Een enorme zaadlozing

Ik sta in een klein vierkant kamertje van één bij één meter.
Zojuist heb ik mijn broek en onderbroek uitgetrokken.
Mijn sokken heb ik nog aan.
Ik denk aan Voordaan.
Haar Jan had er eentje van 30 centimeter.
Als ik naar beneden kijk dan zie ik iets heel anders.
Jammer Isis, dit is echt geen lok-piemel.
Meer een onschuldig schuimpje.
Het zal wel door de zenuwen komen.

De deur gaat open, een blonde zuster bekijkt me lachend.
“Komt u maar hoor, u kunt alvast gaan liggen.”
Ik loop achter haar aan en ga liggen op de operatietafel.
“Even checken of u goed heeft onthaard”, zegt ze.
Ze aait zachtjes over mijn balzak.
“Zo zacht als babybilletjes…”, fluistert ze.
Leuke zuster, zo met dat licht doorschijnende uniform.
Alleen een beetje de verkeerde omstandigheden.

Dat had ik nu niet moeten denken.
Er komt prompt een andere zuster aan waggelen.
Een “big mamma” die er vandaag duidelijk géén zin in heeft.
“Ik kom u ontsmetten”, zegt ze zakelijk.
Ze werpt een blik tussen mijn benen.
“Nathalie, kun jij even een vergrootglas en een pincet aangeven ?”
“Grapje hoor, meneer !”
“Ik kom niet meer bij zuster….”
De koude betadine zorgt ervoor dat het laatste stukje geslacht zich huiverend terugtrekt in mijn onderbuik.

“Goedemiddag, hier is uw chirurg !”, klinkt het even later vrolijk.
“Wilt u aan de linker of aan de rechter teelbal gesteriliseerd worden ?”
“Doet u maar gelijk allebei, dokter….”
“Goed zo, geen halve maatregelen !”
“Het is maar een kleine ingreep hoor, twee sneetjes, vier knipjes en klaar.”
Hij pakt een grote glimmende roestvrijstalen spuit en plant de naald kordaat in mijn zak.

“Wat doet u zoal voor de kost ?”
“Ik ben overgestapt naar het onderwijs.”
“Wat leuk zeg, een vriend van mij heeft dat ook gedaan !”
“Zelf wou ik eerst slager worden, maar al dat snijden in koud vlees is niets voor mij.”
Een verplicht gezellig gesprek volgt. Koetjes en kalfjes.
Mijn lichaam weet niet dat het gezellig is.
Als een veer zo strak gespannen ligt het.

Tussen het babbelen door wordt het eerste sneetje gemaakt.
“Ik ga even aan uw zaadleider trekken, zodat ik er een stukje tussenuit kan knippen.”
“Dat kan even een ongemakkelijk gevoel in uw onderbuik geven.”
Jezus, hoe lang is die zaadleider wel niet, ik voel het tot aan mijn slokdarm bewegen.
Twee knipjes later houdt de chirurg trots vijf centimeter zaadleider omhoog.
“Het is een mooie dikke hoor !”
“Dank u wel, dokter.”

Van het sneetje aan de andere kant voel ik elke millimeter.
“Auwauwauw !”
“Ja, dat kan hoor, soms zit je er een beetje naast met verdoven”, klinkt het.
Ook hier wordt een stukje zaadleider verwijderd.
De big mamma neemt het mee in een zakje, voor onderzoek.

“Voor u als biologieleraar is het misschien wel leuk om even de teelbal te zien ?”
“Het sneetje is wat langer uitgevallen, als u even meekijkt, dan wip ik hem er even uit.”
Helemaal blij ben ik niet, maar de nieuwsgierigheid wint.
De chirurg neemt mijn scrotum in zijn handen.
Hierna knijpt hij net iets te hard en mijn linkerteelbal schiet met kracht uit het sneetje.
Met een grote boog belandt hij op de vloer.
Van schrik doet de blonde zuster een stap naar achteren.
Met haar witte Birckenstock gaat zij boven op mijn teelbal staan !
“PLOP”, klinkt het.

Een enorme kwak sperma ‘in de maak’ spuit tegen de broek van de chirurg aan.
“Gedver”, zegt hij met een vies gezicht.

Mijn grootste zaadlozing ooit.