Er valt iets groens uit de boom – de Smaragdhagedis

"Warm zeg".
"Nou".
"Niet te harden".
"Boven de 36 graden is niet lekker meer".
"Waren we toch maar naar Engeland gegaan".
"Daar was het vorig jaar 11 graden hoor".
"O ja".

"Die Cicaden hebben er zo te horen weinig last van".
"Gelukkig houden die ’s nacht op zeg".

"In de schaduw van ons boompje valt het eigenlijk wel mee".
"Zolang je maar niet beweegt".
"Lekker Napoleonboekie van Martin Bril d’r bij".
"Is het wat?"
"Zeker weten, moet jij ook lezen".

– PLOP –

"D’r valt iets uit je boompje".
"Bijna op Napoleon".
"Leuk, een Smaragdhagedis".

"Moet je geen foto maken voor je blog?"

Het Konikpaard, grasmaaier en oerpaard tegelijk

Echte wilde paarden in Europa zijn er niet meer. De laatste Tarpan, het oerpaard, stierf in 1887 in de dierentuin van München. De Poolse Koniks hebben door kruisingen in het verre verleden nog wel wat ‘bloed’ van de Tarpan in zich.

Koniks kunnen tegen een stootje en blijven het hele jaar buiten. Ze worden in vele natuurgebieden dan ook gebruikt als grasmaaier op poten. Deze exemplaren staan op hun paardenhangplek in de Helderse Grafelijkheidsduinen. Ze hebben geen idee van hun opdacht; "de duinen geschikt maken voor konijnen én de zeldzame broedvogel de Tapuit".

Als je ze zo ziet staan, dan zou je haast zeggen dat ze poseren voor de camera van broertje.

Ze zijn mooi en willen het weten.

Druk bezochte Watersnuffel vergadering

Het was even tellen, maar dit was het moment waarop het grootste aantal Watersnuffels (Enallagma cyathigerum) de vergadering bezocht.

Dit prachtige waterjuffertje, een soort Lantaarntje met heel veel lichtjes, lijkt als twee druppels water op de Azuurwaterjuffer (Coenagrion puella). Alleen heeft die geen paddestoeltje in de circel hierboven, maar een letter U.

Geen idee waar de vergadering over ging trouwens, ik versta geen Frans.

WAARSCHUWING – De Pyamawants

Even voorstellen? De Pyamawants, alias de Gevangeniswants, officieel Graphosoma italicum.

Jullie vragen je natuurlijk af wat ik met mijn mooie felle outfit duidelijk wil maken?

Nou, dat heeft dus niets te maken met mijn slaapgewoonten of een eventuele criminele achtergrond.

Eigenlijk zeggen mijn rood-zwarte strepen, blokken en stippen maar één ding:

Ik ben niet te vreten!

Parade of Sail – Tall Ships Race Den Helder

Door zijn ‘smaragd groene’ zeilen is de driemastbark Alexander von Humbolt niet te missen.

Mijn favoriet, de Mexicaanse Cuauhtémoc; een prachtig onderhouden schip met een bijzonder vriendelijke bemanning en een goed gevoel voor show; swingende muziek aan boord, ’s avonds mooi verlicht en bij de parade of sail nog even lekker met de kanonnen knallen.

Een dolk met twee gekruiste zwaarden op het zeil, dat moet de Shabab Oman zijn. Zonder twijfel hebben de vierentwintig cadetten op dit schip de meeste luxe aan boord.

De Christian Radich.

De Eendracht wil iedereen, in het bijzonder jongeren, kennis laten maken met de zee en het avontuur van zeezeilen. Het is een modern schip, dat zich dankzij het mooie ontwerp niet hoeft te schamen tussen alle “oldtimers”.

De Dar Mlodziezy uit Polen.

De 95 meter lange Russische Mir (vrede).

Hang de vlag van Brazilië maar uit, hier komt de Cisne Branco.

De clipper Stad Amsterdam is gebouwd naar het voorbeeld van de Engelse theeclippers.

Het grootste nog varende traditionele zeilschip ter wereld is de Russische Sedov, ze vulde met haar 115 meter lengte een complete steiger.

Het loodswezen was er ook.

Toch laten al die schepen apart niet zien wat het gisterenmiddag zo bijzonder maakte; het geheel. Al die enorme schepen bij elkaar zagen er uit als een schilderij uit de tijd van de VOC.

Het was genieten, op de dijk.

