Kopje Vliegend Hert

"Er kruipt iets bij je voeten pap, groot, zwart en het glimt."

Als ik naar beneden kijk zie ik een enorme kever die op het punt staat mijn sandaal te bestijgen. Naast de grootte vallen vooral de fikse kaken op, die het op mijn kleine teen hebben voorzien. Dat dacht ik toch wel niet. 

Het is een vrouwtje van het Vliegend hert (Lucanus cervus). Schijnbaar trek ik toch de vrouwtjes aan, want ook mijn Neushoornkever bleek een vrouwtje. Jammer, want de kaken van de mannetjes vormen zo’n mooi gewei dat deze kever zijn naam heeft gegeven. Met dat gewei kan hij lekker zijn rivalen een knal verkopen.

Het vrouwtje gebruikt haar kaken om gaatjes te bijten in eikenschors. De sapstroom die dit oplevert is de enige voedselbron van het echtpaar. Het gewei van het mannetje is te slap om zulke gaatjes te maken. Het mannetje (let op dames!) is dus afhankelijk van het vrouwtje.  

Als je eikenschors kapot krijgt met je kaakjes dan wordt je door Ramirezi toch even wat verderop in de bosjes gezet. Zoek maar een andere kerel.

Nog even de conclusie; een Neushoornkever zonder hoorn en een Vliegend hert zonder gewei – jullie houden nog iets van mij tegoed.

Brand op school

Gisteren reed ik nog door de rookwolken van de duinbranden bij Schoorl, vanmiddag zag ik tijdens een wandeling in de Donkere Duinen weer grote rookwolken opstijgen. Vanaf de uitkijktoren zag ik de vlammen hoog boven de bomen uitkomen.

Mijn vrouw en ik stonden te speculeren waar het precies was, totdat iemand naast me zei dat het de sporthal was van Lyceum aan Zee. Dat was schrikken, want daar werken mijn collega’s en zitten twee van mijn kinderen op school.

Geluk bij een ongeluk was dat naast de school de brandweerkazerne staat, waar net een open dag werd gehouden. De brandweer was dus eigenlijk al ter plekke. De sporthal kon helaas niet worden gered, het schoolgebouw, dat eraan vast zit, gelukkig wel. 

De water en rookschade in het gebouw zijn echter aanzienlijk. Ook de servers voor onze schoolwebsite werken niet meer. Morgen wordt duidelijk hoe erg het allemaal is.

Hopelijk valt het mee.

Dodelijke poel voor Sardientjes is snackbar voor Zeeanemoon

"Pap, kom eens snel kijken, zieluugghhhh!"

Het is eb aan de kust van Bretagne en tussen de rotsen is door het lage water een van de zee afgesneden poeltje ontstaan. Het zit vol Sardientjes (Sardina pilchardus), die in ernstige problemen verkeren. Door het warme weer raakt de zuurstof in het water op; er zijn al tientallen slachtoffertjes. De in de poel aanwezige Zeeanemoon vindt het prima; voedsel in overvloed. En gelukkig komt een Zeeanemoon nooit armen tekort.

De rest van de Sardines probeert wanhopig een beter plekje te vinden door een sprong in het duister te wagen; de meeste komen dan tussen de rotsen terecht en sterven daar.

Ramidochter probeert met haar handen nog wat visjes te redden, maar dat lukt niet erg. Ze springen alle kanten op.

Gelukkig is het water opkomend, over een uurtje zal de zee de overblijvers te hulp schieten.

Schokkend: Evolutie blijkt toch draaimolen

Darwin, survival of the fittest, soorten die in de tijd veranderen, afstammingslijnen, selectie – wat zijn we er druk mee geweest de afgelopen jaren. En wat komt het dan hard aan om te moeten constateren dat evolutie niet meer en niet minder is dan een draaimolen.

Paraffine op het strand

Een viezerik heeft waarschijnlijk het ruim van zijn schip schoongemaakt, met als gevolg dat de stranden vervuild zijn met allemaal klodders paraffine. In totaal zou zo’n 25 kuub het water in zijn gegaan. Gisteren ben ik op de stranden tussen Julianadorp en Den Helder geweest. De hoeveelheden witte klodders nemen toe naarmate je noordelijker komt, is mijn indruk. 

Het spul is zacht maar niet vloeibaar en volgens Rijkswaterstaat ongevaarlijk, hoewel ik ook iemand op de radio hoorde die zich wel zorgen maakte voor de effecten op vogels, als ze het spul eten. De kans dat ze er met hun veren aan vast kleven lijkt me niet zo groot.

