Het ‘bijna thuis’-gevoel van Vestas windtubines

Dit wordt een beetje een raar verhaal, maar misschien herken je het.

Stel je voor, je komt terug van vakantie. Eigenlijk maakt het niet uit waar je bent geweest en hoe lang je weg was; op een gegeven moment zie je iets in het landschap waardoor je denkt; “Heerlijk, bijna thuis !”

Nu is het in de omgeving van J’dorp nogal plat allemaal en echt opvallende objecten zoals eeuwen oude kerken, Eifeltorens of de Euromast zul je bij ons niet zo snel tegenkomen. Dus krijg ik het ‘bijna thuis’-gevoel van een rijtje Vestas windturbines langs het Noord-Hollands kanaal. Een eindje verder van huis richting Alkmaar kom ik eerst altijd nog een ander rijtje windturbines tegen, maar daar krijg ik het gevoel niet bij. Die zijn ook lelijker.

Vanmiddag fietste ik er langs. Moet je eens kijken naar het filmpje hierboven; er zit een leuk gezichtsbedrog in; het lijkt net alsof de turbinebladen  heel snel van boven naar beneden gaan. Eenmaal onder of beneden blijven ze even ‘treuzelen’, om dan weer snel de oversteek te maken.

Maar we dwalen af; heb jij ook iets waarbij je het ‘bijna thuis’-gevoel krijgt ?

Voor alle nieuwe bloggers

De man met de gouden helm

Aardige man, hij zei me nog gedag toen we samen tegelijkertijd het strand verlieten.

Een klein wat gedrongen postuur, echt een jockey om te zien. Misschien was hij het vroeger; zo te zien was hij niet meer één van de jongsten. Oliepak aan, dik gekleed en dan die gouden helm.

Lijkt een beetje op het echte werk; gouden voetbalschoenen, gouden schaatsen, misschien past een gouden helm er ook wel bij. Vooral voordat de race begint moet je het toch maar durven; gouden accesoires aantrekken. Een beetje de tegenstander overbluffen misschien. Alleen als je verliest, dan sta je mooi voor paal, met je gouden schoentjes aan.

Kun je in de paardenracerij ook goud winnen ? Geen idee eigenlijk.
Of zou hij gewoon een keertje vreselijk op zijn hoofd zijn gevallen ?

Dan is hij de gouden brokken piloot.

Aan je ogen te zien ben jij een vrouwtje, pop

Niet zo druk, anders zie ik je ogen niet pop. Ja, dat is beter, mooie bruine kijkers heb je zeg !

Vandaag hebben we twee dingen opgestoken. Ten eerste dat je bij de Grote geelkuifkaketoe (Cacatua galerita) aan de ogen kunt zien met welk geslacht je te maken hebt. De vrouwtjes hebben bruine ogen zoals Rocco (lekker makkelijk uitspreekbaar voor een kaketoe) hier zo treffend laat zien. De mannetjes hebben zwarte ogen, gedemonstreerd door Tattoo, buiten beeld.

Het tweede weetje; een volwassen vrouwtje noem je pop, net zoals bij de mens.

Auditie voor Gavroche in Les Misérables

Het is altijd een beetje schipperen; je wilt je kinderen graag stimuleren, maar toch ook bewaren voor al te grote teleurstellingen.

Dus hebben we zoon Tom altijd voorgehouden dat een leven als musical artiest betekent dat je altijd maar auditie moet doen en dat je dan maar af moet wachten of je ergens een productie vindt. Niet dat zoiets helpt, want als je twaalf bent dan denk je toch dat het je wel zal lukken.

Vorige week vrijdag viel het doek voor Tom; zijn laatste optreden als Jantje in de musical Ciske de Rat.

Afgelopen maandag werden we gebeld; of hij auditie wilde komen doen voor de rol van Gavroche in Les Misérables. De musical der musicals, lees ik hier op een foldertje. Gavroche is een straatjongetje dat uiteindelijk wordt neergeschoten als hij kruit probeert te halen bij een aantal gedode soldaten.

Vanmiddag was die auditie dus. Hij is net weer thuis. Ze moesten erg hoog zingen, iets dat niet iedereen lukte. De Ciske School wierp zijn vruchten af; Tom lukte het wel. En zowaar; hij is understudy Gravroche geworden; de eerste reserve.

