Romanesco – de natuurlijke fractal

In de natuur blijken soms hele ingewikkelde vormen door een heel eenvoudige formule gemaakt te zijn. Fractals, na de natuur heeft de wiskunde ze ontdekt.

De Romanesco (Brassica oleracea convar. botrytis var. botrytis), of nog mooier; Groene torentjesbloemkool is een bekend voorbeeld van een fractal met een motief dat zichzelf op steeds kleinere schaal herhaalt.

Vanmiddag kwam ik deze groene fractalbom tegen en ik wou ‘m jullie niet onthouden.

Grote harige ballen

Jaja, daar worden jullie even stil van denk ik? Die twee die ik nu in mijn handen heb zijn waarschijnlijk groter dan jullie ooit gezien hebben. Ze zijn niet even groot, het is een hele grote en een iets kleinere. Die laatste is evengoed nog enorm, vergeleken met de haarballen van een normale huiskat.

Blijft natuurlijk de vraag; "van welk dier zijn deze in hemelsnaam?" 

Haarballen komen in ieder geval voor bij konijnen, katten en koeien. Die laatsten braken ze niet op en dan kunnen ze erg groot worden. Dat soort haarballen kom je dan ook pas tegen in de maag na de dood van het dier. Of de grote katachtigen haarballen opbraken weet ik niet.

Ook bij mensen kunnen haarballen voorkomen. Zo is bij een driejarig meisje in Canada een paar jaar geleden chirurgisch een haarbal verwijderd zo groot als een grapefruit. Mensen met haarballen leiden vaak aan Trichotillomanie, een psychische aandoening waarbij je een overmatige aandrang hebt om je haren uit te trekken of Trichofagie, het dwangmatig eten van haar.

Maar waar komen deze harige ballen nu vandaan? Met drie biologiedocenten kwamen we niet op een antwoord. Misschien kunnen we er als bloggers onder elkaar wel achterkomen.
 
Ik stel voor dat we beginnen met het googlen op " big hairy balls" .

De Gouden Tor

Er zijn twee kevers die verschrikkelijk veel op elkaar lijken, de Cetonia aurata en de Protaetia cuprea.
Alleen de Cetonia aurata mag zich officieel Gouden Tor noemen. Het verschil zit ‘m vooral in het uitsteeksel tussen de middenpoten. Smal knopvormig of breed afgeknot. Eerlijk gezegd maakt het mij niet zoveel uit en ik wil er ook niet naar kijken.

Want als dit geen Gouden Tor is, wat dan wel ?

Het wapen van de moorddadige Rode Roofwants

Hij heeft qua uiterlijk misschien wat weg van "de Rode Ridder", maar deze Rode Roofwants (Rhinocoris iracundus) is een stuk minder nobel en komt niet op voor de zwakken en onderdrukten. Het is een roofridder, een predator, honderd procent carnivoor. En strijders hebben wapens nodig.

Het zwaard van de Rode Roofwants is zijn rostrum. Deze driedelige zuigsnuit wordt in het slachtoffer gestoken, waarna deze wordt leeggezogen. Zelfs een Honingbij kan zo tot milkshake worden gereduceerd. Op de foto hieronder zie je het rostrum mooi onder het kopje zitten, zeg maar in de ruststand.

Hij wordt ook wel Moordwants genoemd.

Verdere uitleg overbodig.

Sensation White Party langzaam op gang

Zoals gebruikelijk waren de boys en girlzzz ook deze Sensation White Party geheel in het wit gestoken. DJ Tiësto en Armin van Buuren wisten het publiek met hun trance-muziek niet echt te inspireren. Wild gedanst werd er dan ook niet.

Het bleef bij wat geslijm.

Don’t Give Germs a Home

My mother-in-law went to the UK and all I got was this louzy t-shirt. Mooi niet; geen lullig t-shirt maar een geheimzinnig zakje met; “Destroy their limescale dont give Germs a home”.

