Het aapje dat met zichzelf speelde

Mijn vader dronk graag een biertje in de kroeg.
En dan nog één.
Helaas ontnam de alcohol hem zijn kritische blik.
Dan kwam hij, tot verdriet van mijn moeder, nogal eens thuis met een ‘koopje’ uit de kroeg.
Zo herinner ik mij een luidspreker met bijbehorende versterker die maar net door de huisdeur kon.
Deze waren waarschijnlijk bij de Rolling Stones van de tour-truck gevallen.

“Ik heb nog een leuke verrassing gekocht”, zei mijn vader op een goede dag.
“Toch geen dieren hé ?”
Mijn moeder was de vorige verrassing nog niet vergeten.
Dat was een hok met twee Grondeekhoorns.
Die bleken tijdens het verschonen ook vlees te lusten, namelijk onze vingers.
Dankzij de speciale gepansterde handschoenen waarmee ik ze daarna moest verschonen konden ze ontsnappen.
Maanden later vonden we ze in de wasmachine.
Lekker schoon.

Dit keer waren we een Rhesusaapje rijker geworden.
Deze aapjes zijn veel gebruikt als proefdier in laboratoria, waarbij de rhesusfactor in het bloed werd ontdekt.
Ook voor andere experimenten werden ze ingezet.
Op de foto zie je bijvoorbeeld Sam.
Hij was in 1959 proefastronaut in het Mercury programma van de amerikanen.
Ons aapje noemden we Charlie.

Charlie zat in een klein kooitje.
Eens in week ging hij in bad.
Met zijn ogen wijd open zwom hij onder water.
De hele buurt kwam kijken.

’s Avonds mocht hij uit zijn kooitje.
Dan slingerde hij aan de lamp en hing hij in de gordijnen.
Vanaf de lamp vloog hij naar de haren van mij en mijn broertje.
Daar mocht hij ook graag met heel zijn gewicht aan gaan hangen.
We hebben heel wat avondjes vanonder een deken televisie moeten kijken.

Overdag lieten we Charlie uit aan een lang stuk touw.
Dan klom hij heerlijk in bomen.
De eigenaar van de supermarkt in de buurt leek het wel leuk om hem los te laten in zijn supermarkt.
Dat vond Charlie ook.
Hij vloog door de winkel heen, een spoor van rotzooi achterlatend.
Al snel was hij spierwit van het bakmeel.
Uiteindelijk bij de groente-afdeling kwam hij tot rust.
Nadat hij zijn wangen had volgepropt met bananen ging hij weer mee naar huis.

Toch verveelde Charlie zich in zijn kooitje.
Dan pakte hij zijn kleine zwartleren pikkie en ging er mee zitten spelen.
Schaamte kende hij natuurlijk niet.
Voor hem was het de gewoonste zaak van de wereld.
Mijn moeder dacht daar toch anders over.
Die vond dat zoiets niet hoorde.
Schadelijk voor onze kinderzieltjes…..

Als Charlie weer aan het spelen was dan werd hij bestraffend toegesproken.
Maar dat hielp niet.
Rammelen aan zijn kooitje hielp even, maar dan ging hij weer vrolijk verder.
Eigenlijk vond Charlie de aandacht wel grappig.
Zodoende nam hij zijn leren gevalletje steeds vaker in zijn handjes.

Uiteindelijk bleek het kapsel van mijn moeder de oplossing te bevatten.
Dat was in die tijd nog zo’n hoge blonde suikerspin.
Omhoog gehouden met spelden en heel veel haarlak.
Zodra Charlie maar even met zijn dingetje begon te spelen, kwam de bus haarlak tevoorschijn.
Resoluut werd de plek des onheils bespoten.
Het leren dingetje plakte vast tegen zijn buikje en hij kon er niks meer mee.

Nog nooit een aap zo beteuterd zien kijken.

Wilde dieren horen niet in je huis !
Kijk bij: STICHTING AAP