Turkse zoetigheden

Ramizoon is weer thuis hoor, na al die avonturen met Lee Towers. Een paar dagen terug hing hij nog aan de lijn vanuit Turkije. Hij was in het ziekenhuis, want hij was al een aantal dagen heftig aan de diarree en had verschrikkelijke krampen.

De doktoren kwamen er al snel achter – hij kon niet tegen de Turkse kruiden. Het recept voor zijn gastgezin: alleen nog maar aardappelen te eten geven. Maar daar deden ze dus niet aan; je eet maar wat de pot schaft.

Toch bedoelden ze het natuurlijk allemaal goed, en als dank voor de door hem meegenomen Hollandse koekjes, stroopwafels en het piepkleine Delfts blauwe molentje kreeg hij een enorm pak Turkse zoetigheden mee. Zie de foto’s. Geen idee hoe het heet, wel geproefd uiteraard. Je moet er van houden, Ramizoon zelf heeft even genoeg buitenlands gegeten.

Om zijn thuiskomst te vieren en om al het darmongemak te vergeten mocht hij net zelf uitkiezen wat hij wou eten.

Het werd Bami Pangang van de Chinees.

Aan de bar met Lee Towers!

Soms kom je bekende Nederlanders op de vreemdste plekken tegen, dat blijkt maar weer. Ramizoon zit op het ogenblik in het binnenland van Turkije, als onderdeel van een Europees uitwisselingsproject tussen leerlingen. Leren van elkaars cultuur door die te ondergaan, hij slaapt bij een gastgezin en eet kebab.

Mijn vrouw heeft de bofkont aan de lijn.
"Waar zit je nu, ik hoor allemaal stemmen op de achtergrond?"
Na iedere vraag brengt ze gelijk mij even op de hoogte. 
"Hij zit in een bar met Lee Towers!"

Hoe is het mogelijk, ‘in the middle of nowhere’ zit mijn zoon aan de bar met Lee Towers, wiens naam ik als kind wel eens naar mijn hoofd kreeg geslingerd, omdat mijn bril wat aan de grote kant was. Sindsdien alleen nog maar kleine brilletjes gehad, ervaringen in je jeugd bepalen de rest van je leven.

"Wat doet Lee Towers nou weer in Adana?"

Mijn vrouw kijkt me aan alsof ik niet helemaal goed ben.
"Nee, man hij zit in een bar met Litouwers, die doen ook mee aan dat uitwisselingsproject."