Na opening blijkt er een zwart flesje in te zitten met een bijtend goedje. Dat drabje moet de nobele poep-bacterie, ook wel bekend uit de flesjes Yakult, vernietigen. Of tenminste de “Limescale”, waar ze zogenaamd hun doorzonwoninkje in hebben gevestigd. Je weet wel, dat onverwoestbare kalkaanslagje net onder de waterlijn. Wat kan mij dat nou schelen, ik bevind me toch altijd ruim boven die waterlijn. Toetsenborden, die zijn pas vies.

Maar eerlijk is eerlijk, die dikke groene bacterie op de verpakking doet het ‘m helemaal. Zo eentje hoop ik ooit nog eens onder een microscoop aan te treffen.

Is het trouwens een goed of een slecht teken als mensen wc-reiniger voor je meenemen als ze op vakantie zijn geweest ?

De aaibare Grote Wolzwever

Alles met haar is lief, vraag maar aan een willekeurig blond meisje. (Sorry dames).

Deze Grote Wolzwever (Bombylius major) dus ook. Eigenlijk is het een vlieg uit de familie van de Wolzwevers die zich een tijdje niet geschoren heeft.

Het zweven is niet zoals een luchtballon, maar zoals een Kolibri – zo snel met je vleugels bewegen dat het lijkt alsof je zweeft.

Er mag geaaid worden.

Fort Westoever Den Helder – van binnen

Na de voltooing van het Noord-Hollands Kanaal in 1825, werd aan de westzijde daarvan een fort aangelegd met reduit en enveloppe met de fantasievolle naam fort Westoever. Gedurende de mobilisaties van 1870, 1914-1918 en 1939 werd het ook daadwerkelijk gebruikt om militairen te huisvesten, maar het heeft niet echt akties meegemaakt.

We hadden het fort nog nooit van binnen gezien, maar vandaag kregen we de kans. Dus op naar de oude uniformen, gewelven en kruitbunkers. Tenminste, dat was mijn verwachting, de werkelijkheid was iets anders. Het bleek dat er sinds 1956 nog lange tijd een dieselaggregatencentrale van de marine in heeft gezeten.

Ook mooi hoor, van de lekkere grove schakelaars, meters en machines in combinatie met oude gewelven.

Toch ook hier nog wat passends bij een bioblog – een muur met wel vijftig Hooiwagens, sommigen zo groot als een kindervuist.

Ik heb nog even geprobeerd mijn hand er bij te houden voor de maat, maar dat bleek voor onze langpootjes het startsein te zijn om een wedstrijdje hardlopen te houden.

Alle vijftig een andere kant op.

De Blauwzwarte Houtbij – de grootste – de mooiste

Even dacht ik dat er een pikzwarte pingpongbal met iriserende blauwe vleugels voorbij kwam op een brommertje zonder uitlaat. Daar gaat een enorme zwarte Hommel, denk je, maar het is de Blauwzwarte Houtbij (Xylocopa violacea).

De naam Houtbij heeft te maken met de manier waarop moeder Houtbij haar eitjes achterlaat. In dood hout worden nesttunnels gegraven tot wel 30 centimeter lang.  Aan het einde van zo’n tunnel worden de eitjes in aparte kamertjes afgezet, vlakbij een smakelijk voorraadje nectar en stuifmeel. Daar kunnen de larfjes dan lekker van smullen. Moeder bekommert zich verder niet meer om haar nakomelingen, zoals je veel ziet in de natuur.

De pikzwarte pingpongbal op de foto krijgen viel nog niet mee, volgende keer weer gewoon een witte.

Lunchen met de Wespspin

Kunnen jullie je nog die enorme dikke Tijgerspin of Wespspin (Argiope bruennichi) herinneren? Die in mijn vorige blogje was waarschijnlijk zo dik van de eitjes.

Evengoed is het natuurlijk altijd leuk om even in het lunchpakketje van de (in dit geval wat magere) buurman te kijken. Wat heeft hij eigenlijk op zijn brood? Als het maar geen pindakaas of salami is.

Zelf checkt onze Tijgerspin ook maar even of alles nog lekker vers is. Of juist niet, natuurlijk.

Wat zal ik er van zeggen, de aanwijzing van deze lingo is; het was groen en het sprong.