Sorry hoor, maar ik kan het niet laten. Dochter Marijke is terug en heeft me gisteren de filmpjes laten zien van Denis Island. Ze had van alles vastgelegd hoor, van eeuwenoude schildpadden die verliefd achter haar aan hobbelen tot vogels in alle soorten en maten. Maar deze fragiele witte engel, de Fairy Tern of White Tern (Gygis alba) was vanaf het begin mijn favoriet, daar moest ik jullie nog een keertje mee lastig vallen. Want een filmpje waarin ze vrijuit vliegen zegt toch weer meer dan een foto van een gevangen exemplaar.
Eigenlijk willen ze haar gewoon weg hebben, denkt mijn dochter, maar omdat ze zo klein en licht zijn vallen ze niet aan. In plaats daarvan blijven ze gewoon vlak boven haar hoofd vliegen. Fijn om te weten dat niet ieder vogeltje op een afgelegen eiland evolueert richting plompe Dodo.
Hoi allemaal, ik ben d’r weer hoor ! Om te beginnen gelijk maar weer wat sterke verhalen over onze camping in Bretagne. Direct bij aankomst, nog tijdens het opzetten van de tent begon de jongste Ramispruit druk te gebaren – hij had een witte Kangoeroe gezien achter de struikjes, precies achter onze tent. Ja hoor, natuurlijk.
Maar wat later zag de rest van de familie hetzelfde.
De dag erna stond een knappe franse mevrouw met lange zwarte krullen door de struikjes bij het wc-gebouwtje heen te loeren; toen ze mij zag deed ze met haar handen een gewei na op haar hoofd; ze had een hert gezien. Dus deed ik spontaan onze witte Kangoeroe na, waarna ze me nooit meer heeft aangekeken.
Gedurende de dagen dat we er stonden hoorden we regelmatig een vervreemdend geluid dat niet thuis te brengen was. Wel zag Ramivrouw nog een klein Frans mannetje achter de struikjes, die met een grashark een boze Nandoe of Emoe van zich af probeerde te houden. Mogelijk dat die dat heuueueueueeeoooeeeppp geluid voortbrachten?
Nu kon ik het niet meer houden; wat zat er achter die struikjes voor Jurassic Park? Ik naar de receptie, voor baguette en informatie. Het bleek een stuk land te zijn van de broer van de campinghouder. Hij zou wel even een rondleiding voor ons regelen.
Die avond gingen we met de broer mee het land in. We moesten dicht bij elkaar blijven en hij ging zelf met de riek voorop om aanvallen van Nandoe’s of Emoe’s af te slaan. Toch een vreemd gevoel, héél anders dan in de dierentuin. Hij hield de dieren uit liefhebberij – op een enorme lap grond. We kwamen zelfs langs het nest van een Emoe. Pas als er vijftien eieren liggen dan gaat hij broeden, vertelde onze gids.
De grashark was mee ter verdediging, maar de big birds herkennen hem er ook door. Best wel grappig, dacht ik, alsof hij zijn eigen hanenkam meedraagt.
We liepen tussen de grote vogels door, alleen de Struisvogels stonden achter een aparte omheining. Daar hielp zelfs de grashark niet bij; hij had onze Fransman al twee keer een paar gebroken ribben geschopt. Daarom toch nog maar even zijn voetjes op de foto gezet.
Wat niet wegneemt dat onze Struisvogel natuurlijk ook heel aardig kan zijn, een echte charmeur, zie het filmpje hieronder.
Eénmaal thuis hoorden we dat het vreemde geluid van de Struisvogel ook bij Vroege Vogels bijna niet werd geraden. Hoe langer de adempijp van de vogel, hoe lager het geluid. Zelfs de Dodo schijnt ongeveer zo geklonken te hebben.
Hoi allemaal, ik ben d’r weer hoor ! Om te beginnen gelijk maar weer wat sterke verhalen over onze camping in Bretagne. Direct bij aankomst, nog tijdens het opzetten van de tent begon de jongste Ramispruit druk te gebaren – hij had een witte Kangoeroe gezien achter de struikjes, precies achter onze tent. Ja hoor, natuurlijk.
Maar wat later zag de rest van de familie hetzelfde.
De dag erna stond een knappe franse mevrouw met lange zwarte krullen door de struikjes bij het wc-gebouwtje heen te loeren; toen ze mij zag deed ze met haar handen een gewei na op haar hoofd; ze had een hert gezien. Dus deed ik spontaan onze witte Kangoeroe na, waarna ze me nooit meer heeft aangekeken.
Gedurende de dagen dat we er stonden hoorden we regelmatig een vervreemdend geluid dat niet thuis te brengen was. Wel zag Ramivrouw nog een klein Frans mannetje achter de struikjes, die met een grashark een boze Nandoe of Emoe van zich af probeerde te houden. Mogelijk dat die dat heuueueueueeeoooeeeppp geluid voortbrachten?
Nu kon ik het niet meer houden; wat zat er achter die struikjes voor Jurassic Park? Ik naar de receptie, voor baguette en informatie. Het bleek een stuk land te zijn van de broer van de campinghouder. Hij zou wel even een rondleiding voor ons regelen.
Die avond gingen we met de broer mee het land in. We moesten dicht bij elkaar blijven en hij ging zelf met de riek voorop om aanvallen van Nandoe’s of Emoe’s af te slaan. Toch een vreemd gevoel, héél anders dan in de dierentuin. Hij hield de dieren uit liefhebberij – op een enorme lap grond. We kwamen zelfs langs het nest van een Emoe. Pas als er vijftien eieren liggen dan gaat hij broeden, vertelde onze gids.
De grashark was mee ter verdediging, maar de big birds herkennen hem er ook door. Best wel grappig, dacht ik, alsof hij zijn eigen hanenkam meedraagt.
We liepen tussen de grote vogels door, alleen de Struisvogels stonden achter een aparte omheining. Daar hielp zelfs de grashark niet bij; hij had onze Fransman al twee keer een paar gebroken ribben geschopt. Daarom toch nog maar even zijn voetjes op de foto gezet.
Wat niet wegneemt dat onze Struisvogel natuurlijk ook heel aardig kan zijn, een echte charmeur, zie het filmpje hieronder.
Eénmaal thuis hoorden we dat het vreemde geluid van de Struisvogel ook bij Vroege Vogels bijna niet werd geraden. Hoe langer de adempijp van de vogel, hoe lager het geluid. Zelfs de Dodo schijnt ongeveer zo geklonken te hebben.
Ramirezi 
Recente reacties