Farewell Lundy!

Voor de laatste keer een blog over Lundy. Marijke is dit weekend verhuisd naar Engeland, op de boot uitgezwaaid door dolfijnen. We wilden jullie de laatste plaatjes niet onthouden, met Sika herten, jonge wilde Geitjes en ander moois.

Er zijn ook gekapte rododendrons te zien. In de victoriaanse tijd geplant op het eiland, maar alles raakte ermee overgroeid. Nu zijn ‘volunteers’ wekelijks aan het kappen en zaailingen aan het opsporen. De overgebleven stronken worden bewerkt met gif. Het meeste is al verwijderd. maar het gaat nog wel 10 jaar duren voordat ze 100% zeker weten dat het weg is. Daardoor is de eastside behoorlijk kaal en grauw, maar dat geeft ook wel weer een aparte sfeer.

Vogelen op Lundy Island (10) – Zeehonden mogen niet ontbreken

Gisteren zag Ramidochter natuurlijk nog veel meer tijdens haar wandeling dan alleen maar vogels. Zeehonden in allerlei kleuren en maten, bijvoorbeeld. En laten we eerlijk zijn; op zo’n eilandje horen die er gewoon bij.

Zoek de Zeehond

Voor de vissers kwam het als een verrassing, voor mij niet. Ik volgde dit zeehondje al een tijdje, sinds hij vlak voor mij nog even over de pier heenging. Daarvoor was het water eigenlijk al iets te laag geworden; dus hij moest een stukje huppen.

Zo’n huppende zeehond leek me helemaal een gave foto; maar hij deed het niet nog een keertje.

Het is dus deze geworden.

Zeehond Jacqueline huilt en wordt gered door Jacqueline

Mijn collega krijgt een telefoontje; “Mam, ik heb een zeehondje gevonden !”
“Mag ik er heen ?”, vraagt ze mij. 
“Natuurlijk, ga maar snel.” 

Haar dochter Jacqueline liep de hond uit te laten bij Kijkduin en dacht nog; “Wat gek, iemand heeft zijn hond vergeten.” Totdat het hondje huilde zoals alleen huilers dat kunnen en een Zeehondje (Phoca vitulina) bleek te zijn. Een voorbijganger zei nog; “laat toch liggen, die gaat vanzelf wel dood”.” Mooi niet barbaar !

Acht maanden oud en toch maar 15,8 kilo zwaar, veel te licht, zou later blijken. Het beestje werd door de dierenambulance naar Ecomare gebracht, waar een longontsteking werd geconstateerd.

Het leuke is dat je een gevonden huiler zelf een naam mag geven. Jacqueline had haar gevonden dus het werd Jacqueline. Hierboven zwemt zij haar eerste baantjes in het diepe van Ecomare. Dat ging niet helemaal goed, de longontsteking was nog niet over.

Dus voorlopig zit Jacqueline weer even in haar privé badje. Ze mag aansterken met vette haring tot een kilootje of 35.

In het voorjaar kiest ze weer het ruime sop.

---

Met dank aan Jacqueline en Janneke voor het verhaal en de mooie foto’s