Alcmaria – de mooiste kaeskoppen

Heksen, bedelaars, melaatsen, Alkmaar is even 400 jaar terug in de tijd. Dit is een verzameling van de mooiste kaeskoppen. Met als persoonlijke favoriet; de twee wulpse dames op de onderste foto.

Vergeet niet ook nog even te kijken naar een ander hoogtepunt; de Ganzenpas.

Ganzenpas

Dit moet je écht gezien hebben, wat een fantastische optocht.

Vandaag in Alkmaar, of voor de gelegenheid; Alcmaria. Een optocht met veel herrie, enthousiasme en gewaggel van enorme ganzen in een verbazingwekkend tempo.

Er was niemand die er geen lach van op z’n gezicht kreeg.

Alle andere Kaeskoppen !

Het raadsel van de verdwijnende patat

Bij zijn eerste dappere poging schrok hij nog van ons. Dat gaf me de kans om snel mijn fototoestel te pakken en weer te gaan zitten. Het duurde maar even of ik zag hem weer aankomen en drukte zo snel mogelijk af drie keer af.

Evengoed kan ik nog steeds niet bewijzen wie er met mijn patatje vandoor is.

Sint Jacobsvlinder – setje compleet

Bloggen is leuk, zo kan ik tenminste nagaan dat ik de rups van deze Sint Jacobsvlinder (Tyria jacobaeae) al begin juli 2007 onder zijn eigen naam; de Zebrarups heb geplaatst.

Hoewel, over die naam was toen nog het één en ander te doen.

Van boevenpakje naar avondjurk, setje compleet.

Mayday Mayday – going down

De zwart geklede bemanningsleden lopen er nog verdwaasd van de klap omheen. Het enorme gevaarte ligt op zijn linkerzij, vleugels geknakt, het laadruim opengebarsten. Geen redden meer aan.

In de radiotoren van een basis hier ver vandaan draaien ze het bandje nog eens terug; "Mayday, Mayday, Mayday, this is USS Meikever, callsign Melolontha melolontha – going down. Position: Kennemerduinen. Daarna wat gekraak en alleen nog maar ruis op de frequentie.

Mensen die geen verstand hebben van radiocommunicatie denken wel eens dat Mayday komt van het Franse m’aidez (help mij).

Jullie weten nu beter; Mayday komt van de Maykever.

Afrikaanse Oehoe op mijn dak

Er is iets loos op het dak van de school. Ik hoor schreeuwende vogels. Als ik nieuwsgierig ga kijken zie ik dat de vogelwereld in rep en roer is. Er worden duikvluchten uitgevoerd waar kamikazes een puntje aan kunnen zuigen. Allemaal door een apart uiltje dat op de rand van het dak zit.

Aanstaande maandag heeft mijn vrouw haar laatste presentatie voor de Pabo en daar mag ik nog even een mini-flipover voor knutselen. Dus ondanks dat het zaterdag is sta ik in het hoogste en laatste lokaal van onze wokkelvormige school. Dat van beeldende vorming. Met riant uitzicht op het beschreven spektakel.

Na een minuutje vliegt het uiltje op naar de dakrand boven mij en zie ik dat er een leren bandje om één van haar poten zit. Ik begrijp dat ze is ontsnapt en op hetzelfde moment hoor ik van beneden gefluit en geroep. Er staan wat mannen met leren handschoenen aan naar me te zwaaien.

Ik haal de valkenier beneden op en hij gaat op het dak achter Tup aan. Want zo blijkt ons meisje, een Afrikaanse Oehoe (Bubo africanus) te heten. Tup? Van Tup en Joep, legt hij na de vangst uit; die twee aapjes van de stripverhalen. Er is dus ook nog een mannetje; Joep. 

De nog jonge en wat onervaren Tup, eigendom van Leon Arends, was weggevlogen bij een demonstratie, maar kon uiteindelijk toch de verleiding van een lekkere muis niet weerstaan.

Hij gaat met huid, haar en uiteindelijk ook staart, naar binnen.

“Kunnen we nog iets voor je terug doen als dank voor je hulp bij het vangen?”, wordt me gevraagd bij het afscheid. Ik wist nog wel iets.

