het toilet moet".

Na enig rekenen komen we samen tot de conclusie dat haar blaas de grootte van een vingerhoedje moet hebben.