Wilgenhoutrups eet zichzelf op

De Wilgenhoutrups (Cossus cossus) is met een centimeter of tien één van de grootste houtborende insecten in ons land. De rups wordt meerdere jaren oud, terwijl de vlinder slechts een maand leeft. In die maand wordt niet gegeten, want de ‘buik’ zit nog vol van alles wat de rups naar binnen heeft gewerkt.

Dat de rups die taak serieus neemt zag ik een paar weken terug op een fietspad. Het achterlijf lek en dus ten dode opgeschreven, waarschijnlijk omdat er een fiets overheen was gereden. Toch was het beestje nog druk bezig met zijn maaltijd en zoals je ziet kwam die uit zijn eigen lichaam. Ingewanden wil ik het niet noemen, die vlaflip. Maar het smaakte in ieder geval prima.

Op lesbezoek bij Maria Zeinstra

“Ik was achter bij haar in de klas gaan zitten naast een kwijlende tiener die zich geen raad wist, maar zij deed net of ze mijn aanwezigheid niet opmerkte. Ik had gevraagd of het goed was, en zij had gezegd: ‘Ik kan het niet verbieden, en misschien steek je nog wat op, het gaat over de dood’….

‘Meneer Mussert treft het’, zei ze, ‘bij zijn eerste les al meteen film.’ Gejoel…..

Toen verscheen een doodgraver in beeld. Niet dat ik er wist dat het er een was, maar zij zei het. Een doodgraver, een kever met de kleuren van een vuursalamander. Dat zei zij ook. Ik zag een adellijk dier, ebbenhout en diep oker. Het leek wel of hij blazoenen op zijn schilden had. Niks hij, zij. ‘Dit is het vrouwtje.”

Op de foto geen rat zoals in ‘het volgende verhaal‘, van Cees Nootenboom. Hier is een Vlaamse Gaai de aaskogel voor het vrouwtje van de Gewone Doodgraver (Nicrophorus vespilloides). Het lijkje schokte heen en weer door de graafactiviteiten van waarschijnlijk meerdere kevers.

Apart, overdag maak ik de foto en ’s avonds heeft een personage van één van mijn favoriete schrijvers het erover.

Berkenspanner of Peper-en-zoutvlinder

Geloof nooit je biologiedocent, met zijn mooie verhalen over de Berkenspanner (Biston betularia). Die zouden dankzij evolutie donkerder van kleur zijn geworden in gebieden waar de ondergrond zwarter werd door de industriële revolutie. Een kwestie van minder opvallen en dus minder opgegeten worden.

Uiteindelijk bleek het toch iets anders in elkaar te zitten. Ook dit exemplaar hield zich niet aan de camouflage etiquette en ging ondanks zijn donkere tinten steeds op dezelfde witte ondergrond zitten.

Pieterpad: Montfort – Sittard

Deze etappe van het Pieterpad is een must voor de liefhebbers van vlinders of insecten in het algemeen, wat een rijkdom! Dat was misschien de reden waarom we vorig jaar veel bijenhotels tegenkwamen die waren geplaatst door de Universiteit van Wageningen. Voor het ‘onderzoek naar nuttige insecten.’ Waarvan de nodige exemplaren waren gesloopt door voorbijgangers, onbegrijpelijk. De omgeving zelf kwam door al die rijkdom aan insecten wat op de achtergrond terecht, al staat me nog wel een Duvelsekei bij. Verder demonstreert ramivrouw dat we ook nog een enorme bui op ons dak en in onze schoenen kregen, met aan het einde in Sittard oude vrouwenvoetjes bij ons beiden tot gevolg.

Zie alle insecten uitgebreid hier.

Ruggenzwemmer

Helaas, het is een goed jaar voor algen in mijn kleine vijvertje – mogelijk door het mooie weer. Zojuist dus maar weer de draadalgen geoogst, dat doe ik één keer per week. Als bijvangst zat dit schattige Ruggenzwemmertje in mijn netje. In het water zag ik hem al regelmatig, lekker rondzwemmend op zijn rug. Het ziet er wat onbeholpen uit, dat peddelen met die lange, met zwemharen bezette achterpoten. Op mijn hand blijkt hij nogal springerig; een springboon met pootjes.

Vogelen op Denis Island (1)

Ramidochter Marijke gaat vrolijk verder met haar studie biologie en niet zonder reden; zij is net begonnen met het verzamelen van gegevens op Denis Island, een piepklein Seychellen eilandje. Daar blijft ze maar liefst twee maanden. Net zoals haar vorige avontuur op Lundy Island houden we jullie de komende weken regelmatig op de hoogte over van alles dat daar vliegt, kruipt en zwemt.

