Ramirezi onder de microscoop

Al die kleine avatars hier op het volkskrantblog – dan zie je toch nog steeds niet goed hoe iemand er uitziet? Nee, dan deze foto van mij op cellulair niveau.

Dat komt zo, vandaag hadden we een practicum over cellen. Dus ik had netjes voorgedaan hoe de leerlingen een preparaat moesten maken van hun wangslijmvliescellen. Alleen de kleine Bert wou het maar niet lukken. Terwijl hij thuis toch echt een eigen microscoop heeft. Uiteindelijk ging hij met het preparaat aan de gang dat ik had gemaakt.

Gedurende de les moest ik steeds komen kijken en het lukte me zelfs om met mijn mobieltje een foto door het oculair te maken. Je ziet mijn wangslijmvliescellen, vierhonderd keer vergroot. Het zijn een soort met eosine roze gekleurde zakjes met een celkern er in. Die ronde dingen met een zwarte rand zijn luchtbellen.

Bij mijn Bert was de magie ondertussen uitgewerkt, want plotseling klonk door het lokaal; "Gadver, eigenlijk sta ik naar meneer Ramirezi zijn kwat te kijken!"

De zaterdag was zo slecht nog niet

Bij de kassa naast me stond een mevrouw met het syndroom van Down. Ze had te weinig geld van haar begeleider meegekregen. Dus stelde de kassière haar voor om een paar boodschappen terug te leggen. “Mooi niet SCHAT, alles dat hier ligt staat toch op mijn lijstje?” Zo ging het enige tijd heen en weer, totdat de bedrijfsleider erbij werd gehaald.

Ik had ondertussen afgerekend en moest verder.

Wat later afgelopen zaterdag liepen mijn vrouw en ik door het mooie dorpje Bergen, even er tussenuit. Op het kruispunt bleken drie auto’s elkaar zo te blokkeren, dat niemand meer door kon rijden. Een meneertje in een BMW-cabriootje zat wild te gebaren naar een meneer in een ander merk. Die stapte uit, beende met grote stappen om zijn auto heen en klopte op het raampje van het cabriootje. Dat raampje bleef veilig dicht en veel gebaren werden er ook niet meer gemaakt. “Je kan natuurlijk ook effe naar achteren rijden, dan zijn we allemaal eerder weg, PANNEKOEK!”

Wij staken over en doken een winkel met hebbedingetjes in.

Een uurtje later zaten we nog even bij te komen van al dat winkelen met een kopje koffie. Aan het tafeltje voor ons aan het raam; twee Engelsen. Een oudere heer met een doktersjas en zijn nogal gekreukelde vrouw verlieten het pand. Laten we zeggen; zonnebank opa en zonnebank oma. Alleen had oma een minirokje aan dat America’s next topmodel nog kort zou vinden. Maar eerlijk is eerlijk, haar benen konden het hebben. Opa liep er zo trots als een pauw naast. De twee Engelsen keken haar lang na, of tenminste; haar benen. Toen zei er één; “HILARIOUS!”

Vervolgens keek hij nog even voorzichtig naar mij, of ik het er mee eens was.

Op dat moment kwam mijn vrouw terug van het toilet, we gingen weer eens op huis aan.

Spookschip voor de kust

Brullend komt het water tot leven, het zeeoppervlak verandert in een gitzwarte tsunami. De dood drijft op het water. Meeuwen vliegen krijsend rond als ware aasgieren, om te halen wat er te halen valt.

Langzaam wordt een spookschip zichtbaar, dat zich verschuilt in deze zelfgemaakte donderwolk.

Het blijkt de Volvox Scaldia te zijn. Vast familie van de Geopotus met zijn steeds kleinere straal.

Alles is trouwens relatief, zelfs een tsunami, zoals deze Drieteenstrandloper (Calidris alba) laat zien.

Muisalarm!

Muisalarm, muisalarm.

Nog maar net aan de boterham vanochtend en het muisalarm ging al af.

Mijn vrouw en kinderen zagen op het plaatsje in de achtertuin ons vriendje, beter bekend als de officiële Volkskrantblogmuis – druk bezig met het naar binnen werken van een zemel. Het muisalarm wordt gefluisterd gegeven en iedereen beweegt zo min mogelijk, want het stevig neerzetten van je theeglas zorgt er al voor dat het muis-alarm ingetrokken kan worden. Het gevolg van dit alarm was dat jullie ijverige fotoreporter op zijn buik richting het raam schoof, want moest je je onderwerp niet op ooghoogte fotograferen?

Genoeg gezemeld, kijk nog eens goed naar de zemel en schat de grootte van onze Huismuis (Mus musculus).

Hij is meer dan het harig pingpongballetje dat hij lijkt; de kop-romplengte kan maximaal een centimeter of 10 worden, met een staartlengte die zijn lengte bijna verdubbeld. 

