Broeden op een klif

Jullie hebben nog iets van mij tegoed. Ik heb jullie volkskrantbloggers namelijk hier iets beloofd.

Op vakantie in Ierland zijn we uiteraard op zoek gegaan naar deze favoriet, de Papegaaiduiker. Dat viel nog niet mee, kliffen zat, maar dichtbij komen was voor ons niet mogelijk. Gelukkig zat er op de camera van zoon Tom een behoorlijke zoomlens, zodat we toch nog iets konden zien en vastleggen.

De bovenste foto is niet zo moeilijk, hieronder zie je Zeekoeten en helemaal onderaan, flink ingezoomd, die Papegaaiduikertjes. We zagen ze dus niet van dichtbij, maar alleen al om ze zo lekker knullig te zien vliegen maakte onze dag helemaal goed.

Dodelijke poel voor Sardientjes is snackbar voor Zeeanemoon

"Pap, kom eens snel kijken, zieluugghhhh!"

Het is eb aan de kust van Bretagne en tussen de rotsen is door het lage water een van de zee afgesneden poeltje ontstaan. Het zit vol Sardientjes (Sardina pilchardus), die in ernstige problemen verkeren. Door het warme weer raakt de zuurstof in het water op; er zijn al tientallen slachtoffertjes. De in de poel aanwezige Zeeanemoon vindt het prima; voedsel in overvloed. En gelukkig komt een Zeeanemoon nooit armen tekort.

De rest van de Sardines probeert wanhopig een beter plekje te vinden door een sprong in het duister te wagen; de meeste komen dan tussen de rotsen terecht en sterven daar.

Ramidochter probeert met haar handen nog wat visjes te redden, maar dat lukt niet erg. Ze springen alle kanten op.

Gelukkig is het water opkomend, over een uurtje zal de zee de overblijvers te hulp schieten.

Van bil gaan op de tuinbank

Samen met mijn vrouw zit ik lekker op de bank.
Ze kijkt me aan met een vreemde blik.
"Zou je dat nu wel doen; van bil gaan op de tuinbank?"
Zelf zie ik het probleem niet zo; "Waarom niet?"
Even twijfelt ze, maar dan is ze toch om.
"Ach wat maakt het ook uit, eigenlijk past zo’n titel nog het beste bij deze foto’s"

Let nog even op de voorpootjes van het mannetje; dat lijkt op ‘rara-wie-ben-ik’ seks. 

Gekreukeld circusaapje

Gevangen. Achter tralies. Treurig.

Schijn bedriegt, dit sip kijkende verkreukelde hoofdje met flaporen hoort niet op een droevig aapje, maar op een heerlijk spelend beestje dat dikke pret had met pa, ma en de rest van de familie. Kooi of geen kooi, nooit in het oerwoud geweest, dan mis je het misschien ook niet?

Op de fiets naar Callantsoog kwam ik langs Circus Belly, waar naast de apen ook nog kamelen, paarden, honden en olifanten stonden. Dit circus heeft nogal wat negatieve publiciteit gehad over de wilde dieren waarmee ze werken en er zijn gemeenten waar circussen met wilde dieren niet meer welkom zijn.

 

Zelf ben ik beslist ook géén voorstander van wilde dieren in het circus, tradities of niet. Een beetje hypocriet is dat misschien wel, want de vissen in mijn aquarium zwemmen ook liever in een zijarm van de Amazone.

 

En even los van de discussie; eerlijk is eerlijk – de beesten stonden er in Callantsoog keurig verzorgd bij.

Lepeltje lepeltje lepeltje lepeltje lepeltje liggen – De Muiltjesketting

Als je denkt dat je alles wel hebt gehad op het gebied van seks dan moet je zeker deze foto’s even bekijken. Een extreme vorm van lepeltje lepeltje liggen die leuk is om te zien, maar het verhaal erachter is nog mooier.

Het zijn Muiltjes (Crepidula fornicata), ‘allochtonen’ die pas in 1926 voor het eerst in Nederland werden aangetroffen. De eerste twee jaar zijn ze man, daarna veranderen ze langzaam in vrouwtjes. De mannetjes gaan in hun jonge jaren op zoek naar soortgenoten en hechten zich daar dan op vast. De schelprand wordt netjes pas gemaakt. Een soort zelfrijgende lepeltje lepeltje ketting dus.

