Pieterpad: Strabeek – Sint Pietersberg

De allerlaatste etappe van het Pieterpad, we schrijven 2 augustus 2013. Misschien weten jullie nog wanneer we zijn gestart? Precies: 30 april 2007. Toen nog met onze drie kinderen, maar die hebben er in de loop der jaren stuk voor stuk de brui aan gegeven. Toch wandelen ze zo nu en dan toch nog een stukje met ons mee, dus wie weet gaan ze het ooit zelf ook proberen te lopen met eventuele kinderen.

De route is weer prachtig, we beginnen met het oversteken van de Geul en onder het genieten begint er bij ieder bordje waarop staat dat we er bijna zijn toch ook iets te knagen; straks is het voorbij..

We gaan dwars door Maastricht, een stad waar je wel van moet houden. Die enorme geul die je hieronder op de foto ziet is ‘de Groene Loper A2‘ in aanleg. Ondertussen vast al een stuk verder gevorderd. Wat een goeie zet voor het leefklimaat!

We werden welkom geheten door een groepje dames dat vast een vrijgezellenfeest aan het vieren was – ze waren in ieder geval aanstekelijk vrolijk. Eénmaal door de stad heen was het nog maar een klein stukje naar de Pietersberg, waar we bij de ENCI-groeve nog een tijdje vergeefs hebben staan hopen op een Oehoe.

En toen het eindpunt, feestelijk afgesloten met een proost uit onze doppertjes.

Pieterpad: Sittard – Strabeek

Hierboven zie je de kapel van de heilige Rosa, vlak na de start van de Pieterpad etappe Sittard – Strabeek. Die kapel staat er al sinds 1675 en is uit dankbaarheid voor haar gebouwd. Enige tijd daarvoor had zij namelijk een dysenterie-epidemie in Sittard laten verdwijnen, nadat de bevolking tot haar had gebeden. Heilige Rosa was bijzonder, haar gezicht zou op wonderbaarlijke wijze de vorm van een roos hebben aangenomen en ze leefde op slechts 5 meloenpitten per dag. Geloof het of niet, in ieder geval is het een mooi verhaal.

Vlak voor we bij Rosa op de Kollenberg langsliepen stopte een auto bij ons en daar kwam een Belgische meneer uit om ons te waarschuwen; we zouden zo het open veld in lopen en er was gevaarlijk weer op komst. Wij dachten het net te kunnen halen tot na het open veld en dat was gelukkig ook zo, maar het laatste stukje was best nog spannend. Of het kwam door dat slechte weer weet ik niet, maar behalve een veel te groot houten exemplaar hebben we helaas geen Korenwolven gezien. Een dikke Wijngaardslak die de Berezina overstak maakte dat gelukkig weer helemaal goed.

Wat verder liepen we door het gebied waar de boze moeders succesvol hebben gestreden tegen de uitbreiding van vliegveld Beek. Nog bedankt voor het bewaken van de rust in deze prachtige omgeving, dames.

 

Pieterpad: Montfort – Sittard

Deze etappe van het Pieterpad is een must voor de liefhebbers van vlinders of insecten in het algemeen, wat een rijkdom! Dat was misschien de reden waarom we vorig jaar veel bijenhotels tegenkwamen die waren geplaatst door de Universiteit van Wageningen. Voor het ‘onderzoek naar nuttige insecten.’ Waarvan de nodige exemplaren waren gesloopt door voorbijgangers, onbegrijpelijk. De omgeving zelf kwam door al die rijkdom aan insecten wat op de achtergrond terecht, al staat me nog wel een Duvelsekei bij. Verder demonstreert ramivrouw dat we ook nog een enorme bui op ons dak en in onze schoenen kregen, met aan het einde in Sittard oude vrouwenvoetjes bij ons beiden tot gevolg.

Zie alle insecten uitgebreid hier.

Pieterpad: Swalmen – Montfort

Deze etappe van het Pieterpad begint al direct goed, met kasteel Hillenraedt. Je mag er helaas niet in, maar het is een plaatje om te zien, zowel vanaf de voorkant als over de slotgracht heen aan de zijkant. Daar moet je dan wel de verkeerde kant voor oplopen.