Vrouwtjes zijn zwaarder dan mannetjes, logisch.

Hele natte zuigzoenen

Heerlijke volle lippen die maar door blijven gaan, ik kan er de hele dag wel naar kijken. En ze maakt de ruiten ook nog voor me schoon, wat blijft er dan nog te wensen over?

Deze hotlips van mijn nieuwste algeneter waren wel een filmpje waard, vond de redactie van Ramitv.

Kuzzz !

Kleurige senryu

Ik hou van kleurtjes
Zo veel mogelijk op ’t doek
Bah, mijn kwast is zoek

---

Een senryu gemaakt door Ramidochter Marijke.

Het tasje van Chantal

Tijdens de leerlingbespreking wordt Chantal besproken.

Even voor jullie beeld; Chantal is gek op roze en goud en het liefste zou zij ook tijdens de gymles haar bijkleurende laarsjes met hoge hakjes aanhouden. Ze heeft een beetje de manieren van Wilberforce Claybourne Humphries, bedenk ik me ineens.

"Werkstukken maken ligt moeilijk in verband met haar nagels", meldt de docent techniek.
"Ze mag van mij niet meer naar de w.c. omdat ze daar alleen maar haar haar staat te kammen."

"Bij mij had ze haar boeken niet mee, maar wel dat rare kleine roze tasje", zegt een ander.
"Dus ik vraag waarom ze haar boeken niet mee heeft en wel dat tasje."

Het antwoord van Chantal was duidelijk.
Mijn collega doet voor ons haar hoge stemmetje na; "Omdat die boeken niet in mijn tasje passen natuurlijk!"

"En ze keek erbij alsof ik nooit iets snapte."
Met zijn armen in de lucht kijkt hij ons vertwijfeld aan.

De rest van de vergadering knikt begrijpend.

Wat heb ik nu weer aan mijn vetbol hangen?

Met een half oog kijk ik naar buiten, want er beweegt iets in mijn ooghoeken. Is de Hedera nu echt aan het klimmen geslagen? Toch niet, met bril op blijkt het een staartje. 

Vanachter een vetbol kijkt de officiële Volkskrantblogmuis, (in een vorig leven bekend als Huismuis (Mus musculus) en van beroep kruimeldief mij aan.

Blijkbaar had hij niet genoeg aan mijn broodkruimels – op zijn boterham lust hij ook wel wat vet.
Dat wurmt hij met zijn pootjes los uit het netje en likt het dan weer op. Een koddig gezicht.

Onze officiële Volkskrantblogmuis heeft het vak trouwens geleerd van de beroemde trapeze muis met staart. Dat is al weer even geleden, maar de pinda’s hingen toen, januari 2006, op exact dezelfde plek als nu de vetbollen.

Eens kijken wat ik volgend jaar op ga hangen, voor de ‘vogeltjes’.

Boomkruiper in een witte wereld

De klassen rondgaan om de leerlingen te vertellen dat ze om half één naar huis mogen in verband met de enorme hoeveelheid sneeuw die naar beneden komt is leuk. En ook een beetje gemeen, want de docent voor de klas heeft daarna de grootste moeite om de les nog rustig af te maken.

De leerlingen waren niet de enigen met geluk – ik zag vanmiddag een Boomkruiper  Certhia Brachydactyla en wist ‘m nog te filmen ook. Zo’n piepklein vogeltje met de verplichting om z’n lichaamstemperatuur op 41 graden te houden; hij was in deze koude wereld alleen nog maar druk met voedsel zoeken en deed net of ik er niet was.

De rest van Noorderhaven was trouwens ook prachtig, met z’n witte pak aan.

Kruimeldief

Sommige blog-figuren moet je te vriend houden, dan kun je ze door de tijd heen een beetje volgen. Langzaam worden deze twee oude bekenden van mij, en dus ook van jullie, of waren jullie de huismuizen die in mijn tuin huizen en de uiterst zeldzame Witstaart Merel al vergeten?

Je ziet het, met allebei gaat het ondanks de kou van de laatste tijd nog prima. De muizen hebben nog even in mijn schuurtje gezeten, roken we. Maar met het weghalen van de voorraad vetbollen voor de vogels, was ook de familie muis weg. Ze zitten nu waarschijnlijk in mijn egelkist.

Vlakbij die egelkist spuit ik regelmatig de likkebaardende kat van twee huizen verderop weg met de tuinslang om te voorkomen dat hij mijn muisjes oppeuzelt en natuurlijk eten ze gezellig mee van onze broodkruimels.

Elkaar maken ze in dat verband uit voor "kruimeldief", wat jammer is want door deze verstoorde relatie zal het mij niet lukken een foto te maken waar ze allebei tegelijk op staan.