Pieterpad: Strabeek – Sint Pietersberg

De allerlaatste etappe van het Pieterpad, we schrijven 2 augustus 2013. Misschien weten jullie nog wanneer we zijn gestart? Precies: 30 april 2007. Toen nog met onze drie kinderen, maar die hebben er in de loop der jaren stuk voor stuk de brui aan gegeven. Toch wandelen ze zo nu en dan toch nog een stukje met ons mee, dus wie weet gaan ze het ooit zelf ook proberen te lopen met eventuele kinderen.

De route is weer prachtig, we beginnen met het oversteken van de Geul en onder het genieten begint er bij ieder bordje waarop staat dat we er bijna zijn toch ook iets te knagen; straks is het voorbij..

We gaan dwars door Maastricht, een stad waar je wel van moet houden. Die enorme geul die je hieronder op de foto ziet is ‘de Groene Loper A2‘ in aanleg. Ondertussen vast al een stuk verder gevorderd. Wat een goeie zet voor het leefklimaat!

We werden welkom geheten door een groepje dames dat vast een vrijgezellenfeest aan het vieren was – ze waren in ieder geval aanstekelijk vrolijk. Eénmaal door de stad heen was het nog maar een klein stukje naar de Pietersberg, waar we bij de ENCI-groeve nog een tijdje vergeefs hebben staan hopen op een Oehoe.

En toen het eindpunt, feestelijk afgesloten met een proost uit onze doppertjes.

Pieterpad: Sittard – Strabeek

Hierboven zie je de kapel van de heilige Rosa, vlak na de start van de Pieterpad etappe Sittard – Strabeek. Die kapel staat er al sinds 1675 en is uit dankbaarheid voor haar gebouwd. Enige tijd daarvoor had zij namelijk een dysenterie-epidemie in Sittard laten verdwijnen, nadat de bevolking tot haar had gebeden. Heilige Rosa was bijzonder, haar gezicht zou op wonderbaarlijke wijze de vorm van een roos hebben aangenomen en ze leefde op slechts 5 meloenpitten per dag. Geloof het of niet, in ieder geval is het een mooi verhaal.

Vlak voor we bij Rosa op de Kollenberg langsliepen stopte een auto bij ons en daar kwam een Belgische meneer uit om ons te waarschuwen; we zouden zo het open veld in lopen en er was gevaarlijk weer op komst. Wij dachten het net te kunnen halen tot na het open veld en dat was gelukkig ook zo, maar het laatste stukje was best nog spannend. Of het kwam door dat slechte weer weet ik niet, maar behalve een veel te groot houten exemplaar hebben we helaas geen Korenwolven gezien. Een dikke Wijngaardslak die de Berezina overstak maakte dat gelukkig weer helemaal goed.

Wat verder liepen we door het gebied waar de boze moeders succesvol hebben gestreden tegen de uitbreiding van vliegveld Beek. Nog bedankt voor het bewaken van de rust in deze prachtige omgeving, dames.

 

Pieterpad: Swalmen – Montfort

Deze etappe van het Pieterpad begint al direct goed, met kasteel Hillenraedt. Je mag er helaas niet in, maar het is een plaatje om te zien, zowel vanaf de voorkant als over de slotgracht heen aan de zijkant. Daar moet je dan wel de verkeerde kant voor oplopen.

Een eindje verderop laat een  Walibi zien dat het eigenlijk te heet is voor dit soort ondernemingen. Het is 36 graden in Limburg en ondanks dat we drie liter vocht tot ons nemen en rustig aan doen is het tegen het einde van de 22 kilometer echt mooi geweest.

Niet veel verder lopen we volgens het LAW9 II boekje over een Romeinse weg en zowaar, een bordje bevestigt dit. Dat is maar goed ook, want anders hadden we het zeker niet opgemerkt.

We komen verschillende mooie boerderijen tegen, hieronder zie je dat kasteelboerderij Zuidewijk Spick ook echt ‘Spick  en span’ wordt gehouden.

We wandelen lekker verder en via een mooi stukje met allemaal pluisjes steken we de IJzeren Rijn over, die er nog altijd niet erg bedrijvig uitziet.  In Sint Odiliënberg kunnen we gelukkig even ons hoofd onder de dorpspomp steken, waarna we vlak voor Montfort nog enkele uitvergrootte exemplaren zien van de Romeinse munten die daar werden gevonden tijdens het uitdiepen van een beekje.

Het was een prachtige wandeling, nu snel de bus met airco in.