Een eindje verderop laat een  Walibi zien dat het eigenlijk te heet is voor dit soort ondernemingen. Het is 36 graden in Limburg en ondanks dat we drie liter vocht tot ons nemen en rustig aan doen is het tegen het einde van de 22 kilometer echt mooi geweest.

Niet veel verder lopen we volgens het LAW9 II boekje over een Romeinse weg en zowaar, een bordje bevestigt dit. Dat is maar goed ook, want anders hadden we het zeker niet opgemerkt.

We komen verschillende mooie boerderijen tegen, hieronder zie je dat kasteelboerderij Zuidewijk Spick ook echt ‘Spick  en span’ wordt gehouden.

We wandelen lekker verder en via een mooi stukje met allemaal pluisjes steken we de IJzeren Rijn over, die er nog altijd niet erg bedrijvig uitziet.  In Sint Odiliënberg kunnen we gelukkig even ons hoofd onder de dorpspomp steken, waarna we vlak voor Montfort nog enkele uitvergrootte exemplaren zien van de Romeinse munten die daar werden gevonden tijdens het uitdiepen van een beekje.

Het was een prachtige wandeling, nu snel de bus met airco in.

Pieterpad: Venlo – Swalmen

Een afwisselende etappe met direct al een bijzonder begin; de kleuren van het kwelwater in de voormalige kleigroeves (we zitten vlak bij Tegelen) zijn hemels. Het is prachtig weer waardoor het land kurkdroog is, dus vlak hierna wordt het even stof happen als we de omleiding van het Pieterpad volgen. Gelukkig missen we de steilrand niet, een scheiding tussen het hoog- en middenterras van tientallen meters hoog, die tevens de grens vormt. Lopend op de rand kijken we regelmatig over de toppen van de bomen onder ons heen, die dus in Nederland staan.

Op het pad komen we nog een dode hagedis tegen, die zo mooi een apenstaartje @ nadoet dat hij op de foto mag. Levend is de Kleine ijsvogelvlinder (Limenitis camilla) natuurlijk veel mooier, maar die verdomt het helaas om even naar beneden te komen om van dichtbij voor mij te poseren. Dan maar een foto van onderaf geschoten.

De wandeling eindigt met nog wat uitkijkhutjes en schuttersputjes, die je beiden niet in mag.

Alles over het Pieterpad

Ramirezi Storm Chaser

Op 27 juli liepen we Sittard uit richting Spaubeek. Vlak voordat we het open veld in gingen stopte een Belgische meneer zijn auto en sprak ons aan: “Niet dat het mijn zaken zijn, maar er komt over een half uur erg slecht weer aan en u loopt over enkele ogenblikken een heel stuk in open veld.” We bedankten hem hartelijk voor zijn bezorgdheid, maar we hadden er rekening mee gehouden – over een half uur zouden we in een restaurantje een lekker bakkie koffie zitten te leuten terwijl de bui overtrok.

De foto’s zijn genomen vlak voordat we daar aankwamen, er kwam met hoge snelheid een soort van opengesperde muil van wolken op ons af. Ik schoot de plaatjes terwijl mijn vrouw stond te stressen dat ik door moest lopen, de eerste druppels begonnen te vallen. Maar je bent een storm chaser of je bent het niet. We waren uiteindelijk net voor de bui bij het restaurantje; gesloten. De wind was nu ook behoorlijk toegenomen. Gelukkig konden we uitwijken naar een tankstation aan de overkant, waar we anderhalf uur het onweer hebben laten overtrekken, samen met een groep motorrijders en enkele andere Pieterpad lopers.

Pieterpad: Swolgen – Venlo

Niet ver voorbij Swolgen liepen we het broekbos Schuitwater in. Een bordje legt uit hoe die naam is ontstaan; schuiten komt van schutten of beschermen – in dit geval van het vee dat hier kwam om van het kwelwater te drinken. We lopen trouwens maar een klein stukje over vlonders, dat had van mij wel meer mogen zijn. Evengoed mooi.