The Tall Ships Races Den Helder 2008

Tall ships in Den Helder – de losse eindjes

Geleerd van Steve Irwin

Op de kamer van mijn dochter hangt al sinds september 2006 het krantenknipsel over het tragische einde van Steve Irwin. Een echte fan dus. Dat ze goed gekeken heeft naar zijn avonturen met allerlei levensgevaarlijke slangen bewees ze in de vakantie. Je moet natuurlijk klein beginnen en eerlijk gezegd is dit slangetje niet helemaal lekker. Waarschijnlijk aangereden, maar het kon toch nog aardig kronkelen.

Laten we afspreken dat we iedere vakantie een maatje groter gaan.

De Weidebeekjuffer – een mooie man

Een zeldzaam mooi waterjuffertje, de Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens). Niet alleen heeft het beestje een prachtige metalic blauwe glans, maar hij heeft ook nog eens mooie zwarte vlekken op zijn vleugels.

Het mannetje is zich voortdurend aan het uitsloven voor het toch wat saaiere vrouwtje. Die is metalic groen, met groene vleugels en lijkt nogal op de vrouwtjes van de Bosbeekjuffer, maar die hebben lichtbruine vleugels.

Voor deze foto’s heb ik heerlijk een uurtje op een rotsje in een zacht ruisend riviertje gezeten. Zonnetje op m’n rug, fototoestel d’r bij, lekker de capriolen van dit gevleugelde echtpaar bestuderen.

Vakantie.

Second French Fossil Hunt 2008 (1) – Dalle à Ammonites

Ook dit jaar werd een expeditie vanuit het basiskamp uitgevoerd. Na de First French Fossil Hunt 2006 was het de hoogste tijd voor een vervolg. Voor we zelf de geologenhamer ter hand namen eerst even op temperatuur gekomen in het Dalle à Ammonites. Tegenwoordig hoog en droog gelegen in het geologisch reservaat van de Haute Provence, vlak bij Digne-les-Bains. Zo’n 200 miljoen jaar geleden nog een zee van waarschijnlijk 250 meter diep, barstensvol ammonieten.

Dankzij de vorming van de Alpen ligt de zeebodem ligt tegenwoordig bijna vertikaal en kun je de ongeveer 1500 ammonieten, vooral Coroniceras multicostatum, bewonderen alsof het een groot schilderij (350 m2) is.

Wat mij vooral opviel was het verschil in aanpak tussen Engelsen en Fransen. In Engeland was hier vast en zeker een enorme wetenschappelijke attractie van gemaakt met een compleet museum erbij. In verband met mogelijke beschadiging beveiligd. Je krijgt er uitleg van een deskundige gids en er is een liftje om de hoge exemplaren te bekijken. Entree uiteraard tegen overlegging van een forse hoeveelheid ponden.

In Frankrijk staat er in werkelijkheid een klein bordje met informatie bij, samen met ééntje dat je niet mag hakken of klimmen.

Wel gratis.

Geheimzinnige keutelaar blijkt Zevenslaper

Over de hygiëne op sommige campings in Frankrijk hoef ik jullie natuurlijk niets te vertellen. Toch was er dit keer iets vreemds. Bij het tandenpoetsen aan het einde van een lange warme avond en een wijntje was er één wastafel regelmatig “ondergescheten”. Voor de verandering niet door een vakantie vierende peuter zonder ouderbegeleiding, maar door een beestje. Alleen, welk beestje ?

Dat bleef nog anderhalve week de vraag. Iedere avond ging ik gewapend met mijn led-hoofdlampje op onderzoek uit, zonder resultaat. Totdat ik op een avond ineens iets terug zag kijken. Dat was rennen terug naar de tent voor mijn fototoestel. Uiteraard bleek het diertje bij terugkomst al weer verdwenen. Hoewel – alsof hij op me gewacht had – daar kwam hij weer aan, rennend over een balk. Het was een beestje, aanzienlijk groter dan een muis, met een mooie pluimstaart.

Twee zwartomrande en vooral nieuwsgierige oogjes boven een roze neusje keken mij aan. Of misschien betrof de nieuwsgierigheid vooral mijn “koplamp”. De kleine oortjes gingen als gekken heen en weer. Na de eerste foto’s vanaf de grond klom ik op de wastafel voor een close-up. Het bleek een Relmuis of Zevenslaper (Glis glis) te zijn. Relmuis waarschijnlijk omdat hij zoveel herrie kan maken op zolder, Zevenslaper omdat hij maar liefst zeven maanden van zijn winterslaap geniet.

De Relmuis is een nachtdiertje dat naast noten en zaden ook insecten eet. Zijn keuze voor onze wasgelegenheid was dus geen vreemde, want ik zal jullie nog laten zien dat er daar van alles te bikken viel voor onze kleine vriend. Allemaal aangetrokken door de felle tl-verlichting.

Had Martin Bril ze trouwens ook niet op de zolder van zijn huisje in Frankrijk?