’s Nachts een inbreker op de bank

In de nacht van zaterdag op zondag maakte mijn vrouw me om een uur of drie wakker. “Ik hoor mannen praten beneden”, fluisterde ze angstig in mijn oor. Dat leek mij niet zo’n probleem, waarschijnlijk Ramizoon die nog even de net genoten avond stappen evalueerde met een vriend. Maar die mogelijkheid hielp mijn vrouw snel uit de wereld; Ramizoon was een uur eerder al thuis gekomen.

Nu kreeg ik het toch ook warm. Vorig jaar was er nog ingebroken bij de buren, zouden wij nu aan de beurt zijn? Ik haalde mijn inbreker-verwijder-apparaat onder het bed vandaan. Illegaal, langwerpig en zwaar.

Stil sloop ik de trap af. Ook ik hoorde nu duidelijk mannen die rustig aan het babbelen waren. Vanonder de deur zag ik blauw licht schijnen, waarschijnlijk een zaklantaarn. Of stond gewoon de televisie nog aan? Mijn hart ging tekeer als een hakkend gabbertje op XTC. Na een laatste diepe ademhaling en lichamelijk helemaal klaar voor het grote gevecht kwakte ik de kamerdeur open.

De televisie stond inderdaad aan, er was een talkshow aan de gang. Op de leuning van de bank zat, naast een grote zak chips, het beestje dat je hierboven ziet op de foto. Het zat lekker te knabbelen aan de chips, ondertussen naar de televisie kijkend. Het beestje schrok niet echt van mijn dappere binnenkomst. Het bleef gewoon zitten. Als een boze kat blies het in mijn richting. Het zette grote dreigende ogen op en ik zag een bek vol kleine scherpe tandjes.

Zo’n beestje had ik nog nooit gezien, ik riep naar boven dat mijn vrouw snel moest komen met een emmer. Vangen en fotograferen was mijn idee. Leuk voor op het blog. Het beestje dacht er anders over. Het bleef gewoon zitten, terwijl ik langzaam dichterbij kwam, maar op een meter of twee afstand begon het ineens luid te gillen. Het was oorverdovend en de toon ging als een op hol geslagen sirene steeds hoger. Enkele seconcen later ontstak het diertje in een felle vlam en nog geen tien seconden later was er niets van over.

De emmer kon ik alleen nog gebruiken om het bankstel te blussen.

(dit was de orginele versie op het vkblog…)

Walvisogen

Je gelooft je ogen niet, maar echt, je ziet het goed.

Dit zijn walvisogen, door een walvisvaarder ooit over een peertje getrokken om ze goed in vorm te houden. Denk ik. Gezien in het Natuurhistorisch Museum te Rotterdam.

Gelukkig kwam ik ook nog wat levendiger oogjes tegen, zie de meeuw hieronder – met uitzicht op de koopgoot.