Toos de Verhuisdoos zet het ziekenhuis op stelten

Het begon al goed. Het ziekenhuiszaaltje waar een bedje stond te wachten op Toos lag vol met ‘kerels’. Eén daarvan lag te rochelen en winden te laten, waarop Toos aan zijn buurman vroeg of hij dat altijd deed. Het bevestigende antwoord was genoeg om Toos volledig in paniek te krijgen. Daar ging ze dus nooit naast liggen.

De zusters toonden begrip; ze mocht op het ‘sterfkamertje’. Dat kon Toos niets schelen, zei ze flink. Dezelfde dag  moest ze onder het mes. Bij aankomst op de operatiezaal vroeg de chirurg verbaasd waar haar operatiemuts was gebleven. Toos had hem verstopt onder de dekens – ze moesten niet denken dat ze met zo’n geval op haar hoofd door de gangen gereden wou worden.

Met een groot litteken op haar buik werd ze weer wakker en morfine moest de pijn enigszins dragelijk houden. Dat lukte redelijk, alleen werd ze er kotsmisselijk van.

Toen werd het nacht. Toos hoorde geschuifel en keek verschrikt wie daar aankwam. Het was een man, volledig in het zwart, met een bolhoed op. Zijn gezicht kon ze niet zien, maar het was direct duidelijk; hij kwam haar halen. Logisch natuurlijk, de dood weet de weg in het sterfkamertje.

Er was maar één probleem, Toos was nog niet van plan om met die engerd mee te gaan. Ze rukte alle slangetjes waar ze mee verbonden was los en maakte dat ze wegkwam. Erg ver kwam ze niet – in de hoek van haar kamertje lag ze, zonder kracht om verder weg te vluchten.

Toen de verpleging haar vond lag ze weer in haar bed. En alles zat onder het bloed. Toos was op slag genezen; geen morfine meer, liever pijn dan die kerel met zijn bolhoed nog eens tegenkomen.

De afgelopen nacht heeft ze goed geslapen. Eén keertje wilde ze nog aan de wandel, maar toen klonk uit de luidspreker; "Mevrouw Verhuisdoos, wilt u als de sodiemieter weer uw bed ingaan!"

We hebben er samen lol om. "Je zet het toch wel op het internet hé? Ik moet altijd zo lachen om de reacties."

Komt goed ma.

---

Toos de verhuisdoos
De keuring van tante Miep
De ingrijpende facelift van Toos
Toos heeft weer een kerel aan haar broek hangen
Toos klust zich rondom happy
Het nieuwe behang van Toos
Toos krijgt een spieronderzoek
Toos gaat op vakantie
Toos is de waakhond van de buurt
Toos elke nacht gemolesteerd
Mijn moeder in de klas

Ramirezi onder de microscoop

Al die kleine avatars hier op het volkskrantblog – dan zie je toch nog steeds niet goed hoe iemand er uitziet? Nee, dan deze foto van mij op cellulair niveau.

Dat komt zo, vandaag hadden we een practicum over cellen. Dus ik had netjes voorgedaan hoe de leerlingen een preparaat moesten maken van hun wangslijmvliescellen. Alleen de kleine Bert wou het maar niet lukken. Terwijl hij thuis toch echt een eigen microscoop heeft. Uiteindelijk ging hij met het preparaat aan de gang dat ik had gemaakt.

Gedurende de les moest ik steeds komen kijken en het lukte me zelfs om met mijn mobieltje een foto door het oculair te maken. Je ziet mijn wangslijmvliescellen, vierhonderd keer vergroot. Het zijn een soort met eosine roze gekleurde zakjes met een celkern er in. Die ronde dingen met een zwarte rand zijn luchtbellen.

Bij mijn Bert was de magie ondertussen uitgewerkt, want plotseling klonk door het lokaal; “Gadver, eigenlijk sta ik naar meneer Ramirezi zijn kwat te kijken!”

Schreeuwende Alruinwortel

Harry Potter doet me eerlijk gezegd niet zoveel. De films heb ik uiteraard wel allemaal gezien, je hebt kinderen of je hebt geen kinderen. Wat ik het mooiste vond? Zonder enige twijfel het moment dat er plantjes met dikke wortels uit potten werden getrokken die vervolgens verschrikkelijk begonnen te schreeuwen. Zeldzaam chagrijnige wortels.

