Vinexwijk van de Elzenwratmijt

Op een Zwarte Els in Noorderhaven kwam ik deze gallen tegen van de Elzenwratmijt (Eriophyes laevis). Organismen die andere organismen hun vinexwijkje laten bouwen, het blijft iets bijzonders.

Kompaskwal uit de koers

Het naaktstrand van Julianadorp. Over een afstand van ongeveer een kilometer lagen er toch zeker vijftig. Allemaal aangespoelde Kompaskwallen (Chrysaora hysoscella).

Er lagen grote en er lagen kleintjes. Het had iets van een familiedrama.

Toegift voor de echte kwallen liefhebbers: invasie van de Zeepaddestoelen.

Mousecam !

Het raadsel van de verdwijnende patat kon wegens gebrek aan bewijs tot op heden niet worden opgelost. Misdaadverslaggever Peter R. de Vries had op grond van dit materiaal en deze foto’s wel zijn vermoedens. Ook deze geheime opnamen, welke voor een fors bedrag werden aangekocht door de Telegraaf, kwamen héél dichtbij. Maar voor een rechtbank zou dit onvoldoende zijn om tot een veroordeling te komen.

Dus werden de afgelopen week in het geniep de onder misdaadverslaggevers wel vaker gebruikte mousecams geïnstalleerd. Met het bovenstaande resultaat; volgens Ramizoon al weer zo’n vet droog Ramitv filmpje.

Bedankt Peter R.

Het tikkende geluid van harde seks

Vanuit de bosjes komt het geluid van harde seks.
Tik, tik, tik.
Twee oranje helmpjes vinden elkaar lief.
Tik, tik, tik.

Jammer dat ik geen jong zoontje of dochtertje meer heb dat kan vragen wat die twee lieveheersbeestjes aan het doen zijn. Dan had ik kunnen antwoorden; "tikkertje spelen".

Ligusterpijlstaart – take off

Bezweet komt Ramivrouw de tuin binnen, ze heeft hardgelopen. Dapper met deze temperaturen, ik zit lekker met mijn Volkskrantje onder het zonnescherm. Ze heeft onderweg een hele mooie grote vlinder gezien, dus komen de gidsjes tevoorschijn. Onder het genot van een kopje koffie stelt ze vast dat het een Ligusterpijlstaart (Sphinx ligustri) geweest moet zijn.

"Maar hij zat wel heel stil op een open plek, misschien gaat hij wel dood. Of straks eet een vogel hem op."

Je begrijpt het al; even later zitten we op de fiets – Ligusterpijlstaart we komen er aan. Hij zit nog op hetzelfde plekje, in de felle zon. Geen verstandige plaats Sphinx. Er zit niet veel beweging in. Op mijn hand transporteer ik hem naar een schaduwrijke heg. Hij houdt zich onderweg goed vast en stapt dan rustig over naar wat blaadjes.

Daar begint hij met zijn vleugels te trillen; ha, de vliegspieren worden op temperatuur gebracht voor de take off. Niet zwak, ziek of misselijk – gewoon diep verzonken in zijn dagslaapje.

Uiteindelijk zien we hem hoog opstijgen. Tegen de wind in zoekt hij een veilig plekje hoog boven in een boom.