Tuinfilosofie voor gevorderden (Deel 13)

Uw tuinfilosoof heet u welkom bij alweer deel dertien van de populaire master Tuinfilosofie voor gevorderden. Een voor sommigen ongelukkig getal waar wij geheel geen tuinfilosofische waarde aan hechten, waarde cursisten, het is gewoon het getal tussen de twaalf en veertien.

Vandaag behandelen wij het tuinparadigma, het samenhangend stelsel van modellen en theorieën die een denkkader vormen waarbinnen de ‘werkelijkheid’ in onze tuin geanalyseerd en beschreven wordt.

In ons hoofd hebben de niet gevorderde tuinfilosofen allemaal een ideaal plaatje (παράδειγμα) van hoe hun tuin er uit zou moeten zien, althans zodra zij er klaar mee zijn.

Wij, de gevorderden, weten dat iedereen vanuit zijn eigen paradigma bezig is in de tuin. Wat de één ziet als een prachtig samenstel van bij elkaar passende planten, ziet de ander als een ruimte om lekker onderuit gezakt bier te nuttigen. De één houdt van planten om hun vorm, de ander om hun geur of smaak.

De ware wijsheid is dat de tuin gedurende het jaar voortdurend veranderd. Verschillende planten komen gedurende die periode op, in blad en tot bloei. In de winter pronkt het verdorde blad nog na, getooid met witte rijp. Het is de kunst om de tuin gedurende het hele jaar mooi te laten zijn met andere combinaties van planten op hun mooist.

Het is dus niet van belang om te streven naar één ideaal plaatje, het is van belang om de tuin te laten stromen van hoogtepunt naar hoogtepunt.

Een ware paradigmaverschuiving.

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 1

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 2

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 3

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 4

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 5

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 6

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 7

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 8

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 9

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 10

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 11

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 12

Tuinfilosofie voor gevorderden deel 13

Goede morgen!

Vanochtend, half acht. De zon was ook al wakker en maakte er wat moois van.

Nu wij nog.

De halters van de Langpootmug

Hoe mooi of hoe lelijk moet je zijn om op mijn blog te komen? Eerlijk gezegd helpt het allebei een beetje.

Echt mooi is deze Langpootmug (vermoedelijk Tipula oleracea) niet en lelijk, ach dat blijft toch ook een kwestie van smaak. Maar als je goed kijkt dan zie je wel iets bijzonders; namelijk haar halters of kolfjes. Dat zijn kleine speldvormige orgaantjes die in de plaats zijn gekomen van het tweede paar vleugels. Ze moeten nu als een soort gyroscoopjes een stabiele vlucht waarborgen, terwijl ze waarschijnlijk ook luchtstromingen kunnen waarnemen.

Van deze tweevleugeligen of Diptera zijn er zo’n 100.000 bekende soorten. Misschien moet ik toch mijn criteria wat aanscherpen.

Een nog mooiere Langpootmug !

Schelp met gulp – de Afgeknotte gaper

De heren onder u weten het al; d’r is er altijd nog wel ééntje die een nog grotere heeft. Maar zo groot dat je er zelfs een enorme gulp in je broek voor moet laten zetten is wel heel bijzonder.

Dit is de schelp van de Afgeknotte gaper (Mya truncata). Zoals je hieronder ziet heeft hij ruimte gelaten in zijn schelp om zijn enorme sifobuis door te laten. Die sifo kan soms wel tweemaal zo lang zijn als de schelp zelf. Om je een indruk te geven zou je nog even terug moeten kijken naar mijn foto’s van zijn broertje, de Strandgaper (Mya arenaria).

Ook een flinke jongen, maar die kan ‘m er zonder zichtbare aanpassingen al uit laten hangen.

Wasbeertje

Door dochter Marijke, twee avondjes en klaar was de wasbeer.

Pieterpad: Holten – Laren

Mijn vrouw vond het zo’n heerlijk geluid, toen ze om een uur of acht wakker werd in de caravan. Voor mijn gevoel was dit Vinkje toen al bezig met bléren vanaf een uur of drie, en kijk eens goed naar die blik in zijn ogen – het was gewoon om te pesten. Voor straf moest hij op het Volkskrantblog.

We starten met voorlopig de laatste Pieterpad wandeling; Holten – Laren. In Holten is alles versierd in verband met de herdenking van de bevrijding 65 jaar geleden. Veel Canadese vlaggen in het dorp, men is het nog lang niet vergeten. De dag ervoor werden we trouwens door Prinses Margriet en haar gevolg bijna van de weg gereden toen ze bij de plechtigheden vandaan kwamen.

Een op instorten staand knibbel knabbel knuisje huisje, Hans en Grietje waren niet thuis.

