Familieportret Ringstaartmaki’s

Hebben jullie thuis al een familieportret hangen? Deze Ringstaartmaki’s zag ik een paar weken terug in Hoenderdaell en je ziet alle elementen terug. Leuke opstelling verzonnen, jong en oud aanwezig, mooi licht, mooi plekje. Alleen jammer dat de aandacht in eerste instantie niet zo naar de fotograaf uitging. Maar het zijn halfapen, dus ze leren snel.

Jong van de …… Specht

Jonkies van de mens lijken soms verbazingwekkend veel op hun ouders en meestal zijn ze zelfs knapper. Bij vogels is dat niet het geval, een kuiken is regelmatig eerder mooi van lelijkheid en lijken op de ouders valt ook al niet mee, denk maar aan het lelijke eendje. Deze foto kreeg ik van mijn dochter, een uit het nest gevallen spechtenjong. Dat zal een Groene Specht zijn, leek mij gezien de rode veertjes op zijn kop. Wacht even; dat heeft een Zwarte Specht natuurlijk ook, om over de verschillende Bonte Spechten maar te zwijgen. Toch maar even mijn dochter gevraagd. Het is een Grote Bonte Specht, maar dan een kleintje.

 

Na 26 jaar de Papegaaiduiker close up

Vaste lezers hebben mij er al vaker over gehoord, de wens om een Papegaaiduiker (Fratercula arctica) van dichtbij te kunnen zien. De eerste poging om naar Staffa in Schotland te gaan om (onder andere) dat beestje te kunnen zien was maar liefst 26 jaar geleden. Alleen stormde het toen zo hard dat we niet zijn gegaan. In 2008 schreef ik erover in mijn dagboek. In 2010 kwamen we dichtbij, we zagen ze toen in de verte op een klif in Ierland. Voor het mooie nog te ver weg. Mijn dochter schilderde twee knuffelende Papegaaiduikers en wist ze uiteindelijk op Lundy Island zelf te fotograferen.

Hartstikke leuk allemaal, maar het mooiste is natuurlijk om het zelf mee te maken. Dat lukte vorige week op Staffa alsnog. Ondanks dat het nog wat vroeg in het seizoen was en we maar een uurtje verblijftijd op het eiland hadden. We zaten met zoon Tom op de rand van een klif de beestjes te bewonderen die af en aan vlogen naar hun holen onder ons. Op zich al een genot om te volgen. Dichterbij wilde maar niet lukken, dus we waren net van plan om ook nog even een blik te gaan werpen in de Fingal’s cave toen er één van de fotogenieke beestjes praktisch tussen ons in landde. Dat was na al die tijd nog best even schrikken. Voor ons dan, want het vogeltje zelf bekeek ons alsof we echt dagelijkse kost voor hem waren.

Ik hou niet van lijstjes met dingen die je nog moet doen, maar stel dat ik er ééntje had gehad…  precies.

Ramirezi Storm Chaser

Op 27 juli liepen we Sittard uit richting Spaubeek. Vlak voordat we het open veld in gingen stopte een Belgische meneer zijn auto en sprak ons aan: “Niet dat het mijn zaken zijn, maar er komt over een half uur erg slecht weer aan en u loopt over enkele ogenblikken een heel stuk in open veld.” We bedankten hem hartelijk voor zijn bezorgdheid, maar we hadden er rekening mee gehouden – over een half uur zouden we in een restaurantje een lekker bakkie koffie zitten te leuten terwijl de bui overtrok.

De foto’s zijn genomen vlak voordat we daar aankwamen, er kwam met hoge snelheid een soort van opengesperde muil van wolken op ons af. Ik schoot de plaatjes terwijl mijn vrouw stond te stressen dat ik door moest lopen, de eerste druppels begonnen te vallen. Maar je bent een storm chaser of je bent het niet. We waren uiteindelijk net voor de bui bij het restaurantje; gesloten. De wind was nu ook behoorlijk toegenomen. Gelukkig konden we uitwijken naar een tankstation aan de overkant, waar we anderhalf uur het onweer hebben laten overtrekken, samen met een groep motorrijders en enkele andere Pieterpad lopers.