Pieterpad: Venlo – Swalmen

Een afwisselende etappe met direct al een bijzonder begin; de kleuren van het kwelwater in de voormalige kleigroeves (we zitten vlak bij Tegelen) zijn hemels. Het is prachtig weer waardoor het land kurkdroog is, dus vlak hierna wordt het even stof happen als we de omleiding van het Pieterpad volgen. Gelukkig missen we de steilrand niet, een scheiding tussen het hoog- en middenterras van tientallen meters hoog, die tevens de grens vormt. Lopend op de rand kijken we regelmatig over de toppen van de bomen onder ons heen, die dus in Nederland staan.

Op het pad komen we nog een dode hagedis tegen, die zo mooi een apenstaartje @ nadoet dat hij op de foto mag. Levend is de Kleine ijsvogelvlinder (Limenitis camilla) natuurlijk veel mooier, maar die verdomt het helaas om even naar beneden te komen om van dichtbij voor mij te poseren. Dan maar een foto van onderaf geschoten.

De wandeling eindigt met nog wat uitkijkhutjes en schuttersputjes, die je beiden niet in mag.

Alles over het Pieterpad

Pieterpad: Swolgen – Venlo

Niet ver voorbij Swolgen liepen we het broekbos Schuitwater in. Een bordje legt uit hoe die naam is ontstaan; schuiten komt van schutten of beschermen – in dit geval van het vee dat hier kwam om van het kwelwater te drinken. We lopen trouwens maar een klein stukje over vlonders, dat had van mij wel meer mogen zijn. Evengoed mooi.

Onderweg houden we even pauze naast kasteelhoeve Kaldenbroek op het terras van de oude schaapskooi. Daar is een ayurvedisch studiecentrum en op de één of andere manier is het een hele rustgevende plek. Je zou haast de etappe niet meer afmaken.

Maar dat doen we natuurlijk toch, nog één keer een pontje over de Maas heen en een kort kijkje in de Kapel van Genooi. Dat was het laatste rustpuntje, want we eindigen met een wazig stukje route onder de lawaaierige Noorderbrug door en gaan dan op zoek naar een terrasje in Venlo.

Alle Pieterpad etappes

Pieterpad: Gennep – Vierlingsbeek

Meivakantie, tijd voor een nieuw stuk Pieterpad. We beginnen in oud spoorwegstad Gennep, bij een mooie stoomlocomotief. Jammer dat hij niet op een treinstation staat, maar op een los stukje rails, dan is het toch net niet echt.

Het is een afwisselende etappe, met prachtige landschappen. Veel zandpaden, stukjes bos, helaas soms wel met het geluid van de lokale snelweg op de achtergrond.

Het Quin, een ven dat wordt gevormd door kwelwater is wat mij betreft een hoogtepunt, net zoals de voorlopers van het prikkeldraad, de maasheggen. In die heggen kom ik een boom tegen met een elfenbankje erop. Het lijkt net alsof ze met elkaar in gevecht zijn. De paddenstoel verteert de boom, de boom probeert zich te verdedigen door takken door de paddenstoel heen te laten groeien, het lijken wel steken met een degen. Het blijft een verloren strijd voor de boom.

Verder zijn er tegen het einde van de etappe nog diverse dassenburchten te zien, waarbij sommigen net ‘graafwerkzaamheden’ hebben ondergaan, uitgevoerd door de harige eigenaar. Ondanks mijn lokgeluiden laat geen das zich zien, we zullen het moeten doen met een pootafdruk.

Daar is Vierlingsbeek al weer.

Pieterpad: Groesbeek – Gennep

Een kleine etappe, het Pieterpad van Groesbeek naar Gennep, slechts 15 kilometer. Ook maar een klein blogje dan. Wat opviel waren de asperges, te zien op het land, maar ook in de restaurants volop verkrijgbaar. Jammer dat Ramivrouw niet over te halen was. Ook voor een als schnitzel gebraden jonge Zwavelzwam (Laetiporus sulphureus) was zij niet in. Ik trouwens ook niet.

Pieterpad: Braamt – Millingen aan de Rijn

“Er zit een knoepert van een Rat achter de caravan”, zei mijn vrouw. Natuurlijk moest ik dat even controleren en ik zag nog net een muisje wegschieten. Dat gaf onenigheid, dus al snel besloot ik de proef op de som te nemen; een klein bolletje van onze overheerlijke nasi diende als lokaas. Mijn vrouw had gelijk, zoals je op de foto ziet; het was een Rat. In de voorjaarsvakantie zijn we weer verder getrokken over het Pieterpad, hierbij met enige vertraging alsnog de etappes.