Volgend jaar maken mijn leerlingen ook kennis met Tup.

Teach as you preach

Mooie verhaaltjes Rami, over dat Evolution MegaLab. Alleen willen we geen verhaaltjes maar daden. Nog voor het blog-interbellum heb ik jullie iets verteld over het Evolution MegaLab; dat het een leuk project is om met leerlingen te doen.

Dus je begrijpt het al; vandaag ging ik aan de slag met slakken en zo’n twintig meiden. De vorige les liet ik ze bij het binnenkomen in de klas een willekeurig blaadje pakken van mijn tafel. Er lagen blaadjes in de kleur van de ondergrond en blaadjes in een veel opvallender kleur. Toen we gingen tellen bleek driekwart van de klas een blaadje gepakt te hebben dat opviel ten opzichte van de ondergrond. Waren het slakken geweest dan had een vogel ze te pakken gehad. De gecamoufleerde beestjes overleven en planten zich voort; zo werkt evolutie camouflage in de hand. Die snapten ze.

Vandaag gingen we na een korte instructie (je had sommige gezichten moeten zien, het leek wel alsof ik ze opdroeg om de weekdiertjes rauw op te eten) op pad. Ik fietste met de groep door het bos en op allerlei verschillende plekken werden groepjes aan het inventariseren gezet. Al snel bleek dat de meeste meiden hun weerzin tegen slakken overwonnen. Er werd gewoon lekker gewerkt; kleuren bekeken, strepen geteld.

En de enkeling die het allemaal echt niet kon schelen – ach die waren even goed even lekker in de buitenlucht.

Was je klaar met de opdracht, dan moest je verzamelen bij de kinderboerderij. Daar liet één van mijn leerlingen nog even zien hoe je een kip moet hypnotiseren. Op haar rug leggen en lijntjes trekken boven het koppie. Het arme beestje was geruime tijd volledig van de wereld. 

Je begrijpt het; mijn lol in het lesgeven raak ik op deze manier voorlopig nog niet kwijt.

Het bizarre seksleven van de Tijgerslak

Geloof het of niet, maar ik mag graag onder wegrottende stukken boomstam kijken. Je weet maar nooit wat je er voor leuks tegenkomt, toch? Zo maakte ik dan ook kennis met deze Tijgerslak of Grote aardslak (Limax maximus). 

Dat was wel heel toevallig, want net een paar dagen ervoor zat ik tijdens Springwatch met toenemende verbazing naar het bizarre seksleven van deze slak te kijken. Het echtpaar, dat beiden zowel man als vrouw is, klimt in een boom. Vervolgens laten zij zich aan een slijmdraad naar beneden zakken, om een beetje om elkaar heen te kronkelen. Goed, dat laatste doen jullie zelf misschien ook wel eens.

Maar dan komen de beide enorme penissen naar buiten om zich ook nog eens om elkaar heen te kronkelen. Die geslachtsdelen nemen daarbij de vorm aan van een soort van parasol. Dat wordt al moeilijker, heren.

Je moet het zien om het te geloven. En omdat ik weet dat jullie mij verdenken van enig overdrijven; kijk maar eens hiernaar: Leopard Slug Mating. 

Zie je wel?

Twitterend Staartmeesje

Een paar dagen terug, in het blog-interbellum liepen we al likkend aan een softijsje onder een boom met wel vijftien Staartmeesjes (Aegithalos caudatus) door. Ze waren lekker druk met elkaar.

Eenmaal weer thuis kon ik het niet laten; snel terug op de fiets met een fototoestel. Ik heb er een tijdje gestaan en kon de bewegingen van de troepen mooi volgen. Steeds opnieuw gingen ze naar een volgende boom, één voor één. Ondertussen hielden ze middels hun hoge roepje contact met elkaar. Laten we zeggen dat ze voortdurend met elkaar twitterden. Zo van; “alles veilig daar in de volgende boom?”

“Ja hoor, kom maar op!”

Trouwens; het Staartmeesje hierboven is een jonkie, de wangetjes zijn nog donker in plaats van wit. Vergelijk maar met die hieronder.