Australische Bergduivel op sterk water

Deze Australische Bergduivel (Moloch horridus) kwam ik onlangs wat actiever en kleuriger tegen op de BBC. Daar werd naast het lievelingshapje de mier vooral ingezoomd op zijn bijzondere huid. Al die knobbels en stekels hebben namelijk als belangrijkste doel om dit beestje van voldoende vocht te voorzien in de droogste streken van Australië.

De huid is zeer hygroscopisch. Je zag hoe druppeltjes vocht ontstonden op de knobbels, waarna dit via de capillaire werking van dunne kanaaltjes in de huid over het hele lichaam werd verdeeld en uiteindelijk ook in de mond terecht kwam. Je denkt aan een kleine en zwaar gepantserde draak (en dat is het natuurlijk ook), maar het blijkt tevens een vriendelijk wandelend waterfabriekje te zijn.

Een ander detail dat mijn aandacht trok is het etiket op de huidige glazen verblijfplaats van deze Moloch in Artis. Daar staat als vindplaats ‘Nieuw Holland‘ vermeld, de naam die door Abel Tasman in 1644 aan dit werelddeel werd gegeven. Nog gebruikt tot in de 19e eeuw, maar je vraagt je toch af; hoe lang zit hij al in dit glaasje?

Tattoo op sterk water

Jullie weten dat ik een warme belangstelling heb voor organismen op sterk water. Ook tatoeages hebben trouwens mijn belangstelling, eigenlijk al sinds ik als kind een ‘oom’ had met op zijn arm het klassieke anker, de tros en ‘moeder’. Overigens gaat de liefde voor tattoos ook weer niet zover dat ik er zelf ééntje laat zetten.

In het universiteitsmuseum Groningen kwam ik deze stukjes mensenhuid met tatoeage tegen. Op sterk water – een wonderlijke combinatie. Want je vraagt je toch af; hoe komen ze in dat potje terecht? Heeft de eigenaar van het vrouwtje in badpak zijn lichaam ter beschikking van de wetenschap gesteld?

Of betrof het een op het strand aangespoelde onderarm?

---

Meer op sterk water of opgezet:
Even voorstellen; mijn Lintworm
Menselijke foetus op sterk water
Op sterk water – niet alleen maar fris
Een doos vol biologie
Voor altijd met je bek open
Grote harige ballen
Stalen schedels
Knorrende Siamese tweeling

Voor altijd met je bek open

De titel slaat op de allerlaatste foto. Een slangetje in een potje. Aan zijn lichaam ontstijgen schijnbaar bepaalde oliën want het potje is duidelijk gekleurd en er drijft een grote oliebel boven in zijn glazen woning. Nu zijn slangen geen schoonmoeders – je moet ze dwingen om hun bek in sterk water open te houden.

Vandaar dus de saté-prikker. Kun je mooi zijn giftandjes zien.

Blijft de pleister over voor schoonmoeder.

Op sterk water – niet alleen maar fris

Naar aanleiding van de menselijke foetus op sterk water kreeg ik een mailtje van Stephan. Hij verzamelt antieke preparaten en foto’s er van. Of ik de foto’s nog een keertje wou maken tegen een neutrale achtergrond. Helaas zijn die al op verhuizing Stephan. Dus als goedmakertje heb ik wat foto’s van wat andere organismen op sterk water gemaakt. Ze staan nu nog even in mijn oude kamertje en wat blijkt – voor een verschrikkelijk neutrale achtergrond.

De Boormossel is denk ik een Ruwe boormossel (Zirfaea crispata). Controleer dat even voor mij op Natuurinformatie-boormossels !

Het zou mij echter niet verbazen als deze foetus van een veulentje jullie iets meer aanspreekt.

Slaap maar lekker door.

Geheel volgens de sandwichmethode volgt nu weer iets griezeligers. Deze stekelhuidige, de Slangster demonstreert duidelijk de nadelen van sterk water; de preparaten verbleken na verloop van tijd.

Deze potjes laten zien dat onze collectie niet helemaal in een uitstekende staat verkeert. We hebben ook al wat zaken weg moeten gooien. De potjes moet je goed in de gaten houden. Als de afsluiting niet helemaal goed is dan verdampt het sterke water. Eenmaal boven de vloeistof gaat het preparaat rotten.

Mogen jullie raden hoe beestjes ruiken die al een jaartje of vijftig in een potje hebben gezeten.

Menselijke foetus op sterk water

De foto’s die je nu ziet heb ik al weer enige tijd geleden  gemaakt. In de voorbereiding van de verhuizing van onze school kwam ik ineens deze twee foetussen tegen. Door mijn collega ergens ver achterin een kast weg gestopt, op een plek waar de leerlingen ze niet kunnen zien. Helemaal zeker weet ik het niet, maar het schijnt dat er ooit een natuurhistorisch museum(pje) is geweest in Den Helder dat zijn collectie aan onze school heeft geschonken. Daarom zitten we ruim in de opgezette beesten en dieren op sterk water. En deze twee kleintjes dus.

Op de één of andere manier doet het toch iets met je. Ik heb rondgekeken op het internet en het staat vol met embryo’s en foetussen. In musea zie je ze ook. Maar als je ze ineens tastbaar tegenkomt in een pot met alcohol en formaline, waarbij het bijna lijkt alsof ze nog in de baarmoeder zweven, dan piep je wel anders.

Ondanks al mijn dubbele gevoelens is het toch ook van een ongekende schoonheid.

Vandaar dat ik ze jullie niet wou onthouden.

Even voorstellen; mijn lintworm

Zo langzamerhand worden we steeds intiemer en vind ik dat jullie toch eens kennis moeten maken met mijn lintworm. Hij zit in het potje hierboven en staat altijd in mijn lokaal.

De leerlingen bekijken mijn huisdiertje met afschuw en willen maar wat graag weten hoe je kunt voorkomen dat zo’n beestje in je darm komt wonen.

Daarvoor moet je eigenlijk iets meer weten over de levenscyclus van de lintworm. Die begint meestal als eitje in het gras, dat wordt opgegeten door bijvoorbeeld een koe. In de koe ontwikkelt zich nu een lintwormcyste; een blaasje vol met de koppen van wannabee lintwormpjes. De mens komt er pas bij kijken als de koe wordt geslacht en uiteindelijk opgegeten. Als je het besmette vlees niet voldoende kookt of bakt, komen de lintwormkoppen levend in je darm terecht en beginnen daar hun leven als ongenode gast aan tafel.

Van achter de kop vandaan groeit het dier nu langer en langer, segment na segment, tot een lengte van wel tien meter. Ieder segment op zich zit weer vol met eitjes om de levenscyclus ooit opnieuw te kunnen laten beginnen.

Het mooie van de lintworm is dat je er op nog een manier aan kunt komen.
Stel dat je partner al een lintworm heeft, dan kunnen een aantal segmenten via de anus het lichaam kruipend verlaten en vervolgens via dezelfde weg bij jou gaan inwonen.

Mijn advies; eet geen rauw vlees en geef je partner regelmatig een wormenkuurtje.