Wat het allemaal precies gaat inhouden weten we op dit ogenblik nog niet, maar net zoals Tom zijn we d’r blij mee; waarschijnlijk zal hij de rol ook echt een paar keer gaan spelen. En zelfs als dat niet gebeurt, dan krijgt hij toch weer mooi een stukje van zijn opleiding.

Wij maar waarschuwen over het onzekere artiesten bestaan; Al met al is hij precies één week zonder “werk” geweest.

En zondag moet hij al naar de eerste repetitie in Amsterdam.
Gaan we weer.

Lekker mollig en zacht

Lekker mollig en zacht dat was ze zeker. Genieten hoor, ik kon d’r niet genoeg van krijgen.

Gisteren hadden mijn leerlingen de opdracht om zelf iets te koken dat ze lekker vonden. Er werd gewerkt in groepjes en de resultaten van een aantal groepjes mochten er wezen. Het leven valt eigenlijk best wel mee;
"Hoeveel van die sorbet-ijsjes zijn jullie nu aan het maken ?"
"Drie meneer, voor iedereen ééntje"."
"Moet ik niet even proeven voor een cijfer dan ?"
"O, natuurlijk, we maken er wel vier !"

Merel werkte als enige in haar eentje. Ze was in de weer met een pak waarop stond;
                    — Gâteau au chocolat avec glacage —

Wat zou dat nu weer betekenen. Gelukkig wist Merel het; "dat is chocolade cake meneer, met topping."

Toen viel mijn oog op nog een aanbeveling;
                                 — Extra moelleux —

"Zo, moet je kijken wat hier op de verpakking staat Merel; extra moeilijk."
Haar mond valt open; "Dat had ik helemaal niet gezien, maar dan verdien ik wel een hoger cijfer !"
Gelukkig had ze dat ook echt verdiend.

Net toch nog maar even zitten googlen wat dat ‘extra moelleux’ werkelijk betekent.

Mollig en zacht dus.

Peutertest voor Maria-Dolores

In het kader van het meten van jullie intelligentie gaat en ging mij geen middel te ver.

Middels de peutertest voor bloggers zijn we er al eens achter gekomen dat er in potentie volkskrantbloggers zijn die dit niveau aan kunnen.

Maria-Dolores was toen nogal aktief in de discussie en helemaal overtuigd was ze ook na de uitleg nog niet, leek het wel.

Dus dit bewijs is speciaal voor haar:

Vroeg bloeiende bol- en knolgewasjes

Oosterse sterhyacint Scilla Sibirica


Winterakoniet Eranthis hyemalis


Crocus

Sneeuwklokje Galanthus nivalis

Het doek valt; de laatste keer in Ciske de Rat

Een vreemde gewaarwoording; eindelijk was het gelukt om voor de nieuwsgierige familie en vrienden kaartjes te bemachtigen; we gingen naar een optreden van zoon Tom in de musical Ciske de Rat. Lang na het boeken bleek het precies zijn láátste voorstelling te zijn. Samen met Milena, Roman en Jeremy moest hij er uit vanwege de toegenomen lengte. Met een wat dubbel gevoel gingen we dan ook heen.

Het was maar goed dat ik mijn verrekijker mee had, want de met moeite verkregen kaartjes bleken zowat tegen het plafond van Carré aan te zitten. Hierboven zie je een foto van het uitzicht van Oma; gelukkig bleek die kroonluchter omhoog te gaan zodra de voorstelling begon. Ook toen was ze trouwens nog steeds niet blij; hoogtevrees !

De voorstelling was ook uit de hoogte nog steeds een genot om te zien en te horen. Ciske de man werd dit keer gespeeld door understudy Jorge Verkroost en eerlijk is eerlijk; ook die heeft een stem als een klok.

En toen viel het doek, voor Tom voor de allerlaatste keer. Beelden zoals hierboven, tijdens de premiére zullen we nooit meer zien. “Dat was het dan”, zeiden mijn vrouw en ik tegen elkaar, daarboven tegen het plafond. Ächter de coulissen was het ook een gesnotter van jewelste, al die maanden hadden ze als groep, kinderen en volwassenen uit de cast, een prachtig avontuur beleefd, dat voor een aantal nu was afgelopen. Het duurde dan ook even voordat ze weer naar buiten kwamen.

“Bedankt voor het lenen van jullie kinderen”, zei Mariska van Kolk nog.
“Graag gedaan…”

Lief dagboek