Deze wandeling was vergeleken met de twee vorige wat minder spectaculair. Ook jammer dat we over de snelweg heen moesten. Na een paar dagen kom je wel in een bepaald ritme, we liepen als vanzelf en ondertussen droom je lekker weg.

Blijkbaar zagen we er wel leuk uit, dit paard kwam niet meer bij.

Het mooiste stukje vond ik de Schipbeek, een mooi smal dijkje met dikke Beuken er op.

Wij zijn volledig zelf voorzienend, alles zit in de knapzak, maar dat hoeft dus niet, ook onvoorbereid kun je een heel eind komen. Bleek bij de plaatselijke langs de weg mini-winkel.

Als laatste kasteel Verwolde, waar we nog even lekker op een bankje onze boterhammen hebben opgegeten. Helaas misten we daar het bordje dat ons naar de dikste boom van Nederland had moeten wijzen.

Die zien we dan wel als we het Pieterpad weer terug gaan lopen naar Pieterburen.

Alle Pieterpad etappes tot nu toe:
Pieterburen – Winsum
Winsum – Groningen
Groningen – Zuidlaren
Zuidlaren – Rolde
Rolde – Schoonloo
Schoonloo – Sleen
Sleen – Coevorden
Coevorden – Hardenberg
Hardenberg – Ommen
Ommen – Hellendoorn
Hellendoorn – Holten
Holten – Laren

Charles Aznavour – The Old Fashioned Way

Dance in the Old Fashioned Way.
Won’t you stay in my arms?

Het bekende dansje van Charles Aznavour wordt hier gloedvol door Trudie uitgevoerd in het kader van het Evolution MegaLab.

Romantisch.

Hell’s Kitchen – customers!

Met de camera op automatisch is het gelukt om de klanten van Hell’s Kitchen zelfs al voor de vangst vast te leggen. Eerst snuffelen, na de kaas, brood en brood met pindakaas, was nu de geitenkaas aan de beurt. Wat een succes, eindelijk een klant! Net zoals in de echte Hell’s Kitchen waren de gasten enthousiast over het nieuwe menu. Chef Ramsay-rezi had zichzelf overtroffen.

Je snapt het al; nog steeds niets gevangen. Ook hebben we onze huismuis al een tijdje niet gehoord of gezien, misschien is hij gewoon weer naar buiten gegaan.

Maar ik wilde jullie natuurlijk niet met een kater achter laten, vandaar deze happy ending met in de hoofdrollen; Noortje, Suus en Daisy.

Met een paperclip op het klapmechanisme omdat Marijke geen ratten wilde met een gecoupeerde staart.

Pieterpad: Hellendoorn – Holten

De tweede wandeldag hadden we het mooiste licht, dat in combinatie met de nog niet helemaal uitgelopen bomen betoverende plaatjes gaf. Niet alle bomen haalden dat stadium trouwens, zie de stapel hieronder. Dat ruikt wel weer lekker.

De vervagende foto’s hieronder zijn ter nagedachtenis aan het Rijkswerkkamp Twilhaar. In de barakken van dit kamp verbleven eerst werkeloze mannen die voor de werkverschaffing moesten werken in de bossen op de Sallandse Heuvelrug. In de oorlog werden er door de bezetter ook Joodse mannen ondergebracht, die later via Westerbork werden gedeporteerd naar de vernietigingskampen in Oost-Europa.

De Jeneverbes (Juniperus communis) van dichtbij, ik zou er dorst van krijgen, ware het niet dat ik het opa stadium nog niet heb bereikt.

Niet alleen de heidevelden op de Sallandse Heuvelrug zijn mooi, deze Eiken mochten er ook zijn. Iets dat ik toch wel mis in grote delen van Nederland; oude bomen.

Tijdens deze etappe hadden we zo nu en dan het idee alleen op de wereld te zijn. Lange zandpaden, niemand in de buurt en geen huis of bedrijf te bekennen. Door die leegte kreeg ik even weer dat gevoel dat ik had op de moors van Dartmoor en Exmoor.

Alleen al daarom een heerlijke dag.

 

Hell’s Kitchen – New menu

Kijk daar loopt onze gewenste klant. Wat een kleintje.

Langs de plint dribbelt een klein grijs muizen bolletje, onderweg van onder de boekenkast naar onder de afwasmachine. Hij snuffelt wat en werkt iets eetbaars naar binnen, er ligt blijkbaar genoeg.

Onze Hell’s Kitchen loopt hij zonder op of om te kijken keurig voorbij.

De kaas van chef Ramsay-rezi is blijkbaar niet zo zinnenprikkelend als gedacht.

Tijd voor een nieuw menu.