Locoweed
31 oktober 2005 4 reacties
In de Verenigde Staten groeit een plant die locoweed wordt genoemd. Locoweed neemt giftig metaal op uit de bodem. Voor de plant zelf is het metaal niet giftig. Een paard of een koe die van het locoweed eet gaat zich raar gedragen, het lijkt wel of zij te veel alcohol heeft gedronken. Paarden kunnen er zelfs verslaafd aan raken. Wat andere verschijnselen voor de beestjes; depressie, stijgeren, lusteloosheid, verlies van coördinatie, nerveusheid en gewichtsverlies. Met andere woorden – de dieren gedragen zich loco.
“Zand, zand, zand, drie dagen lang alleen maar zand”, dacht Roeland. Hij deed zijn rugzakje af en ging zitten. Het zweet parelde langs zijn voorhoofd. Zijn blonde haren waren door de zon wit gebleekt. Met zijn helder blauwe ogen zocht hij de omgeving af. Even dacht hij dat de Kalahari kreunde. De hitte is zo verschrikkelijk dat zelfs een woestijn niet meer weet waar hij het moet zoeken, fluisterde hij zachtjes. De lucht trilde boven de zandduinen, nergens schaduw, nergens een geluid. Hoewel? In de verte, vanuit een duinpan, klonk een zacht gezoem, alsof iemand met een naaimachine een lapje stof aan het omtoveren was tot een mooie broek. Alleen was het dan wel een naaimachine op wieltjes, want het geluid kwam snel dichterbij. Roeland stond op. Boven op het zandduin verscheen een fiets, gemaakt van hout en een klein motortje dat hij nog nooit eerder had gezien. Het achterwiel was zo breed dat de fiets niet kon omvallen of wegzakken in het zand. Op de fiets zat een bruin jongetje, met een enorme bos kroeshaar en zwarte glimoogjes. Om zijn nek hingen tientallen kettingen, met felgekleurde houten kralen. Het jongetje keek verbaasd naar het kleine blonde kereltje beneden hem in het zand. “Hoe kom jij hier nu terecht ?”, vroeg hij. “Je zit een heel eind van het groene land vandaan”. “Ik ben komen lopen”, antwoordde Roeland, alsof het niets bijzonders was. “Ik wandel de wereld rond”. Het bruine jongetje bekeek Roeland eens goed. Zou dit onder het stof zittende witmannetje, met zijn kaki tuinbroek en zijn rode rugzakje de wereld rond kunnen lopen? Zou hij het eigenlijk wel halen naar de andere kant van de woestijn? Dat was nog zeker vijf keer zo ver, terwijl hij er nu al wat troosteloos en vermoeid bijstond. “Wil je bij mijn volk misschien een paar dagen bijkomen van al dat geloop?” vroeg hij gastvrij. “Ja graag”, antwoordde Roeland en stelde zich voor. “Mijn naam is stofwolk”, antwoordde het bruine jongetje, “omdat ik op mijn fiets altijd stofwolken veroorzaak.” “Wat een leuke naam”, zei Roeland. Ze keken elkaar aan. Allebei moesten ze glimlachen. Stofwolk wees naar de plaats achterop zijn houten fiets. Roeland ging zitten en wist dat hij er weer een vriend bij had.
Daar achter je pc.
Heb jij je penopauze al gehad ? Ik bedoel dus eigenlijk in het algemeen – laten we de dames vooral niet vergeten – de midlife crisis. Als man wordt er dan van je verwacht dat je; – erover klaagt dat het leven saai is; – probeert weer indruk te maken op de vrouwen; – een andere baan gaat zoeken. Qua leeftijd zit ik in de gevarenzone (44). En vijf jaar geleden ben ik een totaal andere richting ingegaan voor wat betreft de baan. Van milieutechnicus naar docent op een middelbare school. Maar toch heb ik niet de indruk dat dit kwam door de penopauze. Daarvoor was ik namelijk ook al zo eens in de zoveel tijd iets totaal anders gaan doen. Mijn oom had wel last van zijn penopauze. Hij kocht op slag een motor, ging er verschrikkelijk mee onderuit en brak zijn arm. En was vervolgens helemaal genezen van zijn midlife dipje. Saai vindt ik het leven ook niet, ga maar eens voor een klas pubers staan en je weet wat ik bedoel. Eerder heb ik te weinig tijd om de dingen te doen die ik wil doen. Dat geeft me wel eens het gevoel dat een (te) groot gedeelte van het leven opgaat aan brood op de plank brengen. Een oud-collega van me is een dagje minder gaan werken in de week. Dat lijkt me ook nog wel eens wat. Blijft het weer willen maken van indruk op de andere sexe over. Mag ik even lachen ?