Het wordt verwijderd van het strand, er ligt niet zoveel dat je vandaag niet naar het strand kunt;  neem wel een flink lontje mee om te genieten van je grootste waxinelichtje ooit.

Het Bottenpaleis

De jaarlijkse Fossil Hunt kwam er dit jaar niet echt van, we hebben de fossielen ingeruild voor schelpen. Dat neemt niet weg dat de honger naar fossielen en botten gestild moest worden en na het Teylers museum en het  Natural History Museum was het tijd voor het Muséum national d’Histoire naturelle – Les galeries de Paléontologie et d’Anatomie comparée.

Daar is een werkelijk ongelooflijke hoeveelheid botten samengebracht, onder meer door een beroemdheid in de biologie als Jean-Baptiste de Lamarck.

Op de begane grond staan de skeletten van bijna ieder denkbaar dier dat op dit ogenblik op onze aardbol met een skelet rondloopt of zwemt. Hierboven een aantal menselijke foetussen die vreemd genoeg zijn neergezet als volwassenen.

Ook de walvisachtigen zijn ruim vertegenwoordigd.

Dit soort vitrines maakt duidelijk waar de toevoeging ‘Paléontologie et d’Anatomie comparée’ vandaan komt.

Op de tweede verdieping wordt het zelfs nog leuker; daar staan skeletten van uitgestorven dieren. Zoals mijn geliefde Dodo (jammer dat ik Boudewijn Büch er niet meer over kan horen praten, ik zie hem nog uit z’n dak gaan toen hij een botje kreeg van een Dodo, dat naderhand trouwens van een ander dier bleek te zijn), Dinosauriërs, een Reuzenluiaard, Mammoetachtigen en een Sabeltandtijger. De familie geniet ook, hoewel – ik mis er ééntje op deze foto.

Ah, hieronder het vermiste familielid. Overmand door al dat moois.

Of misschien hebben we toch iets te lang rondgeneusd.

Zo snel als een slak

Je staat er niet iedere dag bij stil maar ook in de slakkenwereld zijn er snelle jongens bij.

Deze Gevlochten Fuikhoren (Hinia reticulata) geeft even een vrijblijvende demonstratie op de hand van Ramidochter.

Stealth Cicade – zoekt en gij zult vinden

Vorig jaar liet ik jullie een Alien vs Predator vs Cicade Nimf zien, waar heel wat bloggers slecht van hebben geslapen. Het lukte me toen niet om ook een imago van het schreeuwbeestje te scoren. 

Gelukkig was broertje dit jaar in Zuid-Frankrijk. Nu dat ik de foto’s van deze geheimzinnige hulpfotograaf bekijk snap ik direct waarom we deze Stealth Cicade niet vonden. Wat een prachtig gecamoufleerd diertje! Het perfecte excuus is dat trouwens niet, want je vindt ze wereldwijd in allerlei kleuren en maten.

De echte liefhebbers kunnen nu dus de verschillen bekijken tussen een Cicade, een Sprinkhaan en een Krekel.

Veel plezier.

Blauwalgen in Helderse Haven

Het schijnt gelukkig al weer minder te worden, maar donderdagavond was de stank van Blauwalgen in de Helderse Binnenhaven op sommige plekken bijna ondraaglijk. Beuh.

De naam Blauwalg is misleidend, het zijn Cyanobacteriën. Dat zijn de oudste organismen op aarde, die miljarden jaren geleden de zuurstof afgaven waar hogere organismen door konden ontstaan. Waaronder uiteindelijk jij en ik. 

Bedankt nog, jongens, stink maar lekker.

Scarface Al Paddo

Duidelijk een vette Godfather, anders kan ik deze gangster met zijn stoere litteken niet beschrijven. En een behoorlijke vreetzak, zeker als ik hem vergelijk met mijn eerder op het blog geplaatste Gewone Pad (Bufo bufo). Een centimeter of 15 schat ik ‘m – misschien wel tien jaar oud. De ogen van deze Al Paddo zijn ook mooi; ‘koperkleurig rood’, de meiden vielen er in zijn jonge jaren ongetwijfeld als een blok voor (en nu maar hopen dat het echt een kerel is, ik heb niet echt op de paringswratten op de vingers gelet).

Gezien zijn wittig vlekkenpatroon zou het de mediterrane vorm van de Gewone Pad moeten zijn, wat aardig klopt met zijn vindplaats; Bretagne.

De laatste foto plaats ik om goed zijn ‘handjes’ te laten zien, dan wordt het ineens meer een wezentje net zoals wij, vind ik altijd.