De Europese Boomkikker

Dit weekend ben ik met de familie op jacht geweest om de Europese Boomkikker op de gevoelige plaat vast te leggen. Daarvoor waren we afgereisd naar Engbertsdijksvenen, een natuurgebied in Overijssel. We hadden een goede dag, want met z’n allen wisten we maar liefst 8 exemplaren te vinden. Wel een beetje jammer dat ik zelf niets aan die mooie score heb bijgedragen. Die lastig te vinden klanten zaten trouwens vooral in bramenstruiken of in het gras, dus de naam boomkikker is misschien wat overdreven. Het zijn leuke beestjes om te zien, een centimeter of 4 tot 5, met schattige handjes. Als je ze eenmaal ziet dan kun je er mooie foto’s van maken, want ze zitten graag onbeweeglijk in het zonnetje. Het exemplaar hierboven had een insect op zijn rug. Die heb ik nog even met mijn hand weggejaagd, maar enkele seconden laten zat hij er weer. Het kikkertje verschoof even op zijn tak maar bleef verder rustig zitten. Een echte coole kikker dus.

Familieportret Ringstaartmaki’s

Hebben jullie thuis al een familieportret hangen? Deze Ringstaartmaki’s zag ik een paar weken terug in Hoenderdaell en je ziet alle elementen terug. Leuke opstelling verzonnen, jong en oud aanwezig, mooi licht, mooi plekje. Alleen jammer dat de aandacht in eerste instantie niet zo naar de fotograaf uitging. Maar het zijn halfapen, dus ze leren snel.

Stroopwafel Kauwtje

Waarschijnlijk waren mijn hersenen licht aangetast door de Pietendiscussie. Zag ik in een flits zomaar een Stroopwafel Kauw zitten. Colin wist wel beter, het moest een Leucistische Kauw zijn – duidelijk kleurstoffen te weinig maar nog geen albino, Dat is goed gezien, dacht ik – want albino’s zijn helemaal wit en hebben rode ogen, terwijl dit exemplaar duidelijk blauwe kijkers had. Maar toen kwam Tim in de lucht; bij een leucistisch exemplaar is een deel van de veren wit, maar hier is de vogel min of meer bruin, een afwijking die bruinmutatie of diluted wordt genoemd. Er blijken dus heel veel kleurmutaties mogelijk. Verdorie, nu zit mijn hoofd weer bij de Regenboog Piet.

Kijk nog eens goed naar de kleur van de vleugels?

Blond haar, blauwe ogen – wat wil je nog meer.

Vrouwelijke Paardenbijter hangend aan een Braam

Wilgenhoutrups eet zichzelf op

De Wilgenhoutrups (Cossus cossus) is met een centimeter of tien één van de grootste houtborende insecten in ons land. De rups wordt meerdere jaren oud, terwijl de vlinder slechts een maand leeft. In die maand wordt niet gegeten, want de ‘buik’ zit nog vol van alles wat de rups naar binnen heeft gewerkt.

Dat de rups die taak serieus neemt zag ik een paar weken terug op een fietspad. Het achterlijf lek en dus ten dode opgeschreven, waarschijnlijk omdat er een fiets overheen was gereden. Toch was het beestje nog druk bezig met zijn maaltijd en zoals je ziet kwam die uit zijn eigen lichaam. Ingewanden wil ik het niet noemen, die vlaflip. Maar het smaakte in ieder geval prima.

Bruine Vuurvlinder

Soms moet je goed kijken welke vlinder je nu weer geschoten hebt. Vergelijk deze Bruine Vuurvlinder (Lycaena tityrus) maar eens met het Icarus Blauwtje, de Kleine Vuurvlinder en het Boomblauwtje. 

Op lesbezoek bij Maria Zeinstra

“Ik was achter bij haar in de klas gaan zitten naast een kwijlende tiener die zich geen raad wist, maar zij deed net of ze mijn aanwezigheid niet opmerkte. Ik had gevraagd of het goed was, en zij had gezegd: ‘Ik kan het niet verbieden, en misschien steek je nog wat op, het gaat over de dood’….

‘Meneer Mussert treft het’, zei ze, ‘bij zijn eerste les al meteen film.’ Gejoel…..