Onderweg houden we even pauze naast kasteelhoeve Kaldenbroek op het terras van de oude schaapskooi. Daar is een ayurvedisch studiecentrum en op de één of andere manier is het een hele rustgevende plek. Je zou haast de etappe niet meer afmaken.

Maar dat doen we natuurlijk toch, nog één keer een pontje over de Maas heen en een kort kijkje in de Kapel van Genooi. Dat was het laatste rustpuntje, want we eindigen met een wazig stukje route onder de lawaaierige Noorderbrug door en gaan dan op zoek naar een terrasje in Venlo.

Alle Pieterpad etappes

Pieterpad: Vierlingsbeek – Swolgen

Een top Pieterpad etappe met veel afwisseling. Op de eerste foto is achter dat frisse veulen te zien dat van slot Het Makken, u weet wel, van de heren van Makken, niet veel over is gebleven. Ook een heleboel kapelletjes dit keer, waar wij als ongelovigen normaliter zo voorbij zouden lopen. Alleen ga je om de één of andere reden  tijdens de vakantie altijd wat verder, dus weten we nu alles van de Mariakapel, de Sint Jozefkapel, de Sint Willibrorduskapel en de Sint Goarkapel.

We liepen tijdens de kroning van Willem Alexander en kwamen ook nog de drie Oranje prinsesjes tegen, op een spandoek. Stiekem keken we op ons mobieltje nog even naar de NOS-app; net te laat voor de eed.

In het Boschhuizer Bergen stuifzandgebied voelden we ons weer even thuis in de duinen, maar eerlijk is eerlijk – wij hebben niet van die mooie Jeneverbessen  (Juniperus communis). Op de foto lijkt het trouwens heel wat, maar wees niet bang – je loopt niet zo lang door ’t stuifzand.

Het mooiste vond ik deze etappe het Kasteelke, vlak bij Swolgen. Een prachtige kasteelboerderij waar je over het terrein mocht lopen, met als extra versiering een overdadige bloesempracht van de appelbomen.

Pieterpad: Gennep – Vierlingsbeek

Meivakantie, tijd voor een nieuw stuk Pieterpad. We beginnen in oud spoorwegstad Gennep, bij een mooie stoomlocomotief. Jammer dat hij niet op een treinstation staat, maar op een los stukje rails, dan is het toch net niet echt.

Het is een afwisselende etappe, met prachtige landschappen. Veel zandpaden, stukjes bos, helaas soms wel met het geluid van de lokale snelweg op de achtergrond.

Het Quin, een ven dat wordt gevormd door kwelwater is wat mij betreft een hoogtepunt, net zoals de voorlopers van het prikkeldraad, de maasheggen. In die heggen kom ik een boom tegen met een elfenbankje erop. Het lijkt net alsof ze met elkaar in gevecht zijn. De paddenstoel verteert de boom, de boom probeert zich te verdedigen door takken door de paddenstoel heen te laten groeien, het lijken wel steken met een degen. Het blijft een verloren strijd voor de boom.

Verder zijn er tegen het einde van de etappe nog diverse dassenburchten te zien, waarbij sommigen net ‘graafwerkzaamheden’ hebben ondergaan, uitgevoerd door de harige eigenaar. Ondanks mijn lokgeluiden laat geen das zich zien, we zullen het moeten doen met een pootafdruk.

Daar is Vierlingsbeek al weer.

Pieterpad: Groesbeek – Gennep

Een kleine etappe, het Pieterpad van Groesbeek naar Gennep, slechts 15 kilometer. Ook maar een klein blogje dan. Wat opviel waren de asperges, te zien op het land, maar ook in de restaurants volop verkrijgbaar. Jammer dat Ramivrouw niet over te halen was. Ook voor een als schnitzel gebraden jonge Zwavelzwam (Laetiporus sulphureus) was zij niet in. Ik trouwens ook niet.