Er is iets loos op het dak van de school. Ik hoor schreeuwende vogels. Als ik nieuwsgierig ga kijken zie ik dat de vogelwereld in rep en roer is. Er worden duikvluchten uitgevoerd waar kamikazes een puntje aan kunnen zuigen. Allemaal door een apart uiltje dat op de rand van het dak zit.
Aanstaande maandag heeft mijn vrouw haar laatste presentatie voor de Pabo en daar mag ik nog even een mini-flipover voor knutselen. Dus ondanks dat het zaterdag is sta ik in het hoogste en laatste lokaal van onze wokkelvormige school. Dat van beeldende vorming. Met riant uitzicht op het beschreven spektakel.
Na een minuutje vliegt het uiltje op naar de dakrand boven mij en zie ik dat er een leren bandje om één van haar poten zit. Ik begrijp dat ze is ontsnapt en op hetzelfde moment hoor ik van beneden gefluit en geroep. Er staan wat mannen met leren handschoenen aan naar me te zwaaien.
Ik haal de valkenier beneden op en hij gaat op het dak achter Tup aan. Want zo blijkt ons meisje, een Afrikaanse Oehoe (Bubo africanus) te heten. Tup? Van Tup en Joep, legt hij na de vangst uit; die twee aapjes van de stripverhalen. Er is dus ook nog een mannetje; Joep.
De nog jonge en wat onervaren Tup, eigendom van Leon Arends, was weggevlogen bij een demonstratie, maar kon uiteindelijk toch de verleiding van een lekkere muis niet weerstaan.
Hij gaat met huid, haar en uiteindelijk ook staart, naar binnen.
“Kunnen we nog iets voor je terug doen als dank voor je hulp bij het vangen?”, wordt me gevraagd bij het afscheid. Ik wist nog wel iets.
Volgend jaar maken mijn leerlingen ook kennis met Tup.
Ramirezi 
Recente reacties