Het grappige is dat ik op dit moment het fantastische ‘De grote natuuronderzoekers’ aan het lezen ben en dezelfde Alruinwortel (Mandragora officinarum) tegenkom. Iets minder boosaardig, maar toch. Niet alleen een schreeuwertje, maar ook goed voor de geslachtsdrift.

Beschreven door Dioscorides (circa 40 – 90 na Christus) in de Materia medica. Die boeken vol kennis over het geneeskrachtig gebruik van kruiden werden eeuwenlang overgeschreven. De eerste uitgave in het Latijn dateert uit 1478.

Bijna 2000 jaar later te zien in de bioscoop, Dioscorides zou eens moeten weten.

De zaterdag was zo slecht nog niet

 

Bij de kassa naast me stond een mevrouw met het syndroom van Down. Ze had te weinig geld van haar begeleider meegekregen. Dus stelde de kassière haar voor om een paar boodschappen terug te leggen. “Mooi niet SCHAT, alles dat hier ligt staat toch op mijn lijstje?” Zo ging het enige tijd heen en weer, totdat de bedrijfsleider erbij werd gehaald.

Ik had ondertussen afgerekend en moest verder.

Wat later afgelopen zaterdag liepen mijn vrouw en ik door het mooie dorpje Bergen, even er tussenuit. Op het kruispunt bleken drie auto’s elkaar zo te blokkeren, dat niemand meer door kon rijden. Een meneertje in een BMW-cabriootje zat wild te gebaren naar een meneer in een ander merk. Die stapte uit, beende met grote stappen om zijn auto heen en klopte op het raampje van het cabriootje. Dat raampje bleef veilig dicht en veel gebaren werden er ook niet meer gemaakt. “Je kan natuurlijk ook effe naar achteren rijden, dan zijn we allemaal eerder weg, PANNEKOEK!”

Wij staken over en doken een winkel met hebbedingetjes in.

Een uurtje later zaten we nog even bij te komen van al dat winkelen met een kopje koffie. Aan het tafeltje voor ons aan het raam; twee Engelsen. Een oudere heer met een doktersjas en zijn nogal gekreukelde vrouw verlieten het pand. Laten we zeggen; zonnebank opa en zonnebank oma. Alleen had oma een minirokje aan dat America’s next topmodel nog kort zou vinden. Maar eerlijk is eerlijk, haar benen konden het hebben. Opa liep er zo trots als een pauw naast. De twee Engelsen keken haar lang na, of tenminste; haar benen. Toen zei er één; “HILARIOUS!”

Vervolgens keek hij nog even voorzichtig naar mij, of ik het er mee eens was.

Op dat moment kwam mijn vrouw terug van het toilet, we gingen weer eens op huis aan.

Muisalarm!

Muisalarm, muisalarm.

Nog maar net aan de boterham vanochtend en het muisalarm ging al af.

Mijn vrouw en kinderen zagen op het plaatsje in de achtertuin ons vriendje, beter bekend als de officiële Volkskrantblogmuis – druk bezig met het naar binnen werken van een zemel. Het muisalarm wordt gefluisterd gegeven en iedereen beweegt zo min mogelijk, want het stevig neerzetten van je theeglas zorgt er al voor dat het muis-alarm ingetrokken kan worden. Het gevolg van dit alarm was dat jullie ijverige fotoreporter op zijn buik richting het raam schoof, want moest je je onderwerp niet op ooghoogte fotograferen?

Genoeg gezemeld, kijk nog eens goed naar de zemel en schat de grootte van onze Huismuis (Mus musculus).

Hij is meer dan het harig pingpongballetje dat hij lijkt; de kop-romplengte kan maximaal een centimeter of 10 worden, met een staartlengte die zijn lengte bijna verdubbeld. 

Vrouwtjes zijn zwaarder dan mannetjes, logisch.

Hele natte zuigzoenen

 

Heerlijke volle lippen die maar door blijven gaan, ik kan er de hele dag wel naar kijken. En ze maakt de ruiten ook nog voor me schoon, wat blijft er dan nog te wensen over?