Het oudste Muiltje zit onderop en is een vrouwtje, de jongste zit bovenop (beetje rolbevestigend) en is een mannetje. Daartussen zitten schelpen van verschillende geaardheid, van vrouwen via hermafrodieten naar mannen. Per jaar komt er gemiddeld maar één nieuw lepeltje bij, dus deze Muiltjesketting zou een jaartje of tien oud kunnen zijn.

Met zo’n gloedvolle liefdesketting zal het jullie niet verbazen dat de bevruchting inwendig plaatsvindt.

Meer informatie over Muiltjes.

Mary from Dungloe 2010

Bij het ontwaken uit de zomerse blogwinterslaap gelijk maar een feestelijke bijdrage.

Onze laatste stop in het fantastische Ierland was een huisje vlak bij Dungloe. Bij aankomst zoeken naar het huisje waar een briefje met ‘Ramirezi’ achter de ruit is geplakt, de sleutel zit al in de deur. De eigenaar verscheen enige tijd later en drukte ons direct op het hart om vooral naar het festival te gaan, een week lang muziek, veel Guinness en de verkiezing van de 43rd Mary from Dungloe. Het hoogtepunt van het jaar voor het dorp. Hieronder maken de dames een Iers dansje.

Bij het voorstellen van de Mary’s had ik al snel een favoriet; de Edinburgh Mary. Een leuke en frisse verschijning. Ze zag er ook intelligent uit, want denk nu niet dat het allemaal domme blondjes zijn. De vorige Mary was advocate. Toch vraag ik me altijd af waarom meiden aan dit soort dingen mee willen doen, zeker toen de spreker nog even subtiel liet vallen dat zijn keuze zou vallen op de Mary met het grootste achterwerk.

Vandaag kon ik het toch niet laten; even op het internet kijken wie uiteindelijk met de titel terug naar huis is gegaan.

Zowaar; de 43rd Mary from Dungloe is Jemma Ferry from Edinburgh, vooral dankzij haar zang en vioolspel.

Blijkbaar heb ik er verstand van, ben benieuwd voor welke jury ik gevraagd word.

Invasie van de Zeepaddestoelen

Dat maatje 44 is van mij, ter vergelijking. Ze kunnen 90 centimeter in doorsnede worden, deze Zeepaddestoelen (Rhizostoma pulmo), ook wel Bloemkoolkwallen genoemd. Die laatste is natuurlijk een rotnaam, want om het beestje op een bloemkool te laten lijken moet je hem op z’n kop houden. Niet echt zijn natuurlijke stand in het water.

Nee, we houden lekker Zeepaddestoel aan.

Het schijnt dat ze al ziek of verzwakt zijn en daarom aanspoelen, hier in Huisduinen. Er lagen er wel een stuk of honderd. Eén exemplaar lag in een plas en zwom nog, kijk maar naar het filmpje onderaan. Dus kon ik het niet laten om hem terug in zee te slepen. Best zwaar. Overigens; je hoeft niet bang te zijn voor netelcellen bij deze soort. 

Dat Jelly naar de zee dragen deed ik omdat ik nieuwsgierig was of hij het ruime sop zou kiezen of dat hij net zoals een gestrande Walvis opnieuw zou aanspoelen.

Nadat hij in wat dieper water kwam zag ik hem al weer behoorlijk zwemmen. 

Maar of hij het uiteindelijk heeft gehaald; geen idee – want toen zag ik deze Zeehond de pier oversteken en verloor ik hem uit het oog.

Zoek de Zeehond

Voor de vissers kwam het als een verrassing, voor mij niet. Ik volgde dit zeehondje al een tijdje, sinds hij vlak voor mij nog even over de pier heenging. Daarvoor was het water eigenlijk al iets te laag geworden; dus hij moest een stukje huppen.

Zo’n huppende zeehond leek me helemaal een gave foto; maar hij deed het niet nog een keertje.

Het is dus deze geworden.

Blauwalgen in Helderse Haven

Het schijnt gelukkig al weer minder te worden, maar donderdagavond was de stank van Blauwalgen in de Helderse Binnenhaven op sommige plekken bijna ondraaglijk. Beuh.

De naam Blauwalg is misleidend, het zijn Cyanobacteriën. Dat zijn de oudste organismen op aarde, die miljarden jaren geleden de zuurstof afgaven waar hogere organismen door konden ontstaan. Waaronder uiteindelijk jij en ik. 

Bedankt nog, jongens, stink maar lekker.

Soep van de dag – Muis in de soep