Kleine grote katachtigen op sterk water

Gisteren heb ik een tijdje naar het gedrag staan kijken van een paar Witte Tijgers  in Ouwehands dierenpark. Misschien speelde de onnatuurlijke kleur ook een rol, maar hoe dan ook kwam de gedachte naar boven die we allemaal wel eens hebben gehad; “het zijn toch net grote huiskatten”. Of eigenlijk is het juister om precies andersom te redeneren; aan huiskatten kun je goed zien dat ze thuishoren in de familie (Felidae).

Des te mooier dat ik nog de bijgaande kleine grote katachtigen op de foto heb genomen in Emmen. Want kijk maar eens goed naar deze schatjes. Het maakt niet uit of het een jong is van de Poema, de Zwarte Panter of de Siberische Tijger, ze lijken allemaal op dat vleesetende, met scherpe klauwen en lange hoektanden uitgeruste monstertje dat thuis op de bank zo tevreden ligt te spinnen.

Degenkrab draait om met hulp

Zoals alle ‘levende fossielen‘ heeft de Degenkrab (Limulidae) bij mij een streepje voor. De evolutie heeft al honderden miljoenen jaren niets meer veranderd aan dit vreemde ontwerp. Het lijkt mij namelijk niet zo handig om te draaien als je er uitziet als een omgekeerde helm, voor het geval dat je ondersteboven komt te liggen. Pootjes genoeg, maar weinig grip. Toch blijkt dat in de praktijk nog wel mee te vallen. Ze kunnen draaien omdat ze bestaan uit twee schilden en een staart. Het voorste grootste schild heeft de vorm van een hoefijzer, daar komt de Engelse naam Horseshoe crab vandaan. Dan volgt een kleiner schildje waar je op de foto mooi de kieuwen onder kunt zien en de stekelstaart. Door als het ware een hol ruggetje te maken en de staart op te steken draaien ze om.

Toch zag ik in dierenpark Emmen iets aparts, denk ik. Ik heb namelijk sterk de indruk dat we hier zien hoe de ene Degenkrab de andere helpt met omdraaien door botsautootje te spelen. Of bulldozer. Oordeel zelf.

YouTube filmpje Horseshoe Crab Turning.

Apies kijken

Sociale dieren, de familiekiekjes

Waarom zou je kiezen voor een sociaal bestaan? Redenen genoeg hoor, boeken vol zijn erover geschreven. Het leven in een groep heeft nu eenmaal evolutionair voordelen. Je kunt samen jagen bijvoorbeeld, of dingen van elkaar leren. Ook is het handig dat de vele ogen in zo’n groep de eventuele predator sneller zien aankomen.

Op het moment dat dit groepsgedrag bijdraagt aan het succesvol op aarde zetten van nakomelingen blijft het bestaan. Een mooi voorbeeld van evolutie aan het werk, maar wat ik wel eens mis in al die boekjes is de werkelijke reden waarom dieren sociaal gedrag vertonen. Dat is natuurlijk dezelfde reden waarom dieren zich willen voortplanten, niet om de soort van uitsterven te redden, maar omdat het zo’n lekker gevoel geeft. Tenminste, zo zie ik het in deze foto’s, sociale dieren zijn niet sociaal omdat ze weten dat ze dan eerder een vijand aan zien komen, maar omdat het lekker veilig voelt, zo bij elkaar. Je welkom voelen in een groep. Misschien zouden wij Nederlanders het ‘gezellig’ noemen.

De Naakte Molratten, de Dwergmangoesten, de Mantelbavianen, de Dwergotters en de Roze Pelikanen schoot ik deze week in Dierenpark Emmen. Als je ze zo ziet liggen zou je het niet zeggen, maar wist je dat die Naakte Molratten even hard voor- als achteruit kunnen rennen?