Toen verscheen een doodgraver in beeld. Niet dat ik er wist dat het er een was, maar zij zei het. Een doodgraver, een kever met de kleuren van een vuursalamander. Dat zei zij ook. Ik zag een adellijk dier, ebbenhout en diep oker. Het leek wel of hij blazoenen op zijn schilden had. Niks hij, zij. ‘Dit is het vrouwtje.”

Op de foto geen rat zoals in ‘het volgende verhaal‘, van Cees Nootenboom. Hier is een Vlaamse Gaai de aaskogel voor het vrouwtje van de Gewone Doodgraver (Nicrophorus vespilloides). Het lijkje schokte heen en weer door de graafactiviteiten van waarschijnlijk meerdere kevers.

Apart, overdag maak ik de foto en ’s avonds heeft een personage van één van mijn favoriete schrijvers het erover.

Berkenspanner of Peper-en-zoutvlinder

Geloof nooit je biologiedocent, met zijn mooie verhalen over de Berkenspanner (Biston betularia). Die zouden dankzij evolutie donkerder van kleur zijn geworden in gebieden waar de ondergrond zwarter werd door de industriële revolutie. Een kwestie van minder opvallen en dus minder opgegeten worden.

Uiteindelijk bleek het toch iets anders in elkaar te zitten. Ook dit exemplaar hield zich niet aan de camouflage etiquette en ging ondanks zijn donkere tinten steeds op dezelfde witte ondergrond zitten.

Pieterpad: Strabeek – Sint Pietersberg

De allerlaatste etappe van het Pieterpad, we schrijven 2 augustus 2013. Misschien weten jullie nog wanneer we zijn gestart? Precies: 30 april 2007. Toen nog met onze drie kinderen, maar die hebben er in de loop der jaren stuk voor stuk de brui aan gegeven. Toch wandelen ze zo nu en dan toch nog een stukje met ons mee, dus wie weet gaan ze het ooit zelf ook proberen te lopen met eventuele kinderen.

De route is weer prachtig, we beginnen met het oversteken van de Geul en onder het genieten begint er bij ieder bordje waarop staat dat we er bijna zijn toch ook iets te knagen; straks is het voorbij..

We gaan dwars door Maastricht, een stad waar je wel van moet houden. Die enorme geul die je hieronder op de foto ziet is ‘de Groene Loper A2‘ in aanleg. Ondertussen vast al een stuk verder gevorderd. Wat een goeie zet voor het leefklimaat!

We werden welkom geheten door een groepje dames dat vast een vrijgezellenfeest aan het vieren was – ze waren in ieder geval aanstekelijk vrolijk. Eénmaal door de stad heen was het nog maar een klein stukje naar de Pietersberg, waar we bij de ENCI-groeve nog een tijdje vergeefs hebben staan hopen op een Oehoe.

En toen het eindpunt, feestelijk afgesloten met een proost uit onze doppertjes.

Pieterpad: Sittard – Strabeek

Hierboven zie je de kapel van de heilige Rosa, vlak na de start van de Pieterpad etappe Sittard – Strabeek. Die kapel staat er al sinds 1675 en is uit dankbaarheid voor haar gebouwd. Enige tijd daarvoor had zij namelijk een dysenterie-epidemie in Sittard laten verdwijnen, nadat de bevolking tot haar had gebeden. Heilige Rosa was bijzonder, haar gezicht zou op wonderbaarlijke wijze de vorm van een roos hebben aangenomen en ze leefde op slechts 5 meloenpitten per dag. Geloof het of niet, in ieder geval is het een mooi verhaal.

Vlak voor we bij Rosa op de Kollenberg langsliepen stopte een auto bij ons en daar kwam een Belgische meneer uit om ons te waarschuwen; we zouden zo het open veld in lopen en er was gevaarlijk weer op komst. Wij dachten het net te kunnen halen tot na het open veld en dat was gelukkig ook zo, maar het laatste stukje was best nog spannend. Of het kwam door dat slechte weer weet ik niet, maar behalve een veel te groot houten exemplaar hebben we helaas geen Korenwolven gezien. Een dikke Wijngaardslak die de Berezina overstak maakte dat gelukkig weer helemaal goed.

Wat verder liepen we door het gebied waar de boze moeders succesvol hebben gestreden tegen de uitbreiding van vliegveld Beek. Nog bedankt voor het bewaken van de rust in deze prachtige omgeving, dames.