Bling Bling Bubbling Rap Party

Toen ik gisteravond om een uur of tien binnenkwam was de bling-bling party al lekker op gang. Niet dat ik dat kon zien, want de vierhonderd leerlingen gaven zoveel waterdamp af, dat mijn brilletje besloeg.

Toen de mist was opgetrokken beklommen net twee rappers het podium.
Mijn collega vertelde me dat hij vlak daarvoor beveiliging nog gewaarschuwd had, omdat hij wat ongure types met petjes op had gesignaleerd. Die bleken nu dus de hoofdact te zijn. De beide heren deden het best aardig, maar rapten in een onverstaanbaar soort nederlands. Daardoor leek het net alsof ze iedere keer hetzelfde rapten, hetgeen me snel ging vervelen. Wat later op de avond konden we de door de deejay gedraaide rap-plaatjes wel verstaan. Iets met spuiten en kontgat. Onverstaanbaar was misschien zo slecht nog niet.

Het werd tijd om eens wat beter om me heen te kijken. Iedereen had zich op zijn paasbest gekleed. Veel meiden in zwarte jurken en jongens in colbertje. Maar ook de gebruikelijke bubbling girls. Aan de kant zag ik twee leerlingen achter elkaar op twee barkrukken. De voorste was een knappe dame uit het gymnasium. De VMBO-knul achter haar zat op haar rug vastgekleefd, met zijn armen om haar middel. De hele avond bleef hij oefenen voor rugzak. Een beter pleidooi tegen het scheiden van de verschillende stromingen in aparte scholen is er toch niet ?

Maar dan het dansen… Samen met wat collega’s stond ik gezellig mee te swingen, terwijl ik er maar niet aan probeerde te denken hoe of dat mijn motoriek op de buitenstaander zou overkomen. Daarbij hadden wij het duidelijk ouderwetse uitgangspunt dat je mét iemand danst. De leerlingen deden dat op wat grotere afstand. Op het podium stonden alle meisjes goed zichtbaar voor de jongens – die op de dansvloer een halve meter lager stonden. Ondertussen ging het tempo omhoog. Ik was al bijna uitgeput van de hardcore toen de deejay overschakelde op de échte hardcore, “voor de liefhebbers”. Het gedreun werd nu zo snel dat ik geen ledematen meer kon vinden die zo snel mee konden bewegen.

Was er dan helemaal geen slijpplaatje voor de noodzakelijke romantiek ? Jawel hoor, maar toen werd er zoveel rook de zaal ingeblazen dat ik geen leerling meer zag. Uit die dichte mist kwam zo nu en dan een leerling te voorschijn met tranen in de ogen. Niet uit liefdesverdriet, maar omdat die mist op je ogen sloeg.

Helemaal aan het einde werd er voor de docenten nog een plaatje gedraaid.
Dat was rami-zoon niet ontgaan. Op de terugweg in de auto wou hij er toch nog iets over weten: “Wat was nou dat rare gedraai van mevrouw de Goede op het einde ?”
“Dat is Rock-n-Roll, zoon.”

Hij keek me niet-begrijpend aan en haalde zijn schouders op.