De leukste voortplantingstheorie; de preformatieleer

Alle lezers van dit blogje zullen weten waar Abraham de mosterd haalt ? Tuurlijk, lekker hoor, mosterd !

We weten dat spermacellen een soort hittezoekende raketjes zijn die zo snel mogelijk het warmste plekje opzoeken in de vrouw; de eileiders. Daarin komt na de ovulatie net de eicel naar beneden zeilen, dus dat is goed geregeld. De kernen van de eicel en het snelste hittezoekende raketje versmelten en er is weer een nieuw mensje in aanbouw.

Het programmatje dat bepaald hoe dat nieuwe mensje er uit komt te zien is voor de helft geschreven uit het genetische materiaal van de moeder en voor de andere helft uit het genetische materiaal van de vader. Weten we nu. Niks bijzonders.

Nog niet zo lang geleden was er een veel leukere theorie; de preformatieleer. Volgens de wetenschappers in de 17e eeuw waren alle weefsels en organen reeds heel klein aanwezig in de eicel, de spermacel of de bevruchte eicel. Er zat dus in de geslachtscellen al een compleet embryo, met armen, benen, hoofdje en ga zo maar door. Sterker nog, als men door een microscoop naar een spermacel tuurde, dan meende men zelfs dit mini-mensje, de Homunculus te zien zitten.

Als je even verder denkt dan komt het grappige van deze theorie. Want als in iedere geslachtscel al een compleet mensje zit, met alles er op en er aan, dan zitten er ín dat mensje natuurlijk ook weer geslachtscellen. Waarin ook weer kleine mensjes zitten. Zo kun je wel even doorgaan.

Als een soort matrjoschka’s bevatten de geslachtcellen tot in het oneindige niet alleen je kinderen, maar ook je kleinkinderen , klein-kleinkinderen, enzovoorts.

Uiteindelijk zaten volgens de preformatieleer dus ook alle Volkskrantbloggers al heel klein in de eicellen van Eva.

Jullie kwamen me al bekend voor….