Tuinfilosofische oudejaarsgedachten

Beminde tuinbeminners, als voorzitter van uw sinds kort Koninklijk Tuinfilosofisch Genootschap zou ik u graag enige woorden willen aanbieden ter overdenking en overpeinzing.

Met name gaat het om het begrip ‘tijd‘ in een tuinfilosofisch verband.

Voor het goed begrijpen van onze hobbie is het noodzakelijk te beseffen dat planten anders omgaan met tijd dan wij tuinfilosofen. Voor een plant bestaat het begrip tijd niet, maar toch maakt hij er gebruik van. Anders dan wij kan een plant fysiek niet de benen nemen indien er gevaar dreigt of indien de omstandigheden financieel economisch ongunstig zijn.

De enige uitweg voor een plant is de tijd. Hij laat zijn bladeren vallen indien het te koud wordt en wacht zijn tijd, de zomer, rustig af. Zaden kunnen jarenlang wachten op gunstige omstandigheden voordat zij tot kiemen overgaan. Zij zijn geduldig.

Kortom, de tijd is een vriend van onze planten. 

Maar nu wij. Zei onze mensfilosofisch deskundige Youp van ’t Hek niet; "Leef je leven als je allerlaatste uur?" Vast wel, want dat las ik net nog in de column van Martin Bril. Daar word ik als tuinfilosoof best onrustig van. Het geeft me een gevoel van haast. Nog snel van alles doen, voordat het te laat is. Je tijd tikt weg als je even niet oplet.

Maar moeten we eigenlijk wel van alles doen? Als je je doel niet haalt voordat de dood je inhaalt, wat dan? Dan weet je het toch niet meer.

Dus doe maar rustig aan, in 2009.
Lukt het niet, dan is er altijd nog 2010.

Uw tuinfilosoof

Tuinfilosofie Deel 1
Tuinfilosofie Deel 2
Tuinfilosofie Deel 3
Tuinfilosofie Deel 4
Tuinfilosofie Deel 5
Tuinfilosofie Deel 6
Tuinfilosofie Deel 7
Tuinfilosofie Deel 8
Tuinfilosofie Deel 9
Tuinfilosofie Deel 10
Tuinfilosofie Deel 11

Een ei voor alle Volkskrantbloggers

Het is een gaaf en schitterend ei, een stralende kans op een fantastisch 2010.

Ga ervoor en maak d’r wat van!

Liefs van Ramirezi.

Sneeuwgeest

Een modderig kerstmaal

Ramirezi in de slip

Het is al enkele dagen terug gebeurd, maar het gezin had even de tijd nodig om één en ander te verwerken. Hou je vast en lees over de gevaren van ijzel.

De situatie was als volgt; we hadden kerstinkopen gedaan in Den Helder en wilden met de auto van het parkeerdak af. Dat dak ligt hoger dan de weg en je moet een meter of vijf steil naar beneden, door een constructie met aan weerszijden van je auto 50 centimeter afstand tot de betonnen muur. Stel je een soort van rodelbaan voor.

Voor ons reed een dikke vierwiel aangedreven bak uit de PC-Hooftstraat die ondanks zijn dure aanschaf alle kanten opglibberde vlak voor afrit; spek en spekglad. Met veel moeite wist hij om te draaien, de bestuurder durfde het niet aan. "Daar kan je echt niet meer naar beneden", sprak mijn echtgenote, "Levensgevaarlijk!"

Tja en toen gebeurde het; ik ging het met mijn eigenwijze hoofd natuurlijk toch proberen. Langzaam reed ik richting de skischans, euh afrit. Vlak ervoor ging de auto ineens zijwaarts in plaats van vooruit en het gezin schreeuwde het uit. Ik bleef kalm, maar zou volgens de verhalen achteraf wel lichtelijk van kleur verschoten zijn.

We stonden nu met de voorwielen vlak voor de gapende diepte en ik draaide het raampje open om met de hand de auto van de betonnen wand af te houden. Terug kon niet meer, dus dan maar vooruit. Daar was niet veel gas voor nodig; als een bobslee vlogen we recht naar beneden, zonder ook maar iets te raken.

Veilig over de finisch keek mijn vrouw me verwilderd aan en schreeuwde; "stinkzak!"

Tja, dat had dus enige verwerkingstijd nodig.

De Callantsogervaart in het wit

Het licht hadden jullie al gezien.
Deze maagdelijke witheid is van gisteren. 

Sneeuw van onderen bekeken

De één moet ervoor ten onder gaan in een razende lawine. De ander schuift er op een dramatische wijze onder het ijs voor. Maar bij ons op school is dat allemaal niet nodig.

Als het sneeuwt dan is dit het uitzicht dat we hebben op ons opblaasbare dak.

Eskimo’s met heimwee zijn welkom.

De scherpe blik van de vrouw

Vooroordelen, vooroordelen. Trap er niet in mensen. Zo denken mannen maar aan één ding. Of anders toch minstens een keer of vijf per minuut. Onzin natuurlijk, soms denk ik er zo zes of zeven minuten niet aan.

Vrouwen zouden geen ruimtelijk inzicht hebben. Dat is natuurlijk wel wat makkelijker te controleren dan de vunzige gedachtenwereld van de man. Zo liet ik mijn vrouw de bovenstaande foto zien. Een foto met veel informatie, kleuren, lichtverschillen, bekende en minder bekende objecten. Zeg maar alsof je een vreemde ruimte instapt en zeer snel moet beslissen wat van alle indrukken die op je afkomen de belangrijkste is.

Nou, dat had ze in 0,03 seconden al gezien.

Tattoo op sterk water

Jullie weten dat ik een warme belangstelling heb voor organismen op sterk water. Ook tatoeages hebben trouwens mijn belangstelling, eigenlijk al sinds ik als kind een ‘oom’ had met op zijn arm het klassieke anker, de tros en ‘moeder’. Overigens gaat de liefde voor tattoos ook weer niet zover dat ik er zelf ééntje laat zetten.

In het universiteitsmuseum Groningen kwam ik deze stukjes mensenhuid met tatoeage tegen. Op sterk water – een wonderlijke combinatie. Want je vraagt je toch af; hoe komen ze in dat potje terecht? Heeft de eigenaar van het vrouwtje in badpak zijn lichaam ter beschikking van de wetenschap gesteld?

Of betrof het een op het strand aangespoelde onderarm?

---

Meer op sterk water of opgezet:
Even voorstellen; mijn Lintworm
Menselijke foetus op sterk water
Op sterk water – niet alleen maar fris
Een doos vol biologie
Voor altijd met je bek open
Grote harige ballen
Stalen schedels
Knorrende Siamese tweeling

Purschuimen kunst van Folkert de Jong

Een hele aparte ervaring – de tentoonstelling van Folkert de Jong in het Groninger museum. Op de één of andere manier lijken zijn purschuimen figuren thuis te horen op die plek. Ik zag foto’s van hetzelfde werk op een andere plaats en daar kwam het toch minder mooi uit.

Zijn beelden maken iets in je los; ze geven mij in ieder geval een ongemakkelijk gevoel, hoewel je toch ook wel weer nieuwsgierig wordt naar wat er in de volgende zaal te zien is.

Door zijn keuze om te werken met styrofoam en gepigmenteerd polyurethaanschuim zie ik hem in gedachten ook steeds aan het werk, gewoon omdat we allemaal wel eens een kier hebben afgedicht met dat materiaal.