Deze hotlips van mijn nieuwste algeneter waren wel een filmpje waard, vond de redactie van Ramitv.

Kuzzz !

Mijn OV-Chipkaart

Sinds kort moet ik regelmatig naar Amsterdam met de trein en dan verder met de tram, dus ik besloot dat het tijd werd voor een persoonlijke OV-chipkaart. Lekker makkelijk, nooit meer kaartjes kopen, het ding laadt zichzelf op zodra het saldo te laag wordt. Overal door het land reizen, zonder problemen; het is een chipkaart naar de vrijheid.

Even rondgekeken op het internet en er ééntje aangevraagd. Dat was makkelijk, zoals je mag verwachten in deze moderne tijden; foto uploaden, even met de iDeal geld overmaken, klaar. Na een paar dagen lag het nieuwe speeltje in de brievenbus.

D’r was nog wel een bijzonderheidje – je kon er niet zomaar mee gaan treinen, hij moest worden geactiveerd op het station. Vreemd, net alsof de trein niet bij het openbaar vervoer hoort.  Dus langs de balie op het station, om daar een poster aan te treffen dat de baliedames echt niets wisten over de OV-chipkaart. Dat riepen ze voor de zekerheid ook allebei in koor. Ik moest het bij de automaat regelen, wisten ze. Dat viel tegen – ik moest eerst op het internet "reizen op saldo" bij de NS activeren.

Dus nadat ik thuis naast de account "mijn OV-Chipkaart" nu ook "mijn NS" had aangemaakt snel weer naar het station om mijn kaart te activeren met de knop "produkt ophalen". Joepie, gelukt – ik was er helemaal klaar voor om woensdag voor het eerst op pad te gaan, samen met mijn collega die al die modernismen maar onzin vindt.

Woensdag dus samen op pad, hij kocht een kaartje, ik haalde in een vloeiende beweging mijn persoonlijke OV-Chipkaart langs het OV-Chipkaart-paaltje, véél makkelijker. Saldo ontoereikend, zei het schermpje. Wat nu weer. Het bleek dat ik de kaart voor de eerste keer zelf moest opladen met de pin, pas daarna ging hij zichzelf opladen bij een te laag saldo. Mijn collega stond met zijn kaartje in de hand te grinniken.

In Amsterdam moest ik eerst langs het GVB om de kaart te activeren, nog zo’n club die schijnbaar niet bij het openbaar vervoer hoort. Gelukt, snel de tram in.

Toen deed het éénmalige chipkaartje dat mijn collega had gekocht het niet. Eindelijk gerechtigheid. De mevrouw van de tram, een soort van conducteur maar dan achter glas, wist het ook niet. Ik stelde voor om hem uit de tram te zetten, maar dat wou ze niet, haar dienst zat er net op.

Kleurige senryu

Ik hou van kleurtjes
Zo veel mogelijk op ’t doek
Bah, mijn kwast is zoek

---

Een senryu gemaakt door Ramidochter Marijke.

Herbarium

Echte Kamille (Matricaria recutita)

De mededeling dat een herbarium een verzameling gedroogde planten is, zal niemand van zijn stoel doen vallen. Ho, ho, wacht even, ze zijn niet alleen gedroogd, maar ook nog eens geplet.

Wist je ook al? Mmmm…

Kijk dan eens met me mee? Want toen ik vandaag zag hoe deze plantjes uit hun uitdrogende krantenomhulsel kwamen, viel me ineens op hoe mooi ze zijn geworden. Terwijl er toch een dimensie uit is geperst.

Twee dimensionale planten, zo plat als een geluksdubbeltje.

Bosaardbei (Fragaria vesca)

Jacobskruiskruid (Jacobaea vulgaris)

Melkeppe (Peucedanum palustre)

Xylotheek

Vandaag weer lekker bezig geweest; ik heb Ramivrouw geholpen met het maken van een xylotheek.

Heuh?

Xylos is het griekse woord voor hout, een xylotheek is een bomendoosje. Je doet er de onderdelen van één boom in, zoals takken, bladeren (met bladgal), zaad, schors en bloemen. Je vindt ze veel in musea en nu hebben wij er ook ééntje; van de Zomereik (Quercus Robur).

Leuk om te weten wat een xylotheek is.
Als je van scrabble houdt.