Jong van de …… Specht

Jonkies van de mens lijken soms verbazingwekkend veel op hun ouders en meestal zijn ze zelfs knapper. Bij vogels is dat niet het geval, een kuiken is regelmatig eerder mooi van lelijkheid en lijken op de ouders valt ook al niet mee, denk maar aan het lelijke eendje. Deze foto kreeg ik van mijn dochter, een uit het nest gevallen spechtenjong. Dat zal een Groene Specht zijn, leek mij gezien de rode veertjes op zijn kop. Wacht even; dat heeft een Zwarte Specht natuurlijk ook, om over de verschillende Bonte Spechten maar te zwijgen. Toch maar even mijn dochter gevraagd. Het is een Grote Bonte Specht, maar dan een kleintje.

 

Pimpelmezen van ei tot uitvliegen

Een buitenkansje, dit weekend mocht ik mee met mijn dochter, die op het ogenblik werkt aan het Pimpelmezen project van de Universiteit Groningen in de Vosbergen. Daar worden de Pimpelmezen (Cyanistes caeruleus) al jaren bestudeerd, met allerlei leuke uitkomsten. Zo bleken Pimpelmezen met een mooiere partner betere ouders en zijn de beestjes in het algemeen notoire vreemdgangers.

Op mij maakten andere zaken indruk. Zoals het korte tijdsbestek waarin alles zich afspeelt. Er wordt iedere dag een ei gelegd en al na 13 tot 15 dagen komen de eitjes uit. Zodra een jong uit het ei is heeft het nog 18 tot 25 dagen voordat wordt uitgevlogen. De ontwikkeling van hulploos roze wurmpje tot een pittig vogeltje gaat echt in een razend tempo. Dat gaat niet zomaar, de ouders hebben een enorme klus om er voldoende voedsel voor aan te voeren. Zeker als een mannetje het af laat weten, want het vrouwtje blijft dan in haar ééntje onverdroten af- en aanvliegen.

Verder blijft mij vooral bij dat het een harde wereld is. Jongen worden zonder pardon uit het nest gewerkt door moeder als het nodig is en nesten worden verlaten als het gezien het tijdstip van het seizoen toch niet meer lonend blijkt te zijn. Uiteindelijk wordt slechts 40% van de jongen volwassen.

Zie de foto’s van boven naar beneden en volg de ontwikkeling van ei tot volwassen mannetje, de laatste geringd en met transponder. Met tussendoor nog een poepzakje. Alle jongen van 8 dagen oud werden geringd en daarbij produceerden ze zo’n zakje. Makkelijk voor de ouders om de poep uit het nest te verwijderen, makkelijk voor mijn dochter om te voorkomen dat haar kleding onder de poep komt te zitten.

De beestjes tellen, vangen en opmeten was dit weekend zeker geen straf. Lekker weer en met een paar mensen kun je prettig samenwerken. Als ik dan hoor hoe mijn dochter het de afgelopen maanden in haar ééntje en in de stromende regen onder een parapluutje moest doen dan weet ik één ding zeker. Namelijk dat het Pimpelmees moedertje niet het enige stoere vrouwtje op de Vosbergen is.

Na 26 jaar de Papegaaiduiker close up

Vaste lezers hebben mij er al vaker over gehoord, de wens om een Papegaaiduiker (Fratercula arctica) van dichtbij te kunnen zien. De eerste poging om naar Staffa in Schotland te gaan om (onder andere) dat beestje te kunnen zien was maar liefst 26 jaar geleden. Alleen stormde het toen zo hard dat we niet zijn gegaan. In 2008 schreef ik erover in mijn dagboek. In 2010 kwamen we dichtbij, we zagen ze toen in de verte op een klif in Ierland. Voor het mooie nog te ver weg. Mijn dochter schilderde twee knuffelende Papegaaiduikers en wist ze uiteindelijk op Lundy Island zelf te fotograferen.

Hartstikke leuk allemaal, maar het mooiste is natuurlijk om het zelf mee te maken. Dat lukte vorige week op Staffa alsnog. Ondanks dat het nog wat vroeg in het seizoen was en we maar een uurtje verblijftijd op het eiland hadden. We zaten met zoon Tom op de rand van een klif de beestjes te bewonderen die af en aan vlogen naar hun holen onder ons. Op zich al een genot om te volgen. Dichterbij wilde maar niet lukken, dus we waren net van plan om ook nog even een blik te gaan werpen in de Fingal’s cave toen er één van de fotogenieke beestjes praktisch tussen ons in landde. Dat was na al die tijd nog best even schrikken. Voor ons dan, want het vogeltje zelf bekeek ons alsof we echt dagelijkse kost voor hem waren.

Ik hou niet van lijstjes met dingen die je nog moet doen, maar stel dat ik er ééntje had gehad…  precies.

Uitgerekte Ransuil op Texel

Misschien valt het jullie ook op; het lijkt alsof de foto van deze Ransuil (Asio otus) een beetje is uitgerekt in verticale richting. Als je het niet ziet moet je even kijken naar de tweede foto, waarop het iets duidelijker is. Eerst dacht ik dat het kwam door die prachtige oren, maar dat was het niet. Ransuilen nemen bij verstoring een langgerekte houding aan, met dichte ogen. Er staat een plaatje van in mijn vogelgids en dan ziet hij er echt héél chagrijnig uit. Dankzij de in dit geval open gehouden ogen valt dat nu nog mee, maar helemaal gelukkig om op de foto te gaan was hij duidelijk niet.