Vangkuilen van de Mierenleeuw

Gisteren kwamen we in het Zwanenwater een mijnenveld tegen voor mieren. Zorgvuldig aangelegd in het zand, onder een struikje, alsof de afzonderlijke eigenaren met elkaar afspraken hadden gemaakt over het gebruik van het terrein. Tot ons ‘genoegen’ zagen we een potentieel slachtoffer in de vorm van een zwarte mier zijn vermoedelijke ondergang tegemoet lopen. Hij liep het stukje zand vol vangkuilen van de Mierenleeuw (Myrmeleon formicarius) niets vermoedend binnen. Al snel kwam hij in een kuiltje terecht en begon als een razende te klimmen, maar de naar beneden rollende zandkorrels zorgden ervoor dat hij bijna op zijn plaats bleef. Pas op het laatste moment wist hij toch te ontsnappen. Verdorie, nu hadden we de Mierenleeuw nog niet in actie gezien. Dus hebben we ook nog even geprobeerd of we de rover helemaal onder in het vangkuiltje tot actie konden dwingen door wat te rommelen met een grassprietje. Ook niets, geen enkele reactie. Waar bleven die gevaarlijke grote kaken die, als de pin van een landmijn, dood en verderf zouden moeten aanrichten? Misschien is het wel een leeg kuiltje, dacht Colin. Kijken of er wel ééntje in zit? Voorzichtig groef hij het voor zo’n grote naam nogal minuscule diertje uit. Vergelijk zijn grootte maar met de zandkorrels ernaast. Het is een apart beestje, met wat fantasie een IED, maar in werkelijkheid een larve. Het imago is een wat saai gekleurd libel-achtig insect.

Zweefvlieg op Zeeuws Knoopje

Deze zweefvlieg (Helophilus pendulus) haal je er makkelijk uit, zo in zijn pyjama.

Klik hier voor de grote foto

Creepy Crawlers

Een blogje met creepy crawlers is om de kriebels van te krijgen misschien, maar toch ook wel weer heel bijzonder. Reuzen sprinkhanen en Gevlekte roofwantsen, bekijk ze maar eens goed. Want ze zitten niet alleen maar mooi te zijn in het Insectarium in Artis, ze hebben ook interactie, die je duidelijk terug kunt zien in de foto’s. Die zijn trouwens gemaakt met mijn smartphone, wat als voordeel had dat ik die gewoon helemaal tegen het glas aan kon houden, met minder vervelende reflectie tot gevolg.

De Ooievaar op bezoek

Mijn dochter verdenk ik ervan op het moment een grotere liefhebber te zijn van vogels dan van kinderen. Dat heeft met haar studie biologie te maken misschien, dat combineert nu eenmaal slecht met van dat jonge grut. Toch kwam de Ooievaar (Ciconia ciconia) langs – op het parkeerterrein van het Zwin. Deze dieren schijnen er het  jaar rond te bivakkeren, waarschijnlijk is er  voldoende voedsel voorhanden om een reis richting Zuid-Afrika uit te sparen.

Conclusie; op dit ogenblik liever een echte Ooievaar op de parkeerplaats dan een kartonnen exemplaar in de voortuin.

Gek Beestje!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Collega Henk-Jan stuurde mij een mailtje met als onderwerp; Gek Beestje!

Kijk, dat zijn mailtjes die ik graag ontvang. Zelfs al was de foto niet 100% scherp – het was inderdaad een héél gek beestje. Metallic rood lijfje met een glimmende gouden kop en voelsprieten, duidelijk een kever, die op een rond vliesje leek te zitten, waarschijnlijk de vleugels.

Het buitenaardse kevertje was volgens Henk-Jan (net terug van een half jaar onbetaald verlof) ergens in Zuid-oost Azië op zijn kleren geland en het wilde niet meer weg. Niemand wist wat het was.

Gelukkig wist mijn bioloog in de dop Marijke raad; ‘oh dat is een Tortoise Beetle’. Verdorie, dat ik daar zelf niet opkwam, ik vond ‘m al op een Schildpad lijken. Toch nog maar even op google gekeken, waar een paradijs aan soortgenoten staat, de ene nog mooier dan de ander. Echt even kijken!

Sociale dieren, de familiekiekjes

Waarom zou je kiezen voor een sociaal bestaan? Redenen genoeg hoor, boeken vol zijn erover geschreven. Het leven in een groep heeft nu eenmaal evolutionair voordelen. Je kunt samen jagen bijvoorbeeld, of dingen van elkaar leren. Ook is het handig dat de vele ogen in zo’n groep de eventuele predator sneller zien aankomen.

Op het moment dat dit groepsgedrag bijdraagt aan het succesvol op aarde zetten van nakomelingen blijft het bestaan. Een mooi voorbeeld van evolutie aan het werk, maar wat ik wel eens mis in al die boekjes is de werkelijke reden waarom dieren sociaal gedrag vertonen. Dat is natuurlijk dezelfde reden waarom dieren zich willen voortplanten, niet om de soort van uitsterven te redden, maar omdat het zo’n lekker gevoel geeft. Tenminste, zo zie ik het in deze foto’s, sociale dieren zijn niet sociaal omdat ze weten dat ze dan eerder een vijand aan zien komen, maar omdat het lekker veilig voelt, zo bij elkaar. Je welkom voelen in een groep. Misschien zouden wij Nederlanders het ‘gezellig’ noemen.

De Naakte Molratten, de Dwergmangoesten, de Mantelbavianen, de Dwergotters en de Roze Pelikanen schoot ik deze week in Dierenpark Emmen. Als je ze zo ziet liggen zou je het niet zeggen, maar wist je dat die Naakte Molratten even hard voor- als achteruit kunnen rennen?