Vandaag van Braamt naar Millingen aan de Rijn, waar we, eerlijk is eerlijk – een beetje hebben gesmokkeld. Het pontje was een lastig obstakel en zo ver zijn we uiteindelijk ook niet doorgelopen. Mocht je deze etappe gaan lopen; let op de dienstregeling! Verder een prachtige route, jammer dat we het laatste stukje op de Spijkse Dijk langs de weg moesten lopen, al was het uitzicht daar wel weer mooi, met al die schepen op de Boven Rijn.

Pieterpad: Holten – Laren

Mijn vrouw vond het zo’n heerlijk geluid, toen ze om een uur of acht wakker werd in de caravan. Voor mijn gevoel was dit Vinkje toen al bezig met bléren vanaf een uur of drie, en kijk eens goed naar die blik in zijn ogen – het was gewoon om te pesten. Voor straf moest hij op het Volkskrantblog.

We starten met voorlopig de laatste Pieterpad wandeling; Holten – Laren. In Holten is alles versierd in verband met de herdenking van de bevrijding 65 jaar geleden. Veel Canadese vlaggen in het dorp, men is het nog lang niet vergeten. De dag ervoor werden we trouwens door Prinses Margriet en haar gevolg bijna van de weg gereden toen ze bij de plechtigheden vandaan kwamen.

Een op instorten staand knibbel knabbel knuisje huisje, Hans en Grietje waren niet thuis.

Deze wandeling was vergeleken met de twee vorige wat minder spectaculair. Ook jammer dat we over de snelweg heen moesten. Na een paar dagen kom je wel in een bepaald ritme, we liepen als vanzelf en ondertussen droom je lekker weg.

Blijkbaar zagen we er wel leuk uit, dit paard kwam niet meer bij.

Het mooiste stukje vond ik de Schipbeek, een mooi smal dijkje met dikke Beuken er op.

Wij zijn volledig zelf voorzienend, alles zit in de knapzak, maar dat hoeft dus niet, ook onvoorbereid kun je een heel eind komen. Bleek bij de plaatselijke langs de weg mini-winkel.

Als laatste kasteel Verwolde, waar we nog even lekker op een bankje onze boterhammen hebben opgegeten. Helaas misten we daar het bordje dat ons naar de dikste boom van Nederland had moeten wijzen.

Die zien we dan wel als we het Pieterpad weer terug gaan lopen naar Pieterburen.

Alle Pieterpad etappes tot nu toe:
Pieterburen – Winsum
Winsum – Groningen
Groningen – Zuidlaren
Zuidlaren – Rolde
Rolde – Schoonloo
Schoonloo – Sleen
Sleen – Coevorden
Coevorden – Hardenberg
Hardenberg – Ommen
Ommen – Hellendoorn
Hellendoorn – Holten
Holten – Laren

Pieterpad: Ommen – Hellendoorn

Door schade en schande wijs geworden parkeren we tegenwoordig altijd eerst de auto op het eindpunt van de wandeling en gaan we daarna met het openbaar vervoer naar het beginpunt. Dat viel dit jaar nog niet mee. In Hellendoorn bleek de bus niet te gaan. Normaal kijken we altijd eerst alles na op het internet, maar dat was er dit keer niet van gekomen.

Dan maar even naar het V.V.V. om te vragen of het op een andere manier kon. Niet echt, maar een vriendelijke meneer wilde ons voor een klein bedrag wel even naar Ommen brengen. Dit soort problemen kwamen ze wel vaker tegen bij Pieterpad lopers. Altijd leuk zulke ervaringen en het is niet de eerste keer dat we op zo’n manier worden geholpen.

Het bord hierboven hoorde trouwens bij ‘de kookstudio’, waar wandelaars voor een vrijwillige bijdrage een hardgekookt eitje mochten tikken. Voor ons nog wat te vroeg voor eieren, maar toch bedankt.

Vooraf hoorden we van alle kanten dat dit een mooie etappe zou zijn en dat klopte. Veel heide, zandwegen en bossen, heerlijk rustig. Kortom genieten. Het was niet warm en iewat vochtig, maar wie doorstapt merkt daar helemaal niets van.
Hieronder blootgespoelde wortels aan de hoge oever van de Regge, op de plek waar dit riviertje de stuwwal aansnijdt.

We raakten nog even aan de praat met de schaapsherder, in gezelschap van twee trouwe bordercollies. Voor ons opvallend detail; de kleine radio in zijn borstzak. Voor de arbeidsvitaminen. Ik moest even denken aan al die stedelingen die schaapsherder willen worden voor de stilte op de heide.

Na een zware beklimming bereikten we de top van de K2 onder de stuwwallen, de Archemerberg. Snel een foto gemaakt als bewijs voor de kinderen.

Bij de zwerfkei was het tijd voor een boterhammetje met pindakaas. Voordat we het wisten waren de 20 kilometertjes al weer voorbij, wat een prachtige omgeving!