Deze is door Colin gefotografeerd op Texel. Dat kan ik me prima voorstellen, want Ransuilen vangen soms door het licht verblinde zangvogeltjes bij vuurtorens, lees ik in dezelfde vogelgids.

Trouwens, door de liefde verblinde stelletjes kunnen tegenwoordig ook trouwen op die vuurtoren.

Zeldzame Kleine Geelpootruiter

De Kleine Geelpootruiter (Tringa flavipes) zul je in Nederland niet veel tegenkomen. Jammer want het is een echte beauty met een lange slanke hals en mooie lange heldergele benen. Het beestje komt eigenlijk vooral voor in Noord-Amerika en Canada, maar deze dwaalgast zat bij Den Oever.

Kijk ook even naar het filmpje van Colin, het is leuk om te zien hoeveel wormen er uit zo’n bak modder te vissen zijn.

Torenvalk op Texel

Op de terugweg van school naar huis zit er bijna altijd een Torenvalkje (Falco Tinnunculus) op me te wachten, op de lantaarnpaal pal naast het fietspad. Iedere dag weer probeer ik door langzaam te rijden te voorkomen dat hij opvliegt, maar ondanks de veilige hoogte waarop het beestje zit is dat nog nooit gelukt. Ook de geruststellende geluidjes die ik maak hebben geen effect, altijd kiest hij voor het veilige luchtruim.

Eenmaal in de lucht wordt verder geen tijd verknoeid; 20 meter verder mag ik het kleine rovertje nogmaals bewonderen, biddend boven een pluk gras.

De foto is van Colin en Marijke, die op dit moment op vogeleiland Texel zitten en blijkbaar minder gevaarlijk overkomen.

Jacht op de Sperweruil

De meeste verzamelaars doen het lekker rustig aan, zij gaan voor een mooie collectie suikerzakjes, postzegels of munten. Hoog en droog bij elkaar geruild of gekocht op een beurs. Ook onder vogelaars heb je verzamelaars. Die willen zoveel mogelijk verschillende vogels hebben gezien, met als bewijs het liefst een knappe foto. Het fijne van deze verzameling aanleggen is dat je er lekker de natuur voor in kunt.

En oh ja, hoe zeldzamer hoe beter natuurlijk. Vandaar alle opwinding over de Sperweruil  (Surnia ulula). Dat beestje is niet alleen zeldzaam en fotogeniek maar ook nog eens actief gedurende de dag en helemaal niet schuw.

Dus een mooie foto is zo gemaakt, zie zowel hieronder als hierboven, met dank aan Colin en Marijke.

Farewell Denis!

Aan alles komt een eind, ook aan twee maanden vogelonderzoek op een Seychellen eilandje van 1,31 km².

De laatste foto is een toepasselijke afsluiting, Marijke met een Fairy tern. Deze bleef zitten en hij liet zich zo oppakken. Zij denkt dat hij een zere vleugel had: “Zodra je hem op je hand zette klom hij op je schouder of zelfs op je hoofd. Schattig! Het vogeltje hebben we weer weggebracht, dus er wordt nu voor gezorgd.”

Namens Marijke en mij iedereen bedankt voor de leuke reacties de afgelopen tijd!

Vogelen op Denis Island (16) – Pigeons and Doves

Spreken jullie een beetje Engels? Dan weten jullie vast wel het verschil tussen een Pigeon en een Dove. Of zijn het allebei gewoon Duiven (Columbidae)?

Spaar je de moeite en probeer het antwoord vooral niet te vinden op het internet, want het gaat alle kanten op: Pigeons hebben een grijze kleur en Doves zouden wit zijn of kleiner, of de één is gedomesticeerd en de ander leeft in het wild. Of iets met de liefde en ook vrede kwam nog voorbij – allemaal onzin. Want uiteindelijk kwam ik hier uit en zag ik dat er geen peil op te trekken is.

Maar toch leuk dat dochter Marijke op Denis Island zowel een Seychelles Blue Pigeon (Alectroenas pulcherrimus) als een Zebraduif  (Geopelia striata) heeft gezien. Sterker nog; ééntje heeft ze zelfs vastgehouden, dat moet dus wel een Dove zijn.

Vogelen op Denis Island (12) – meer Fairy Terns

In het vorige blogje over de Fairy Tern (Gygis alba) schreef ik dat deze vogel geen nest maakt maar het ei op een kale tak legt. Het gebrek aan houvast zouden de kuikens compenseren door een flinke ‘vasthoudendheid’ oftewel stevige klauwtjes.

In de praktijk valt dat dus tegen, want mijn dochter vindt regelmatig kuikens die naar beneden zijn gekukeld. Die brengt zij vervolgens naar ‘iemand die ook werk doet voor Nature Seychelles’ en dan komt het goed. Hierboven zie je zo’n weesje, het “ik ben zielig” druipt er vanaf.

We eindigen met een vrolijker foto van mede onderzoeker Rienk Apperloo, waar een lekker hapje van eigenaar wisselt. Een plaatje.