Over het onderzoek waaraan zij meehelpt later meer, we beginnen met wat voor arachnofoben waarschijnlijk griezelverhalen zijn. Het is een klein eilandje, maar dat betekent niet dat de insecten en andere ongewervelden dat ook zijn. Zo is zij al meerdere malen per ongeluk door een web gelopen van de onderstaande spin, duidelijk groter dan haar hand. Mijn kapster deinsde achteruit bij het zien van de foto, maar mijn dochter vindt het allemaal prachtig, ‘ze zijn toch niet zo snel’. Gisteren vertelde zij op skype dat ze in het toilet van haar huisje een spin zo groot als haar hand had gezien, maar deze was harig. Helaas was hij weg nadat zij naar haar fototoestel was gerend en ze had geen idee waar hij nu was gebleven – misschien toch maar even goed je bed bekijken voordat je erin stapt?

De enorme Duizendpoten krijgen meer respect – die hebben een zeer pijnlijke beet en zijn bliksemsnel. Bij haar begeleidster kroop er ééntje uit het afvoerputje van de douche, die zelfs nadat hij was onthoofd de dames bleef aanvallen, maar dan met de beide stukjes van zijn doormidden gehakte lichaam. Bij het maken van de onderstaande foto durfde zij haar hand niet dichter bij het boze mormel  te houden.

Zowaar ook een (dode) mannelijke Neushoornkever gescoord – da’s een mooie aanvulling op het vrouwtje dat we al op het blog hadden staan.

Maar goed, om te voorkomen dat jullie eindigen met een verkeerd beeld van dit paradijsje; dochterlief in haar eigen ansichtkaart.

Libellelarve 360 graden

Kijk eens wat ik vandaag voor mijn fiets kreeg: Een dikke Libellenlarve  (Odonata) was aan het oversteken, waarschijnlijk in gedachten op pad naar de laatste vervelling, maar in de praktijk dus bijna naar de laatste verplettering.

Het was zo’n fors exemplaar dat ik de verleiding niet kon weerstaan om er even voor te stoppen. Ik heb met mijn mobieltje geprobeerd een 360 graden view te maken voor jullie, maar helaas wilde de uitklapbare onderkant van zijn kaak maar niet scherp op de foto komen.

Natuurlijk heb ik hem daarna op een veilig plekje neergezet en als het goed is zal hij binnenkort het luchtruim gaan verkennen.

Meer Libellen

Kleine batmobile; de Driehoornmestkever

Op de Dikkenberg in Limburg werd ons pad plotseling versperd door een kleine batmobile. Alleen ging deze iets minder hard door de bocht en Batman zelf ontbrak. Het was een mannetje van de Driehoornmestkever (Typhaeus typhoeus) of Drietand. Deze kevers graven gangen van wel anderhalve meter diep, om te vullen met mest en eitjes.

Een pijnlijk detail is dat deze kleine batmobile graag gegeten wordt door vleermuizen.

Creepy Crawlers

Een blogje met creepy crawlers is om de kriebels van te krijgen misschien, maar toch ook wel weer heel bijzonder. Reuzen sprinkhanen en Gevlekte roofwantsen, bekijk ze maar eens goed. Want ze zitten niet alleen maar mooi te zijn in het Insectarium in Artis, ze hebben ook interactie, die je duidelijk terug kunt zien in de foto’s. Die zijn trouwens gemaakt met mijn smartphone, wat als voordeel had dat ik die gewoon helemaal tegen het glas aan kon houden, met minder vervelende reflectie tot gevolg.

Heerlijk happen op een hekje, jongen van de Boerenzwaluw

We kwamen aanlopen en zagen ze zomaar zitten op het hekje; vijf jonkies van de Boerenzwaluw (Hirundo rustica). Je ziet er vier, maar naast de bovenste drie zat nog zo’n onverzadigbaar wezentje. Ongeveer een half uur lang konden we genieten van het voederen. Dat zijn nog eens ouders, die Boerenzwaluwen. Ten minste éénmaal per minuut werd er weer een nieuw smakelijk hapje ingevlogen, in de vorm van een vers gevangen insect.

Zelf vond ik het wel apart dat nummer vijf een verdieping lager zat, niet echt gunstig qua bevoorrading.

De foto’s zijn weer van zoon Tom.