De laatste jaren ben ik zeer geïnteresseerd in de fossielen van de 
Aan mijn leerlingen laat ik altijd de documantaire KNOR zien. Die gaat over het korte leven van een varkentje. Je ziet alles door de ogen van dat varkentje. Het afknippen van zijn staartje. Het verwijderen van zijn balletjes om de berenlucht te voorkomen. En zijn saaie leven van zo’n week of 27. Daarna de slacht – ook geen prettig gezicht. Ik kwam nog wel eens bij een varkensboer. De beesten daar vraten het afval van de visafslag en van de chipsfabriek. Voor de rest lagen ze de hele dag in het donker. Anders gingen ze maar bewegen en dat kost energie. Dan groeien ze weer minder. Bij de kuikenmester waar ik beroepshalve wel eens kwam was het al niet veel beter gesteld. De diertjes hier kwamen binnen als kuiken en werden 7 weken later al weer op transport gesteld richting slachthuis. In de tussentijd zaten ze met veel te veel in een veel te kleine ruimte. Als je daar binnenging dan moest je een masker op om stoflongen te voorkomen. Maar dat kon je beter niet doen omdat alle kippen elkaar dan van schrik dooddrukten. De film KNOR heeft bij mijn leerlingen het doel om in ieder geval eens goed na te denken over hoe ons vlees wordt geproduceerd. Enkelen werden daarna spontaan vegetariër – en zijn dat nog steeds. Zelf heb ik vegetariër worden als een goed voornemen staan. We eten wel bewust steeds minder vlees – de vleesvervangers worden steeds lekkerder. Misschien dat er nog lezers van dit stukje zijn die ook de overstap willen wagen ? Samen is het misschien makkelijker… Reageer !
Opwindend mondje hierboven ! Het heeft even wat moeite gekost om haar op het goede formaat te krijgen maar nu heb ik dan toch ook een eigen foto boven m’n weblog. Het is een door mij nog wat verder uitgerekt bekkie van een Albertosaurus. Dat was familie van de Trex. Wel wat kleiner. Al zo’n 68 miljoen jaar niets meer van vernomen trouwens. QUIZ Je kunt wel raden waar de eerste botjes van dit beestje werden gevonden. Het is een provincie in Canada ? ANTWOORD Hij werd ontdekt door de Canadese geoloog Joseph Burr Tyrell. Die liep met zijn kano vast in een kreek. Al wroetend in de grond om rotsen te verwijderen, ontdekte hij opeens de enorme schedel van een vleesetende dinosaurus. Hij noemde het dier naar de provincie: Albertosaurus. Het beest was acht meter lang en minstens 2000 kilo zwaar. Voor de echte liefhebbers heb ik hier ook nog het pakket botjes zelf neergezet.
Net weer terug van een midweekje “in de bossen”. Omdat ik als nep-jutter in Den Helder woon is dat altijd weer even wennen. Je kunt niet meer ver om je heen kijken. Dat geeft mij altijd een beetje een benauwend gevoel. Het schijnt iets te maken te hebben met oer-instincten. Een kuddedier voelt zich veiliger als hij de vijand van verre kan zien aankomen. Zo raak ik ook altijd het lekkerste in slaap. Denkend aan veilige plekjes. Zoals daar zijn hoog aan een steile wand hangend in een hangmatje (natuurlijk wel in een warme slaapzak). Of in een gecamoufleerd gat onder de grond waar niemand mij kan vinden. Ergens bovenop is ook altijd goed. Boven op de berg. Boven in de boom. Zijn er nog meer mensen met die afwijking ?
Natuurlijk ben ik deze zomer lekker op vakantie geweest. Zoals meestal Engeland. Zowaar geboft voor wat betreft het weer, terwijl het in de rest van Europa toch duidelijk minder was. Elk jaar zoeken we met de (drie) kids naar fossielen. Zowaar weer wat leuke dingen gevonden. Nu gaan we er even tussenuit zonder kinderen. Leek ons ook wel weer eens lekker. Alleen al het gedonder in de auto… Mijn schoonmoeder had altijd een klerenhangertje in de auto. Kon ze lekker mee naar achteren meppen als haar kinderen vervelend waren. Wachtend voor de boot op de weg terug vanuit Engeland zag ik de nodige alternatieven. De laatste; een DVD-speler op de hoofdsteunen. Onze eigen boys en girrrlzzz; MP3 en gameboys. Moderne kinderen willen nu eenmaal voortdurend aan prikkels worden blootgesteld en schijnbaar hoort de omgeving waar je doorheen rijdt daar niet bij. We worden oud.
Vorige week moest ik voor de rechtbank verschijnen. Gelukkig niet als verdachte maar als getuige. Twee weken daarvoor stond er iemand voor de deur met de oproep. Of ik maar even wilde tekenen. Toen begon de grote geheugentest. Het hele voorval was al weer een jaar of vijf geleden. Tijdens een vorige baan. Vijf jaar lang helemaal niet meer aan gedacht. Wat zou het probleem zijn ? Wat wilde men van mij weten ? Na er verschillende dagen over te hebben gepiekerd en gepeinsd dacht ik wel te weten waar het over ging. Wachtend voor de rechtszaal kwamen de overige ‘genodigden’ bij mij zitten. Al gauw bleek het over iets heel anders te gaan dan dat ik had verzonnen. Er vielen namen die ik al lang was vergeten. Maar toen ik ze hoorde wist ik het weer. Eenmaal in de rechtszaal vroegen de rechters mij dingen die ik echt niet meer wist. Ik moest denken aan de verschillende parlementaire enquetes. Daar wist ook nooit iemand iets. “Natuurlijk weten ze het nog wel; ze willen het alleen niet meer weten”, dacht ik toen. Er zijn van die mooie theorietjes die zeggen dat je alles onthoudt dat je in je leven meemaakt. Als je een bijna dood-ervaring hebt dan zie je in één klap heel je leven aan je voorbij trekken. Daar klopt volgens mij helemaal niets van. De meesten weten niet eens meer wat zij gisteren hebben uitgevreten.
Ramirezi 
Recente reacties