Na 26 jaar de Papegaaiduiker close up

Vaste lezers hebben mij er al vaker over gehoord, de wens om een Papegaaiduiker (Fratercula arctica) van dichtbij te kunnen zien. De eerste poging om naar Staffa in Schotland te gaan om (onder andere) dat beestje te kunnen zien was maar liefst 26 jaar geleden. Alleen stormde het toen zo hard dat we niet zijn gegaan. In 2008 schreef ik erover in mijn dagboek. In 2010 kwamen we dichtbij, we zagen ze toen in de verte op een klif in Ierland. Voor het mooie nog te ver weg. Mijn dochter schilderde twee knuffelende Papegaaiduikers en wist ze uiteindelijk op Lundy Island zelf te fotograferen.

Hartstikke leuk allemaal, maar het mooiste is natuurlijk om het zelf mee te maken. Dat lukte vorige week op Staffa alsnog. Ondanks dat het nog wat vroeg in het seizoen was en we maar een uurtje verblijftijd op het eiland hadden. We zaten met zoon Tom op de rand van een klif de beestjes te bewonderen die af en aan vlogen naar hun holen onder ons. Op zich al een genot om te volgen. Dichterbij wilde maar niet lukken, dus we waren net van plan om ook nog even een blik te gaan werpen in de Fingal’s cave toen er één van de fotogenieke beestjes praktisch tussen ons in landde. Dat was na al die tijd nog best even schrikken. Voor ons dan, want het vogeltje zelf bekeek ons alsof we echt dagelijkse kost voor hem waren.

Ik hou niet van lijstjes met dingen die je nog moet doen, maar stel dat ik er ééntje had gehad…  precies.

Vogelen op Lundy Island (6) – Bingo: de Papegaaiduiker

De foto’s van Lundy Island komen bijna sneller dan ik kan bloggen. Maar mijn wens om ook de Papegaaiduiker (Fratercula arctica) op de gevoelige plaat vast te leggen – die is vervuld. Nog niet zo dichtbij als eerder op dit blog, maar toch…

Daar heeft dochterlief nog wel de nodige capriolen voor uitgehaald denk ik, want ze zei dat iedereen zo raar naar haar keek. Namelijk van bovenop de klif, terwijl zij ergens beneden klauterde. Ik hoop dat ze haar veiligheid ook een klein beetje in de gaten houdt. De vogels op de rots linksonder zijn familie van de Papegaaiduiker, het zijn Gewone Alken (Alca torda).

Broeden op een klif

Jullie hebben nog iets van mij tegoed. Ik heb jullie volkskrantbloggers namelijk hier iets beloofd.

Op vakantie in Ierland zijn we uiteraard op zoek gegaan naar deze favoriet, de Papegaaiduiker. Dat viel nog niet mee, kliffen zat, maar dichtbij komen was voor ons niet mogelijk. Gelukkig zat er op de camera van zoon Tom een behoorlijke zoomlens, zodat we toch nog iets konden zien en vastleggen.

De bovenste foto is niet zo moeilijk, hieronder zie je Zeekoeten en helemaal onderaan, flink ingezoomd, die Papegaaiduikertjes. We zagen ze dus niet van dichtbij, maar alleen al om ze zo lekker knullig te zien vliegen maakte onze dag helemaal goed.

Knuffelende Papegaaiduikers

De Papegaaiduiker (Fratercula arctica) staat al jaren hoog op het verlanglijstje van mijn vrouw en mij. Voorlopig komt het er denk ik nog niet van. Eén ding spreken we af – zodra het lukt, zijn jullie de eersten die de foto’s te zien krijgen.

Gelukkig maar dat we een schilderende dochter hebben, deze twee knuffelaars hebben een mooi plekje aan de muur gekregen.